สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 141

อินชิงเสวียนตกตะลึง ดวงตาของนางเบิกกว้าง

เย่จิ่งอวี้เบนสายตาไปที่สวีจือย่วนแล้วพูดเบาๆ “เด็กๆ ไปส่งนายหญิงสวีกลับตำหนัก”

“ฝ่าบาท!”

สวีจือย่วนรู้ว่าตัวตนของอินชิงเสวียนไม่อาจถูกเปิดเผยได้ ดังนั้นนางจึงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกกังวล

น้ำเสียงของเย่จิ่งอวี้ลึกล้ำ

“กลับไปซะ วันหลังข้าค่อยไปหาเจ้า”

หลี่เต๋อฝูเดินเข้ามาจากด้านนอกทันที

“เชิญนายหญิงสวี”

สวีจือย่วนไม่กล้าขัดขืนคำสัง จำใจต้องจากไป ก่อนจากไปนางเหลือบมองอินชิงเสวียนแวบหนึ่ง แล้วกัดริมฝีปากของตัวเองอย่างแรง

หวังว่านางจะสามารถพลิกเหตุร้ายให้กลายเป็นดีได้

ห้องโถงตกอยู่ในความเงียบครู่หนึ่ง เหลือเพียงสองคน บรรยากาศหยุดนิ่งชั่วขณะหนึ่ง

อินชิงเสวียนหัวเราะแห้งๆ แล้วพูดว่า “ฝ่าบาท พระองค์สับสนหรือเปล่า กระหม่อมเป็นชาย จะนอนกับพระองค์ได้อย่างไร”

เย่จิ่งอวี้ใช้ดวงตาหงส์จ้องมองตรงไปยังใบหน้าของนางนิ่งๆ

การจ้องมองด้วยสายตากดดัน ทำให้อินชิงเสวียนตื่นตระหนกและหายใจไม่ออก

พูดอย่างจำใจ “ฝ่าบาท พระองค์จะไม่มีความคิดแปลกๆ เพราะคำพูดของไทเฮาหรอกกระมัง”

เย่จิ่งอวี้ยังคงนิ่งเงียบ ความเงียบแปลกๆ นี้บีบบังคับให้คนอึดอัดจนแทบระเบิด

อินชิงเสวียนก้าวไปข้างหน้าอย่างระมัดระวัง กล่าวว่า “อัฐิขิงนายหญิงอินยังอยู่ในหอสวดมนต์ เด็กคนนี้จะเป็นลูกชายที่นางคลอดไว้ก่อนตายได้อย่างไร”

เย่จิ่งอวี้เลิกคิ้วเล็กน้อย อยากได้ยินว่าอินชิงเสวียนจะแต่งเรื่องอย่างไรต่อ

อินชิงเสวียนถอนหายใจ แล้วพูดว่า “ฝ่าบาททรงรอบรู้ เสี่ยวหนานเฟิงเกิดมาจากท้องของภรรยากระหม่อมจริงๆ เพื่อที่จะให้กำเนิดเด็กคนนี้ นางเกือบถึงแก่ชีวิต ที่กระหม่อมต้องการหาเงิน ก็เพื่อชดเชยให้กับนาง”

เย่จิ่งอวี้ยิ้มเยาะ แยกริมฝีปากกล่าวว่า “ที่กล่าวมาทั้งหมดนี้ ก็ถือว่าว่าเจ้าเป็นคนมีคุณธรรมงั้นสิ”

อินชิงเสวียนหลุบตาลงพูดว่า “ฝ่าบาทตรัสชมเกินไปแล้ว เป็นสามีภรรยากันครั้งหนึ่ง ต่อให้แยกทางกันแล้ว มิตรภาพก็ยังคงอยู่ บ่าวไม่อาจเป็นคนใจร้ายที่ละทิ้งภรรยาและลูกๆ ให้ผู้อื่นถ่มน้ำลายรดหน้าไปตลอดชีวิตได้”

เย่จิ่งอวี้ขมวดคิ้ว ทำไมคำพูดนี้ถึงพูดเหมือนกับว่ากำลังต่อว่าเขานะ

เขาพูดอย่างเย็นชา “ถึงแม้จะมีคนทำเช่นนั้น แต่ก็มีเหตุผล มีบางคนทำทุกวิถีทางอย่างไร้ยางอาย สามาภรรยาประเภทนี้ไม่มีความหมายเลย”

นี่คงไม่ได้หมายถึงเจ้าของร่างเดิมกระมัง

เห็นได้ชัดว่าเย่จิ่งอวี้ได้ผลประโยชน์แล้วยังมาทำตัวเหมือนขาดทุน

แม้ว่าเขาจะถูกบังคับทั้งคืน แต่ผู้ที่รู้สึกสบายตัวก็คือเขา แล้วยังต้องกังวลอะไรอีก

หรือว่าชายโบราณถือพรหมจรรย์งั้นรึ

อินชิงเสวียนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “ระหว่างสามีและภรรยา ไยจึงต้องไร้ยางอายต่อกันอีก แม้ว่าฝ่ายหญิงจะทำอะไรลงไป ก็เป็นเพราะนางรักสามีเกินไป เช่นเดียวกับพระสนมเสียนผิน ที่เข้าเฝ้าฝ่าบาทอย่างหน้าไม่อายหลายต่อหลายครั้ง ก็มิใช่เพราะใจรักหรอกหรือ ไม่อย่างนั้นคงไม่ยื้อไม่เลิกเช่นนี้”

ตอนที่ย่าของนางพยายามเกลี้ยกล่อมให้คู่สามีภรรยาที่อยู่ข้างบ้านเลิกทะเลาะกัน ก็มักจะพูดว่า ทะเลาะที่หัวเตียงคืนดีกันที่ปลายเตียงไม่ใช่หรอกหรือ คงหมายถึงแบบนั้นกระมัง

เมื่อได้ยินเช่นนี้ สีหน้าของเย่จิ่งอวี้ก็อ่อนลงเล็กน้อย

ถ้าเป็นเพราะชอบจริงๆ ก็เข้าใจได้

อินชิงเสวียนแอบเหลือบแวบหนึ่ง ดูเหมือนว่าเมฆหมอกกำลังจะหมดไป ดังนั้นนางจึงถามหยั่งเชิงว่า “หรือไม่...ให้กระหม่อมตามเสด็จไปที่หอฉงฮวา”

หลายวันแล้วที่นางไม่ได้ขายของ ในใจยังคงคิดเรื่องเงินอยู่มิเสื่อมคลาย

เย่จิ่งอวี้ตะคอกอย่างเย็นชาและลุกขึ้นจากเก้าอี้

“ข้าไม่มีอารมณ์เช่นนั้น”

อินชิงเสวียนเหลือบมองหนังสือบนโต๊ะ แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “ถ้าอย่างนั้นฝ่าบาทก็อ่านหนังสือ จะได้รีบเข้านอนเร็วๆ กระหม่อมขอทูลลา”

เมื่อมองดูดวงตาที่ยิ้มแย้มซึ่งมีรูปร่างคล้ายพระจันทร์เสี้ยว ความโกรธในใจของเย่จิ่งอวี้ก็หายไปอย่างลึกลับ

เดิมทีอยากจะทำให้นางกลัวบ้าง แต่ด้วยคำพูดไม่กี่คำนี้ ความโกรธที่อัดอั้นมาทั้งวันก็หายไปสิ้น

เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่

“เช่นนั้นก็กลับไปเถอะ พรุ่งนี้หลังประชุมเช้า ข้าจะส่งเสี่ยวหนานเฟิงไปอยู่ที่ตำหนักจินหวู่ ให้น้องสาวของเจ้ากับยายหลี่ไปรับใช้ด้วย”

เมื่อได้ยินดังนี้ อินชิงเสวียนก็สะดุ้งโหยง

สถานที่ที่มีชื่อว่าตำหนักล้วนเป็นที่พำนักของเหล่าพระสนมชั้นสูง ยิ่งไปกว่านั้น นางยังเคยได้ยินคนพูดกันว่าตำหนักจินหวู่เป็นที่พำนักของมารดาผู้ให้กำเนิดของเย่จิ่งอวี้

หากเขาให้ความสำคัญกับเสี่ยวหนานเฟิงมากถึงเพียงนี้ เช่นนั้นจะยังสามารถหลบหนีได้หรือ

“ทุกท่านตามสบาย”

น้ำเสียงของเย่จิ่งอวี้สงบ กระแสเสียงทุ้มลึกของเขาเผยให้เห็นความสง่างามแห่งราชา

“ขุนนางทุท่านมีฎีกาถวายหรือไม่”

โหราจารย์แทบรอไม่ไหวที่จะเดินออกมา

“กระหม่อมมีฎีกาพ่ะย่ะค่ะ”

“ว่ามา”

โหราจารย์ถือกระดานเขียนไว้ในมือ แล้วคุกเข่าลงบนพื้น

“กระหม่อมเฝ้าดูท้องฟ้าในยามราตรี พบว่ามีดาวมงคงปรากฏขึ้นข้างๆ ดาวจักรพรรดิ กระหม่อมได้คำนวณหลายด้านแล้ว พบว่าดาวมงคลนี้เป็นเด็กทารก หากเด็กคนนี้สามารถเข้ามาอยู่ในวังได้ เขาจะพิทักษ์ต้าโจวเราอย่างแน่นอน ขอทรงโปรดให้รับเด็กคนนี้เข้าสู่วังหลวงด้วย”

ทันทีที่คำพูดเหล่านี้หลุดออกมา ขุนนางทุกคนก็อดไม่ได้ที่จะมองหน้ากัน

ดังที่ทุกคนล้วนทราบกันดี ว่าฮ่องเต้ไม่เชื่อในเรื่องพิสดารเหนือธรรมชาติเหล่านี้ เมื่อรัชสมัยของฮ่องเต้องค์ก่อน ค่อนข้างให้ความสำคัญกับโหราจารย์อย่างมาก แต่มาบัดนี้กลับคำนวณเพียงฤกษ์งามยามดีในการก่อสร้างเท่านั้น วันนี้กลับพูดเรื่องไร้สาระเช่นนี้ คงต้องถูกลงโทษให้คุกเข่าเป็นเวลาสามวันอย่างแน่นอน

ในขณะที่ทุกคนกำลังรอดูเรื่องตลกของโหราจารย์ เย่จิ่งอวี้ซึ่งนั่งอยู่บนเก้าอี้มังกรก็พยักหน้า

“ดีมาก ข้าพาเด็กคนนี้เข้าวังแล้ว”

โหราจารย์มีความสุขมาก รีบกล่าวทันที “เด็กผู้นี้ควรพำนักอยู่ทางทิศตะวันออก หากฝ่าบาทให้ดาวมงคลนี้เข้าไปพำนักในตำหนักจินหวู่ได้ ย่อมเป็นเรื่องดีอย่างยิ่ง”

เย่จิ่งอวี้ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง พยักหน้าแล้วพูดว่า “เอาตามที่โหราจารย์กล่าว”

ทันทีที่คำพูดเหล่านี้หลุดออกมา ขุนนางทุกคนก็ตกตะลึง

ทุกคนต่างมองหน้ากัน อยากจะพูดอะไรยางอย่าง แต่ไม่มีใครกล้าพูด พวกเขาอดไม่ได้ที่จะมองไปที่กวนเมิ่งถิง หานสือ และฉินไห่ฉิว ซึ่งเป็นขุนนางอาวุโส

กวนเมิ่งถิงขมวดคิ้วครุ่นคิดเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ปริปากพูดคำใด

ส่วนในความคิดของหานสือล้วนมีแต่เรื่องเสบียงอาหาร ตราบใดประชาชนอยู่อย่างผาสุก ทุกอย่างก็เรียบร้อย ฝ่าบาทแค่หาเด็กคนหนึ่ง ไม่ได้ทำให้ไปถ่วงมื้ออาหารของทุกคนด้วยซ้ำ ฉะนั้นจึงก้มหน้านิ่งๆ สงบจิตใจไม่ไหวติง

ฉินไห่ฉิวยิ่งไม่กล้าพูด หลังจากตรวจสอบแล้วยืนยันว่าส่วนผสมที่เสี่ยวเสวียนจื่อให้มานั้นใช้ได้จริง เจ้าหน้าที่ใต้บังคับบัญชาของเขาเองที่ยึดทรายไว้ เรื่องนี้ยังไม่ได้รับการแก้ไขให้กระจ่าง ดังนั้นเขาจะกล้าเข้าไปยุ่งเรื่องอื่นๆ ของฝ่าบาทได้อย่างไร

เมื่อเห็นทุกคนไม่กล้าปริปาก เย่จิ่งอวี้ก็ยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย

“เช่นนั้นก็ตกลงตามนี้!”