สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1427

“ข้ามาที่นี่เพื่อตามหาวิญญาณชั่วร้าย แน่นอนว่าไม่ได้ตามผิดตัว ไม่ทราบว่าคุณชายเย่ยังจำข้าได้หรือไม่”

นักพรตเทียนชิงพูดอย่างสงบ มือลูบเคราสีขาวราวกับหิมะ มองไปที่คุณชายน้อยรูปหล่อที่ยืนอยู่ตรงหน้า

เขาสวมเสื้อคลุมสีดำ ใบหน้าปราศจากสีเลือด ซึ่งทำให้ดูน่ากลัวมาก สีแดงชาดระหว่างคิ้วกลายเป็นสีแดงเข้ม ซึ่งค่อนข้างชัดเจนในภูเขาที่มืดมิด

ในเวลานี้ เย่จิ่งหลานมีสีหน้าเย็นชาและเคร่งขรึม ท่าทางแตกต่างไปจากเมื่อก่อนอย่างสิ้นเชิง เขายืนตระหง่านอยู่กลางเขา ชายผ้าพลิ้วไสวไปตามสายลม สีหน้าเย็นชาดุจน้ำแข็ง ราวกับพญามัจจุราชที่หมายเอาชีวิต เป็นที่น่าสะพรึงกลัวแก่ผู้พบเห็น

เขาค่อยๆ ยกมือขึ้น พูดลอดไรฟันคำเดียว

“ตาย!”

นักพรตเทียนชิงถอนหายใจและกล่าวว่า “ดูเหมือนว่าเจ้าจะถูกล่อลวงจริงๆ เจ้ามีวรยุทธ์สูงส่ง หากเข่นฆ่าสังหารอย่างสนุกสนาน ต้องทำให้ผู้คนจำนวนมากสูญเสียชีวิต เดิมทีข้าอยากปล่อยให้เป็นไปตามลิขิตแห่งสวรรค์ ปล่อยให้เป็นไปตามธรรมชาติ แต่ตอนนี้มีแต่ต้องพาเจ้ากลับไปยังแดนศักดิ์สิทธิ์ และใช้ศิลาตอบชำระพลังปีศาจในตัวเจ้าให้บริสุทธิ์”

เย่จิ่งหลานไม่ได้ให้โอกาสเขาพูดให้จบ เคลื่อนไหวรวดเร็วราวกับสายฟ้า

นักพรตเทียนชิงยิ้มอย่างเฉยเมย เหยียดฝ่ามืออันผอมแห้งออกจากแขนเสื้อ และแตะคิ้วของเย่จิ่งหลาน

แม้ว่าเย่จิ่งหลานจะเสียสติไปแล้ว แต่ก็ตอบสนองอย่างรวดเร็วมาก สับขาหลอก ครั้นแล้วร่างนั้นก็อ้อมไปอยู่ด้านหลังของนักพรตเทียนชิง พลิกฝ่ามือให้เป็นหมัด และกระแทกที่ด้านหลังหัวใจของนักพรตเทียนชิง

นักพรตเทียนชิงราวกับมีตาหลัง สอดมือขวาออกมาจากใต้รักแร้ ยกฝ่ามือขึ้นหยุดหมัดของเย่จิ่งหลาน พลังมหาศาลระเบิดออกมาจากฝ่ามือ เย่จิ่งหลานถูกผลักกระเด็นกลับไปหลายก้าว เจตนาฆ่าในสายตารุนแรงขึ้นอีกเล็กน้อย

“ตาย!”

เย่จิ่งหลานวี้พูดออกมาอีกครั้ง ชี้ด้วยสองนิ้ว เป็นสายลมที่คมกริบราวกับกระบี่ หลังจากสูญเสียสติไปแล้ว พลังของเขากลับก็บริสุทธิ์ยิ่งกว่าเดิม