สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 145

เมื่อเห็นว่าปู่ดูโกรธมาก กวนลี่จือก็ไม่กล้าพูดเรื่องไร้สาระ เดินสะบัดแขนเสื้อออกจากห้องไป

อาโฉ่วยืนอยู่ที่ประตู เมื่อกวนลี่จือเห็นเขา ก็รู้สึกโกรธขึ้นมาอีก

ชี้หน้าด่าเขาว่า “เจ้าเศษสวะ ปกติมีความสามารถมากไม่ใช่หรือ องครักษ์สองคนเจ้าก็เอาชนะมาแล้ว เจ้ายังมีหน้ามาอยู่ในตระกูลกวนอีกรึ รีบไสหัวออกไปจากเร็วๆ ซะ”

อาโฉ่วมีสีหน้าตื่นตระหนก รีบคุกเข่าลงบนพื้นด้วยความเคารพ

“คุณชายโปรดระงับโทสะด้วย อาโฉ่วไม่มีที่ไป ขอคุณชายรับเลี้ยงไว้ด้วย”

กวนลี่จือเตะไหล่เขา แล้วตำหนิด้วยความโกรธ “ขยะอย่างเจ้า เก็บไว้ก็ไร้ประโยชน์”

อาโฉ่วหดคอ โขกศีรษะครั้งแล้วครั้งเล่าเพื่อขอความเมตตา

“คุณชายโปรดยกโทษให้ด้วย คุณชายโปรดยกโทษให้ด้วย”

ในตอนนี้เอง ยามที่เฝ้าประตูใหญ่ก็เข้ามารายงานว่าโหวเหนือและอันผิงอ๋องมาถึงแล้ว

กวนลี่จือจึงให้อาโฉ่วไสหัวไป เร้นกายออกจากจวนเสนาบดีผ่านประตูเล็กๆ

อาโฉ่วติดตามกวนลี่จือไปอย่างใกล้ชิด ความตื่นตระหนกในดวงตาของเขาหายไป และดวงตาของเขาก็สงบราวกับบ่อน้ำนิ่ง

ด้านนอกมุมประตู มีม้าผูกอยู่ กวนลี่จือขึ้นหลังม้า แล้วพูดเสียงชั่วร้าย “ไปโรงบ่อน ถ้าวันนี้ชนะก็แล้วไป แต่ถ้าแพ้ ข้าจะถลกหนังเจ้า”

“ขอรับ”

อาโฉ่วก้มหน้าก้มตาเดินตามหลัง การเดินเร็วราวกับบิน

ในสนามฝึก อินชิงเสวียนได้สั่งให้พ่อครัวทหารจัดการนวดแป้งเสร็จแล้ว เมื่อเห็นทหารเหงื่อออกจากความร้อน นางจึงอยากได้แตงโมมาดับกระหาย แต่เนื่องจากนางไม่สามารถเอามันออกมาจากมิติได้โต้งๆ นางจึงพูดกับฉินเทียนและหลี่ชีว่าจะกลับไปเยี่ยมที่บ้านหน่อย จึงขี่ม้าออกจากสนามฝึกไป

ม้าของอินชิงเสวียนไม่ได้ขี่เร็วนัก แต่ไม่คาดคิดว่าทันทีที่ไปถึงถนนเทียน ก็พบกับร้านผ้าแพรไหมที่เพิ่งเปิดใหม่ เมื่อเสียงฆ้องดังขึ้น ม้าก็ตกใจกลัว

เสียงม้าร้องยาว กีบหน้ายกขึ้นทันที

อินชิงเสวียนตื่นตระหนก รีบคว้าแผงคอม้าแน่น พอม้าถูกบีบด้วยความเจ็บปวด ทันใดนั้นมันก็สะบัด ทำให้อินชิงเสวียนตกลงจากม้า

ในช่วงเวลาวิกฤติ มีมือหนึ่งเข้ามารับร่างของอินชิงเสวียน

อีกมือหนึ่งดึงบังเหียนม้าอย่างแรง แล้วม้าก็ร้องลั่น และหยุดทันที

อินชิงเสวียนเงยหน้าขึ้นมองคนที่ช่วยชีวิตนาง ก็เห็นใบหน้าน่าเกลียดที่ดูเหมือนถูกไฟไหม้ทันที นางตกใจ รีบกระโดดลงไปที่พื้นทันที

ตอนนั้นเองจึงนึกขึ้นได้ว่าคนผู้นี้คือผู้ติดตามที่อยู่กับหลานชายของเสนากวนในวันนั้น ดูเหมือนจะชื่อว่าอาโฉ่ว

“เจ้าเป็นอะไรหรือไม่”

เสียงของอาโฉ่วแหบแห้ง ดวงตาแสดงความเป็นห่วงเป็นใยบางอย่าง

อินชิงเสวียนถอยหลังหนึ่งก้าว ประกบมือคำนับ กล่าวว่า “ไม่เป็นไร ขอบคุณจอมยุทธ์ท่านนี้ที่ช่วยชีวิต”

อาโฉ่วยิ้ม ใบหน้านั้นยิ่งดูน่ากลัวยิ่งขึ้น

“ไม่ต้องเกรงใจ ไม่ทำให้เจ้ากลัวก็ดีแล้ว”

อินชิงเสวียนรู้สึกอายกับสิ่งที่เขาพูด

“จอมยุทธ์จิตใจดี ข้าจะกลัวได้อย่างไร เพียงแต่จู่ๆ ข้าก็ถูกกอด จึงตื่นตระหนกเล็กน้อย”

อาโฉ่วโค้งกายเล็กน้อย “เมื่อครู่ข้าน้อยรีบมากจริงๆ ล่วงเกินแล้ว”

อินชิงเสวียนยิ้มและพูดว่า “ถ้าไม่ใช่เพราะเจ้า ข้าคงตกจากหลังม้าไปนานแล้ว ข้ารีบออกมา จึงไม่ได้นำอะไรติดตัวไปด้วย ข้าจะให้เงินเจ้าไว้ใช้ ถ้าไม่อยากอยู่กับตระกูลกวน ต่อไปก็หาที่อยู่ใหม่ให้ตัวเองได้”

หลังจากพูดจบก็ล้วงตั๋วเงินสองร้อยตำลึงออกมาจากอกเสื้อ

โหวเหนือคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “ประชาชนยังคงเป็นประชาชน ตราบใดที่ข้าราชบริพารไม่พูดอะไร ก็ไม่มีใครสามารถสั่นคลอนรากฐานของบ้านเมืองได้”

กวนเมิ่งถึงกล่าวอย่างครุ่นคิด “ก็ไม่เป็นเช่นนั้นเสียทีเดียว ได้ยินมาว่าประชาชนในหูโจวก่อกบฏ หากเรื่องนี้แพร่กระจายออกไป จะต้องสูญเสียแรงสนับสนุนจากผู้คนอย่างแน่นอน ไม่รู้ว่าฝ่าบาททำเรื่องโง่ๆ เช่นนี้ได้อย่างไร ข้าไม่เข้าใจจริงๆ!”

ทันใดนั้นดวงตาของเย่จิ่งเย่าก็เปล่งประกายด้วยความตื่นเต้น

“ไม่มีอะไรน่างุนงงเลย ถ้าเขาอยากตายเอง ก็ไม่ต้องมีชีวิตอยู่ ถ้าประชาชนไม่มีข้าวกิน พวกเขาจะต้องไม่พอใจเย่จิ่งอวี้แน่นอน ตราบใดที่จุดไฟนี้อยู่ ข้าก็ไม่ต้องไปที่เจียงวูแล้ว”

โหวเหนือไม่ได้พูดอะไร แต่มีแววเป็นกังวลในดวงตาของเขา

เขากระตือรือร้นที่จะทำความดีความชอบ เพราะต้องการเข้าเมืองหลวงและใกล้ชิดกับลูกสาวของตน

หากมีสิ่งไม่คาดฝันเกิดขึ้นในเมืองหลวง ทุกอย่างจะต้องการพิจารณาใหม่...

ในขณะที่หลายคนกำลังคุยกัน อินชิงเสวียนก็กลับมาที่บ้านของเหล่าหลิวไท่ไท่

ซ฿งเหล่าหลิวไท่ไท่ก็ไม่ได้อยู่บ้าน เด็กๆ ทุกคนก็ถูกพาไปที่ร้านขายธัญพืชด้วย

อินชิงเสวียนเปิดประตูแล้วเข้าไปในลานบ้าน เมื่อมองไม่เห็นใคร นางหยิบแตงโมลูกใหญ่ออกมาจากมิติ แล้วจ้างคนขับรถม้าให้บรรทุกไปให้ทหารกิน

จากนั้นก็เจาะหน้าต่างกระดาษ และเห็นว่ายังมีข้าวอยู่มาก จึงออกไปด้วยอย่างวางใจ

เมื่อเดินผ่านโรงน้ำชาก็ได้ยินเสียงคนวิพากษ์วิจารณ์ว่า “ใครๆ ต่างก็บอกว่าขึ้นครองราชย์สามปีจะเป็นฮ่องเต้โง่ แต่ฮ่องเต้ของเราครองราชย์ได้เพียงปีเดียวก็เชื่อเรื่องดาวมงคลแล้ว ยังบอกอีกว่า เด็กนั้นยังช่วยคุ้มครองให้ต้าโจวมีฝนตกต้องตามฤดูกาล ข้าดูท้องฟ้าแล้ว คิดว่าฝนคงไม่ตกอีกพักใหญ่เลย”

“ใช่ๆ ไร้สาระจริงๆ”

อีกคนหนึ่งกล่าวว่า “ได้ยินมาว่ามีการลุกฮือเกิดขึ้นหลายแห่ง ดูท่าว่าบ้านเมืองนี้ไม่ไหวแล้วจริงๆ”

“หยุดพูดได้แล้ว ข้าได้ยินมาว่าราชสำนักมีองครักษ์เงามากมายในหมู่ประชาชน หากพวกเขาได้ยินเรื่องนี้ พวกเราจะถูกตัดศีรษะ”

ทันทีที่พวกเขาพูดจบ ชายคนหนึ่งที่สวมผ้าหยาบก็ลุกขึ้นยืนจากมุมหนึ่ง...