สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1516

เย่ไห่ถังที่เงี่ยหูแอบฟังอยู่ตลอด เมื่อเห็นท่าทางที่โง่เขลาของเขา ในที่สุดก็อดรนทนไม่ได้อีก

“ความจริงก็เป็นเช่นนี้แหละ จริงอยู่ที่มีเพียงตระกูลอินของพวกท่านที่เป็นห่วงเสด็จพี่สะใภ้ แค่เสด็จพี่ก็ประคบประหงมเสด็จพี่สะใภ้ราวกับเป็นสมบัติล้ำค่าเช่นกัน หลังจากที่ท่านเข้ามารับตำแหน่งในวัง ทุกครั้งที่ได้เข้าพบก็คือเสด็จอาสิบสาม”

นางเดินวนรอบตัวอินปู้อวี่ ร้องอ๋อแล้วพูดอีกว่า “มิน่าล่ะแต่ละวันท่านมักจะหาข้าอ้างไม่ยอมพบข้า ต้องพาลโกรธใส่ข้าอยู่แน่ๆ อินปู้อวี่ ท่านบังอาจนัก”

อินปู้อวี่ตกใจ รีบคุกเข่าลงอย่างร้อนรน

“กระหม่อมมิกล้า”

อินชิงเสวียนพูดบ่น “เอาล่ะ เจ้าอย่าตำหนิพี่รองข้าเลย”

ซึ่งเย่ไห่ถังก็ย่อมไม่ต้องการให้คนรักของตัวเองต้องคุกเข่าอยู่แล้ว

“เมื่อครู่ข้าล้อเล่นน่ะ รีบลุกขึ้นเร็ว”

อินปู้อวี่จึงลุกขึ้นยืน แต่ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี ยืนนิ่งงั้นเป็นเสาปูนอยู่ตรงนั้น

อินชิงเสวียนที่ยืนอยู่ตรงกลางก็รู้สึกไม่สบายใจ จากนั้นก็เห็นเย่ไห่ถังมองอินปู้อวี่ตาปริบๆ นางกลอกตาแล้วพูดว่า “ข้าเหมือนจะกินของแสลง ท้องไส้ปั่นป่วน พวกเจ้าคุยกันก่อนนะ ข้าจะรีบไปรีบกลับ”

“น้องหญิง!”

เมื่อเห็นอินชิงเสวียนกำลังจะจากไป อินปู้อวี่ก็กระวนกระวายขึ้นอีก

เย่ไห่ถังกางแขนออก ยกขึ้นขวางทางเขา

“ท่านนี่เป็นอะไรกันนะ คนเขาจะไปเข้าห้องน้ำ ท่านก็จะตามไปงั้นรึ”

อินปู้อวี่ถูกนางว่าจนหน้าแดงเถือก ก้มหัวลงแล้วพูดว่า “องค์หญิงอย่าพูดไร้สาระ กระหม่อมไม่ได้”

“ไม่ได้อะไรงั้นหรือ”

เย่ไห่ถังก้าวไปข้างหน้าอย่างกดดัน

ฝ่ามือของอินปู้อวี่มีเหงื่อออก องค์หญิงรูปโฉมงดงาม แต่ทำไมถึงมีนิสัยน่ากลัวก็ไม่รู้

เขาหวังเป็นอย่างยิ่งว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นในวัง ช่วยเขาให้พ้นจากความทุกข์ทรมาน แต่ความหวังหาได้เป็นจริงไม่ สุดท้ายก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

อินปู้อวี่ก้าวถอยหลังทีละก้าว

อินปู้อวี่มองดูนาง สั่นศีรษะ แต่แล้วก็นึกขึ้นได้ว่านางมองไม่เห็น จึงตอบว่า “ไม่มี”

เย่ไห่ถังกัดริมฝีปาก แล้วถามว่า “แล้วท่านชอบข้าหรือไม่”

อินปู้อวี่อ้าปากน้อยๆ ไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไรชั่วขณะหนึ่ง จู่ๆ ก็รู้สึกสับสนวุ่นวายใจ

เย่ไห่ถังรออยู่ครู่หนึ่ง แต่ไม่มีคำตอบ ความน้อยเนื้อต่ำใจทะยานไปจนถึงขีดสุดในทันที ดวงตาของนางเปลี่ยนเป็นสีแดง กำผ้าเช็ดหน้าไว้แน่น

“ในเมื่อท่านไม่ชอบข้า เช่นนั้นข้าจะไม่รบกวนท่านอีก อินปู้อวี่ นี่เป็นครั้งสุดท้ายที่ข้าจะเรียกท่าน รักษาตัวด้วย!”

เย่ไห่ถังยืนขึ้นและวิ่งออกไป รู้สึกเหน็บหนาวหัวใจ

สวรรค์ราวกับรับรู้ถึงอารมณ์ของนางในเวลานี้ ท้องฟ้าที่เคยมีดวงดาวพร่างพราย จู่ๆ กลับหิมะก็เริ่มตก

ในเวลานี้ ทันใดนั้นร่มที่สวยงามก็ปรากฏขึ้นเหนือหัวของเย่ไห่ถัง เย่ไห่ถังก็หันกลับมาอย่างตื่นเต้น

“อิน...”

คำต่อไปเหมือนจะติดอยู่ในลำคอ พูดไม่ออกแม้เพียงสักคำ