สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1517

คนที่ถือร่มไม่ใช่อินปู้อวี่ หากแต่เป็นอินชิงเสวียนพี่สะใภ้ของนาง

แม้ว่าทั้งสองจะแซ่อิน แต่ก็แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง

เย่ไห่ถังไม่มีความคิดซับซ้อน ความผิดหวังหรือเสียใจล้วนแสดงชัดบนใบหน้า

“เสด็จพี่สะใภ้!”

นางตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจู่ๆ ก็โถมตัวเข้าไปในอ้อมแขนของอินชิงเสวียน และร้องไห้เสียงดัง

อินชิงเสวียนตบหลังนางเบาๆ เมื่อครู่นางแอบซ่อนอยู่มุมมืด ได้ยินและได้เห็นทุกสิ่งได้ชัดเจน

หากเป็นคนอื่น นางอาจจะพอเข้าใจได้บ้าง แต่พี่รองเป็นคนแตกต่างออกไป ภายใต้รูปลักษณ์ที่หล่อเหลาและดูเฉยเมย นางไม่เข้าใจจริงๆ ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

เขามีนิสัยเชื่องช้ากว่าคนอื่น เมื่อองค์หญิงสารภาพรัก คาดว่าคงจะตกใจมาก เกรงว่าต้องใช้เวลาทั้งคืน เขาถึงจะรู้ตัว

“ไม่ร้องนะ พี่สะใภ้จะหาอะไรสนุกๆ ให้เจ้าเล่น”

“ไม่เอา ข้าจะกลับตำหนัก เสด็จพี่สะใภ้ไปหาเสด็จพี่ฮ่องเต้เถอะ”

เย่ไห่ถังปาดน้ำตาแรงๆ แล้ววิ่งหนีไป อินชิงเสวียนเป็นกังวล จึงเดินตามนางไป

สองชั่วยามต่อมา ในที่สุดเย่ไห่ถังก็หยุดร้องไห้ ดวงตาทั้งคู่บวมเป่ง

“เสด็จพี่สะใภ้ ข้าคิดตกแล้ว ข้าจะขอให้เสด็จพี่ย้ายพี่รองของท่านออกจากวังหลัง หากมีคนที่เหมาะสม ข้าจะแต่งงานออกจากเมืองหลวง จะทำให้ดีที่สุดเพื่อต้าโจว จะได้ไม่เสียแรงที่เสด็จพี่ดูแลข้ามานานหลายปี”

อินชิงเสวียนรู้ว่านางแค่พูดด้วยความโกรธ

ในขณะนี้อารมณ์ของนางยังไม่สงบลงอย่างสมบูรณ์ ไม่เหมาะที่จะเกลี้ยกล่อม จึงพูดคล้อยตามนางว่า “ได้ ข้าจะถ่ายทอดเจตนาของเจ้าให้ฝ่าบาททราบ นี่ก็ดึกแล้ว รีบพักผ่อนเถิด”

หลังจากออกจากตำหนักชิงฮว๋า พายุหิมะไม่เพียงแต่ไม่หยุดเท่านั้น แต่ยังตกหนักมากขึ้นด้วยซ้ำ

หลังจากเดินไปได้ไม่กี่ก้าว ก็เห็นขบวนเสด็จมาอย่างเอิกเกริก ผู้นำที่ถือตะเกียงก็ไม่ใช่ใครอื่น นอกจากหลี่เต๋อฝูหัวหน้าขันที

เมื่อเห็นอินชิงเสวียน หลี่เต๋อฝูก็วิ่งมาอย่างตื่นเต้น ยกชายเสื้อคลุมขึ้น และคุกเข่าลงบนพื้น

“กระหม่อมถวายพระพรฮองเฮาพ่ะย่ะค่ะ ในที่สุดฮองเฮาก็เสด็จกลับมาแล้ว ฝ่าบาทคิดถึงฮองเฮาจนไม่ยอมเสวย ทรงผ่ายผอมไปไม่น้อย”