สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1524

ทั้งสองสะดุ้งตกใจพร้อมกัน เย่ไห่ถังรีบเอาตัวมาบังให้อินปู้อวี่ทันที

“เสด็จพี่ พวกเรา...ทั้งหมดเป็นความคิดของข้า เป็นข้าที่อยากหนีการแต่งงาน เป็นข้าที่บังคับเขา!”

อินปู้อวี่รู้ว่าฝ่าบาทมีวรยุทธ์สูงส่ง สิ่งที่ตัวเองพูดไปเมื่อครู่เขาจะต้องได้ยินอยู่แล้ว เขาก้าวไปข้างหน้า และคุกเข่าลงต่อหน้าฝ่าบาทด้วยสีหน้าซีดเซียว

“ฝ่าบาททรงพระปรีชา ทั้งหมดนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับองค์หญิงเลย เป็นกระหม่อมที่เพ้อฝันในตัวองค์หญิง คิดฝันในสิ่งที่ไม่สมควร ทั้งหมดนี้เป็นเพียงความเห็นแก่ตัวของกระหม่อมเพียงฝ่ายเดียว ไม่เกี่ยวอะไรกับองค์หญิง ไม่เกี่ยวกับฮองเฮา และยิ่งไม่เกี่ยวข้องกับตระกูลอินเลย กระหม่อมยอมตายเพื่อชดใช้ความผิด ด้วยพระเมตตาของฝ่าบาท หวังว่าฝ่าบาทจะเห็นแก่ความเป็นพี่น้องกับองค์หญิง โปรดอย่าส่งนางไปแต่งงานกับเจียงวูเลยพ่ะย่ะค่ะ!”

อินปู้อวี่สะบัดนิ้ว กระบี่ที่เอวก็หลุดออกมาจากฝักเสียงดัง เขาถือกระบี่จ่อที่ลำคอตัวเอง ทว่าเหมือนถูกพลังที่มองไม่เห็นขัดขวางไว้ ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่สามารถเข้าใกล้ผิวหนังของเขาได้เลย

ใบหน้าของเย่ไห่ถังซีดลงด้วยความหวาดกลัว กระโจมเข้าไปหาเขาทันที กล่าวด้วยน้ำเสียงเด็ดขาดปนสะอื้น

“อินปู้อวี่ ถ้าท่านอยากตาย ข้าจะตายกับเจ้า ไม่ว่าจะอยู่บนสวรรค์หรือบนโลก ไม่ว่าจะเกิดเป็นมนุษย์ ไก่ เป็ด หรือสัตว์ ข้าจะเป็นคู่สามีภรรยาของท่านตลอดไป!”

“อย่าไปเชื่อเสด็จพี่ไร้คุณธรรมของเจ้า ถ้าเขากล้าเอาผิดกับพวกเจ้า ข้าจะไม่มีวันปล่อยเขาไปแน่!”

เสียงของอินชิงเสวียนดังมาจากด้านหลังของเย่จิ่งอวี้ เมื่อเย่จิ่งอวี้เหลือบมอง กระบี่ของอินปู้อวี่ก็กระเด็นออกไป กระแทกกำแพงเสียงดังเกร๊ง คมกระบี่หายไปทันที เหลือเพียงด้ามเท่านั้น

อินปู้อวี่อดไม่ได้ที่จะตกใจ รู้สึกว่ากำแพงเป็นเหมือนเต้าหู้ อ่อนนุ่มและเปราะบาง

เย่จิ่งอวี้ยื่นมือที่สวมธำมรงค์หยกขาวออกมา แล้วคว้าข้อมือของเขาไว้

“อินปู้อวี่ เจ้าคำนึงถึงองค์หญิง คำนึงถึงฮองเฮา และคำนึงถึงตระกูลอิน แล้วทำไมไม่คำนึงถึงตัวเองบ้างล่ะ”

อินปู้อวี่รู้สึกถึงพลังมหาศาลที่แผ่มา เขาลุกขึ้นยืนอย่างควบคุมไม่ได้ ในอีกด้านหนึ่ง อินชิงเสวียนก็ฉุดตัวเย่ไห่ถังขึ้นมาด้วย

อินปู้อวี่สะดุ้งเล็กน้อย ไม่แน่ใจว่าฝ่าบาทกำลังคิดอะไรอยู่

“กระ...กระหม่อม...มิกล้า”

“ฝ่าบาท...ทรงยินดีจริงหรือ ตระกูลอินมีอำนาจมากเกินไป หากเหล่าขุนนางวิพากษ์วิจารณ์...จะทำอย่างไรดี”

เย่จิ่งอวี้เอามือไพล่หลัง หัวเราะเบาๆ ในดวงตาสะท้อนให้เห็นถึงความหยิ่งผยองและความมีอำนาจที่เป็นเอกลักษณ์ของกษัตริย์

“หากพวกเขามีข้อโต้แย้งใดๆ เช่นนั้นก็มานั่งบนบัลลังก์มังกรของข้าก็ได้ แล้วค่อยคุยกับข้า หากพวกเขาไม่มีความสามารถ แม้ไม่พอใจ ก็ต้องอดทนไว้”

อินชิงเสวียนเอื้อมมือออกไปผลักพี่รองของนาง

“พี่ชายคนโง่ของข้า ยังไม่รีบขอบพระทัยฝ่าบาทอีก”

เมื่อนั้นอินปู้อวี่จึงเชื่อว่ามันเป็นเรื่องจริง รีบคุกเข่าลงกับพื้น และโค้งคำนับอย่างเต็มพิธีการ

“ขอบพระทัยฝ่าบาท ขอพระองค์ทรงพระเจริญหมื่นปีหมื่นปีหมื่นหมื่นปี!”