สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 154

ความรู้สึกสนิทสนมคุ้นเคยผุดขึ้นมาจากใจ อินชิงเสวียนเกือบจะอุทานออกมา

ร่างนี้เป็นพี่ชายใหญ่ในความทรงจำของเจ้าของร่างเดิมอย่างแน่นอน

อินสิงอวิ๋นยังไม่ตายจริงๆ เขายังอยู่ในเมืองหลวงจริงๆ!

อินชิงเสวียนดึงบังเหียนม้าอย่างตื่นเต้น จับท้องของม้าแล้วไล่ตามร่างนั้นไป

หลังจากไล่ตามจนมาถึงตรอกเล็กๆ ก็พบว่าไม่มีผู้ใดอยู่ข้างหน้าหรือข้างหลัง

ความเงียบงันในบรรยากาศทำให้อินชิงเสวียนรู้สึกกังวลเล็กน้อย

นางไม่ควรแยกจากฉินเทียนและหลี่ชีจริงๆ ถ้าเกิดมีคนวางแผนลอบทำร้ายจะทำอย่างไร

แล้วจึงเร่งควบม้าออกจากตรอกทันที แต่ได้ยินผู้ใดบางคนตะโกนด้วยความประหลาดใจ "เสี่ยวเสวียนจื่อกงกง!"

เมื่ออินชิงเสวียนหันกลับมา ก็เห็นกวนเซี่ยวทันทีที่สวมเสื้อคลุมสีเขียวอ่อน

ถอนหายใจด้วยความโล่งอก กระโดดลงจากหลังม้าแล้วพูดว่า "คุณชายน้อยกวน ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้"

ขณะที่กวนเซี่ยวกำลังจะพูดตอบ จู่ๆ ก็มีหญิงผู้หนึ่งปรากฏตัวที่ประตูหลัง และยื่นมือออกไปจับเขา

"คุณชายกวน ท่านจะออกไปแล้วรึ"

ทันใดนั้นใบหน้าของกวนเซี่ยวก็เปลี่ยนเป็นสีแดง รีบผลักนางออกไป

"ไม่ต้องพูดแล้ว รีบเข้าไป"

เมื่อเห็นเขายัดหญิงผู้นั้นกลับเข้าไปในประตูเหมือนขยะ อินชิงเสวียนก็เข้าใจทันทีว่านี่คือหลังเรือนของเรือนใดสักเรือน จิ๊ๆ ที่แท้ก็เป็นหนุ่มเจ้าสำราญนี่เอง

กวนเซี่ยวลูบจมูก แล้วพูดด้วยสีหน้าเขินอาย "ข้า...ความจริงข้ามาที่นี่เพื่อท่องบทกวี"

อินชิงเสวียนหัวเราะเบาๆ แล้วพูดว่า "ท่องบทกวีเป็นเรื่องดี บทกวี บทเพลง และความรักวัยหนุ่มสาว นี่ถึงจะเรียกว่าธรรมชาติที่แท้จริงของบุรุษกระมัง"

กวนเซี่ยวยิ่งกลืนไม่เข้าคายไม่ออก ประกบมือขึ้นคำนับแล้วพูดว่า "อย่าบอกเรื่องนี้กับท่านปู่ข้านะ ไม่เช่นนั้นเขาจะตีข้าตายแน่ๆ"

"ย่อมเป็นเช่นนั้น ข้ายังมีงานที่ต้องทำ หากวันหน้ามีเวลาว่าง จะไปเยี่ยมถึงจวนแน่นอน ลาก่อน"

อินชิงเสวียนก้าวไปสองก้าว แล้วหันกลับมาถามว่า "ไม่ทราบว่าอาการปวดศีรษะของจอมพลเฒ่าเป็นอย่างไรบ้าง ถ้ายาหมด สามารถส่งข่าวไปที่วังได้เลย"

กวนเซี่ยวพูดด้วยสีหน้าซาบซึ้ง "ขอบคุณมากเสี่ยวเสวียนจื่อกงกงมาก ช่วงนี้ท่านปู่สบายดี หากจำเป็น ข้าจะไปหาเจ้าเอง"

"ได้ เช่นนั้นก็ลาก่อน"

อินชิงเสวียนกลัวว่าฉินเทียนและหลี่ชีจะหานางไม่พบ ดังนั้นจึงรีบออกจากตรอก

กวนเซี่ยวมองไปยังทิศทางที่นางจากไป โดยปราศจากร่องรอยความลำบากใจบนใบหน้า และสีหน้าของเขาก็สงบราวกับน้ำ

เขายืนอยู่ในตรอกสักพักแล้วรีบออกไป

ณ เรือนจุ้ยหง

ในห้องเทียนจื่อหมายเลขหนึ่ง มีนักดื่มผู้หนึ่งนั่งอยู่ริมหน้าต่าง

แสงในห้องมืดสลัว แต่ยังคงมองเห็นแผ่นหลังอันผึ่งผายกำยำ รวมถึงเค้าหน้าอันหล่อเหลาของบุรุษผู้นั้นได้ชัดเจน เขาถือจอกสุราในมือ แล้วยกขึ้นดื่มอึกใหญ่ๆ อากัปกิริยาของเขาให้ความรู้สึกอิสระสบายใจประหนึ่งจอมยุทธ์

ที่ประตูห้อง มีสตรีร่างอ่อนหวานแช่มช้อยสวมผ้าโปร่งสีดำยืนอยู่ผู้หนึ่ง ส่วนใบหน้าก็คลุมด้วยผ้าโปร่งอีกผืน คลุมเครือจนมองเห็นใบหน้าไม่ชัดเจน

สตรีผู้นั้นมองเขาอย่างเทิดทูน แล้วเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา "นายท่านต้องการเข้าไปในวังหรือไม่"

บุรุษผู้นั้นพูดเสียงเรียบ "ไม่จำเป็น ข้ารู้ว่านางยังไม่ตายก็พอแล้ว"

สตรีผู้นั้นกัดริมฝีปากแล้วถามว่า "นายท่านมีแผนจะกลับเมื่อใด"

ร่างของบุรุษผู้นั้นแวบหาย และมาปรากฏอยู่เบื้องหน้าของนางพลัน นิ้วเรียวกำอยู่บนลำคอของสตรีผู้นั้นอย่างแม่นยำและรุนแรง

"ใครมอบความกล้าขนาดนั้นให้เจ้า ถึงกับกล้าถามถึงเรื่องของข้า"

สตรีผู้นั้นถูกบีบอย่างแรงจนตัวสั่นไปหมด รีบคว้านิ้วที่เหมือนคีมเหล็กนั้นทันที แล้วพูดด้วยความพยายามอย่างยิ่งว่า "ข้าน้อยล่วงเกินท่านแล้ว ข้าน้อยสำนึกผิดแล้ว นายท่านโปรดยกโทษให้ด้วย"

บุรุษผู้นั้นมองนางอย่างเย็นชา แล้วโยนผู้หญิงคนนั้นออกไปอีกด้าน น้ำเสียงเย็นชาของเขากลับมาสงบดังเดิม

"ออกไปเถอะ ข้าขอนั่งอยู่คนเดียวสักพัก"

"เจ้าค่ะ"