สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 157

เหงื่อหยดหนึ่งไหลออกมาบนหน้าผากของอินชิงเสวียน

สถานที่แบบนี้นางจะไม่มาอีกแน่นอน และตอนนี้นางก็แทบอยากจะมุดแผ่นดินหนี ช่างน่าอึดอัดจริงๆ

โชคดีที่เสียงร้องโหยหวนดังอยู่ได้ไม่นาน ในช่วงเวลาแห่งความเงียบเชียบนี้ ลมหายใจของอินชิงเสวียนก็สงบลงมาก

ยืนขึ้นแล้วพูดว่า "ขอบคุณแม่นางฟางรั่วสำหรับคำแนะนำดีๆ หากไม่มีสิ่งใดแล้ว ข้าคงไม่กลับมาอีก เช่นนั้นก็ขอตัวลาก่อน"

อินชิงเสวียนรีบผลักประตูเปิด แล้วฉินเทียนก็เดินออกมาพอดี

เมื่อเห็นอินชิงเสวียน เขาก็ยิ้มอย่างไม่เป็นธรรมชาติ

"เอ่อ...สหายเสี่ยวเสวียนจื่อก็เสร็จแล้วเหมือนกันหรือ"

"เสร็จแล้ว จะรีบร้อนหรือพิถีพิถันก็มีความสุขเช่นกันมิใช่หรือ ข้าจะลงไปจ่ายเงิน เจ้าไปเรียกหลี่ฉี"

หลังจากที่อินชิงเสวียนพูดจบ นางก็ออกวิ่งราวกับกำลังหนีอะไรบางอย่าง

ฟางรั่วที่เดินมาถึงประตูแล้ว สายตาของนางจ้องมองไปที่แผ่นหลังของอินชิงเสวียน

และฉินเทียนที่เห็นสายตานั้นก็เชื่อจริงๆ ว่านางคือคนรักของอินชิงเสวียน ไม่งั้นทำไมถึงแสดงท่าทางอาลัยอาวรณ์เช่นนี้

เพียงแต่สงสัยว่าเสี่ยวเสวียนจื่อกงกงใช้ทักษะใดในการเอาชนะใจสตรี หรือว่าเขาได้ฝึกฝนพลังวิเศษเพียงปลายนิ้วสัมผัส?

ขณะที่ภาพที่ไม่ดีต่อสุขภาพแวบขึ้นมาในหัวของเขา หลี่ฉีก็เปิดประตูออกมา

สหายทั้งสองดูพอใจมาก เมื่อรู้ว่าอินชิงเสวียนกำลังจะลงไปจ่ายเงินที่ชั้นล่าง พวกเขาก็รีบตามไป

ฟางรั่วกลับไปที่ห้องเทียนจื่อหมายเลขหนึ่ง พูดด้วยน้ำเสียงถากถาง "คิดไม่ถึงจริงๆ ว่าพระสนมแห่งแคว้นต้าโจวจะพาองครักษ์มาเที่ยวซ่องเช่นนี้"

คนข้างในหัวเราะเบาๆ

"สิ่งที่เจ้าคิดไม่ถึงยังมีอีกมาก อินชิงเสวียนเป็นคนที่น่าสนใจจริงๆ!"

ฟางรั่วแค่นเสียงขึ้นจมูกด้วยความไม่พอใจ แล้วหันหลังเดินออกไปข้างนอก

คนที่อยู่ข้างในหาว และถอนหายใจเบาๆ "ข้าแอบมาอู้ได้ครึ่งวัน ถึงเวลากลับไปฝึกฝนวรยุทธ์แล้ว!"

ขณะเดียวกัน ณ บ้านหลังหนึ่งในเขตชานเมือง

หน้าต่างยังคงถูกคลุมด้วยผ้าสีดำ ทำให้อากาศถ่ายเทไม่สะดวก

ผู้ที่ยืนอยู่ในห้องยังคงเป็นร่างที่ไม่สามารถมองเห็นรูปลักษณ์ได้ชัดเจน

เขาหันหลังให้เด็กรับใช้ที่อยู่ข้างหลัง พูดด้วยเสียงแหบห้าว "ไม่ตรวจสอบดู คราวนี้เย่จั้นพาคนมากี่คน"

"ขอรับ"

คนผู้นั้นแค่นเสียงขึ้นจมูกอย่างเย็นชา พูดว่า "ตระกูลอินล้มแล้ว อีกไม่นานโหวเหนือก็จะถูกส่งออกนอกเมือง แต่เย่จั้นดันกลับมาเสียได้"

เขาหยุดชั่วครู่แล้วพูดว่า "แต่นี่กลับเป็นเรื่องดี หากทำให้เย่จั้นไปที่เจียงวูได้ บางทีอาจกำจัดเขาได้พร้อมกัน เมื่อถึงตอนนั้น ในเมืองหลวงจะเหลือเพียงฮ่องเต้และคนแก่คนพิการ แล้วจะเป็นเช่นไรได้นะ"

เด็กรับใช้ก้มศีรษะลง ไม่กล้าพูดขัด

คนผู้นั้นหัวเราะ แล้วพูดว่า "ในหนึ่งปีที่ผ่านมา เจ้าน่าจะรวบรวมข้อมูลเหล่าขุนนางในราชสำนักได้มากแล้ว ถึงเวลาที่จะนำไปใช้ให้เกิดประโยชน์แล้ว"

เด็กรับใช้ตอบด้วยความเคารพ "ขอรับ ข้าน้อยจำแนกพวกเขาไว้แล้ว เพื่อที่เราจะได้จัดการได้ถูกต้อง"

"ทำได้ดี ออกไปได้แล้ว"

คนผู้นั้นโบกมือ แล้วเด็กรับใช้ก็จากไปทันที

จากนั้นเขาก็เปิดประตูลับและออกจากห้องลับไป...

ในตอนนี้เอง อินชิงเสวียนก็มาถึงประตูวังแล้ว

ทันทีที่ลงจากหลังม้า ก็เห็นม้าขาวควบมาจากระยะไกล ตามมาด้วยองครักษ์สี่คนที่สวมชุดเกราะสีชาด

คนผู้นั้นลงจากม้าที่หน้าประตูวัง ซึ่งตัวเขาสวมชุดสีขาวพระจันทร์ที่ดูสะดุดตามาก

คนผู้นี้อายุราวๆ ยี่สิบหกหรือสิบเจ็ดปี ผมของเขารวบเป็นมวยด้วยปิ่นกลัดมวยผมหยดขาวที่ดูเรียบง่าย ใบหน้าหล่อเหลาสง่างาม มุมปากของเขายกขึ้นเล็กน้อยเผยให้เห็นรอยยิ้มสงบ ดูเหมือนคุณชายผู้สูงศักดิ์ที่เพิ่งเดินทางไปท่องเที่ยวมา การเดินเหินนั้นสุขุมดั่งขุนเขา ให้ความรู้สึกเด็ดเดี่ยวเฉกเช่นทหารกล้า

อินชิงเสวียนเดาได้ทันทีว่าเขาคือเย่จั้น ครั้นแล้วดวงตาของนางก็เบิกกว้าง

นี่คือเสด็จอาสิบสามของเย่จิ่งอวี้มิใช่หรือ

หน้าตาหล่อเหลายิ่งนัก!