สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 166

อินชิงเสวียนรีบเข้าไปช่วยประคองเย่จิ่งอวี้ทันที เมื่อได้กลิ่นสุราจางๆ บนร่างกายของเขา ก็ขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว

หมอนี่กับเย่จั้นดื่มสุราไปถึงสามไห ไม่เมาก็แปลกแล้ว

แต่ก็เห็นได้ว่าเขามีความสุขจริงๆ เขาผ่อนคลายมากเมื่ออยู่กับเย่จั้น ซึ่งเป็นสิ่งที่หาได้ยากจริงๆ

นางกับเย่จั้นช่วยประคองเย่จิ่งอวี้ซ้ายขวา และเดินลงไปตามขั้นบันไดหยกขาวทีละขั้น

ฉินเทียนและผู้อื่นก็รีบเดินเข้ามาทันที

"ฝ่าบาท!"

แต่เย่จิ่งอวี้โบกมือให้เขาหลบไป

"ข้าไม่เป็นไร พวกเจ้าทุกคนถอยไป"

ขณะที่พูด คนก็เดินมาถึงประตูแล้ว

เย่จั้นกำชับเสียงเบา "ฝ่าบาทเมาแล้ว พวกเจ้าขับรถม้าช้าหน่อย"

"พ่ะย่ะค่ะ"

ทุกคนขานรับ และช่วยประคองเย่จิ่งอวี้ขึ้นรถม้า

อินชิงเสวียนก็ขึ้นรถตาม เห็นเย่จิ่งอวี้พิงเบาะอยู่ ใช้มือข้างหนึ่งจับหน้าผาก ขมวดคิ้วเล็กน้อย

เมื่อเห็นเขาดูไม่สบายตัวอย่างมาก อินชิงเสวียนก็อดไม่ได้ที่จะพูดว่า "ในเมื่อฝ่าบาททรงทราบว่าการดื่มมากเกินไปทำให้รู้สึกไม่สบายตัว เหตุใดถึงยังดื่มหนักเช่นนี้"

เย่จิ่งอวี้พูดด้วยน้ำเสียงสับสน "ข้าดีใจมาก จึงดื่มมากไปหน่อย เจ้าไม่ต้องพูดอะไรแล้ว"

อินชิงเสวียนมองดูเขาแล้วพูดว่า "ไม่เคยได้ยินหรือว่า การเมาสุราเป็นอันตรายต่อสุขภาพ ผู้เป็นกษัตริย์ควรตระหนักถึงความสำคัญของการดูแลตัวเอง"

เย่จิ่งอวี้วางมือลง แล้วถามด้วยรอยยิ้มครึ่งบึ้ง "ข้าเมาหนักรึ"

เมื่อมองดูดวงตาที่คลุมเครือคู่นั้น อินชิงเสวียนก็กระซิบ "ร่างกายนี้เป็นของฝ่าบาท กระหม่อมจะรู้ได้อย่างไร"

"ถ้าไม่รู้ก็อย่าส่งเสียงดัง เมื่อคืนข้านอนไม่หลับ จะงีบหลับที่นี่สักหน่อย"

หลังจากที่เย่จิ่งอวี้พูดจบ เขาก็หาวแล้วนอนลงบนเบาะโดยหนุนแขนต่างหมอน

อินชิงเสวียนที่ยืนมาทั้งวัน นางก็รู้สึกเมื่อยล้าขาเช่นกัน มองดูเย่จิ่งอวี้ที่กำลังหลับสบาย แล้วจึงหาที่เหมาะๆ สำหรับตัวเอง แล้วเอนหลังพิง

ตอนนี้นางไม่กล้าผลีผลามออกไป หากนักฆ่าคิดว่านางเป็นฮ่องเต้ นางคงตายอย่างไม่ยุติธรรมไปกันใหญ่

ในเวลานี้มีเสียงการต่อสู้กันนอกรถม้า

อินชิงเสวียนอดไม่ได้ที่จะนั่งชันเข่าอยู่กลางรถม้าด้วยสีหน้าประหม่า หากองครักษ์เหล่านั้นเสียชีวิต นางจะอุ้มเย่จิ่งอวี้ออกไปและขอยอมจำนนทันที

ก่อนที่นางจะทันคิดจบ มีเสียงแกรกกรากของผ้าฝ้ายชั้นดีอยู่ข้างๆ แล้วมีมีดแทงจากด้านข้าง ทำให้เกิดรอยแยกในรถม้าในทันที

ชายสวมหน้ากากที่เมื่อเห็นอินชิงเสวียนนั่งชันเข่าอยู่กลางรถ จึงตะโกนอย่างตื่นเต้นทันที "ฮ่องเต้ชาติสุนัขอยู่ในรถ"

มีคนตะโกน "เร็วเข้า ฆ่าเขาซะ!"

"ฆ่า!"

ชายผู้นั้นตะโกน เงื้อดาบขึ้น และโจมตีใส่ศีรษะของอินชิงเสวียน

อินชิงเสวียนไม่มีที่ซ่อน และในช่วงเวลาวิกฤตินี้เอง แขนข้างหนึ่งก็โอบรอบเอวของนางรั้งหลับไปอีกด้าน

เขาพูดด้วยน้ำเสียงแหบห้าว "ยังไม่รีบหลบอีก"