สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 168

คุณธรรมบ้าบออะไร นางแค่พูดความจริง

อินชิงเสวียนเอียงร่างของตัวเองไปด้านข้าง

ไอแห้งๆ แล้วพูดว่า "ฝ่าบาท เราใกล้กันเกินไปแล้วกระมัง"

ขนพองสยองเกล้าไปหมดแล้ว

เย่จิ่งอวี้หัวเราะ และเร่งม้าของเขาอีกครั้ง

อินชิงเสวียนตกใจ รีบคว้าแผงคอม้า แต่กลับถูกเย่จิ่งอวี้ดึงมือนางลง

"ถ้าเจ้าไม่อยากให้ม้าสะบัดพวกเราลงทั้งคู่ ก็หาที่อื่นจับซะ"

อินชิงเสวียนไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องกุมบังเหียนกับเขา หวังว่าจะเข้าไปในวังเร็วๆ รีบยุติการเดินทางที่น่าอับอายนี้ด่วนๆ

หลังจากเงียบไปสักพัก ในที่สุดก็เห็นประตูวัง

อินชิงเสวียนอดไม่ได้ที่จะรู้สึกดีใจ

"ฝ่าบาท ให้กระหม่อมลงเดินเถอะ"

เย่จิ่งอวี้ไม่พูดอะไร ขาทั้งคู่กระตุ้นท้องม้า ขี่ม้าเข้าไปในวัง

จนกระทั่งมาถึงตำหนักเฉิงเทียน เย่จิ่งอวี้จึงลงจากหลังม้า

บางทีเขาอาจจะยังเมาอยู่นิดหน่อย ตอนที่ก้าวเดินตัวโซเซเล็กน้อย

อินชิงเสวียนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงเอื้อมมือไปประคองเย่จิ่งอวี้

ถือเสียว่าเห็นแก่ที่เขาช่วยชีวิตนางไว้เมื่อครู่

หลี่เต๋อฝูได้ถือตะเกียงวิ่งออกมาแล้ว

"ฝ่าบาท พระองค์กลับมาแล้ว!"

จากนั้นดวงตาอันคมกริบของเขามองเห็นเลือดบนร่างกายของเย่จิ่งอวี้ และเขาก็รีบปิดปากทันที

"อา! ฝ่าบาท...เกิดอะไรขึ้น"

"เจอนักฆ่าน่ะ ไม่เป็นไร"

เย่จิ่งอวี้ก้าวเข้าไปในตำหนัก แล้วบอกหลี่เต๋อฝูว่า "ไปสำนักหมอหลวง ตามหมอหลวงเหลียงมาหาข้า"

"เอะ ฝ่าบาทได้รับบาดเจ็บรึ บาดเจ็บตรงที่ใด"

หลี่เต๋อฝูดูกังวลทันที

เย่จิ่งอวี้พูดอย่างอดทน "ข้าไม่ได้บาดเจ็บ ข้าอยากให้เขาดูอะไรบางอย่าง ไปเถอะ"

หลี่เต๋อฝูรู้สึกโล่งใจ

"กระหม่อมจะไปเดี๋ยวนี้"

เย่จิ่งอวี้นั่งอยู่บนเก้าอี้มังกรแล้ว มือข้างหนึ่งประคองศีรษะ คราวนี้เขาหายจากอาการมึนเมาแล้ว และรู้สึกปวดศีรษะอย่างรุนแรง

"มานี่ มานวดให้ข้าหน่อย"

อินชิงเสวียนไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเดินอ้อมไปด้านหลังของเย่จิ่งอวี้ และนวดขมับให้เขา

เย่จิ่งอวี้เอนตัวพิงร่างนาง หรี่ตาลงอย่างสบายๆ

สักพักก็มีเสียงฝีเท้าดังขึ้นอย่างรวดเร็ว

ชายชราคนหนึ่งซึ่งอายุเกือบหกสิบปีเดินเข้ามาจากประตู คุกเข่าลงบนพื้นด้วยความเคารพ

"กระหม่อมถวายบังคมฝ่าบาท"

"ลุกขึ้น"

เย่จิ่งอวี้ชี้ไปที่ลูกธนูยาวที่วางอยู่บนโต๊ะ

"ดูให้ข้าหน่อย ว่าในนั้นมีพิษชนิดใด"

หมอหลวงเฒ่าเข้ามาใกล้ แล้วหยิบหัวธนูที่อยู่ในผ้าเช็ดหน้า เขามองดูซ้ำๆ อยู่นาน แล้วเอามันไปวางไว้หน้าจมูกแล้วดมกลิ่น สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปทันที

"นี่...นี่ดูเหมือนจะเป็นพิษที่เรียกว่าถุงน้ำดีนกยูงจากราชวงศ์เจียงวู"

เขาคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า "กระหม่อมเคยเห็นในตำราโบราณ หากต้องการคำตอบที่เฉพาะเจาะจง เกรงว่าจะต้องทำการทดลองซ้ำหลายครั้ง"

เย่จิ่งอวี้ส่งเสียงอืมในลำคอเบาๆ

"ถ้าอย่างนั้นก็เอาไปเถอะ ข้าให้เวลาท่านสามวัน ข้าต้องการคำตอบที่ชัดเจน"

หมอหลวงกล่าวด้วยความเคารพว่า "กระหม่อมน้อมรับพระบัญชา"

เย่จิ่งอวี้โบกมือ

"ออกไปเถอะ"

"พ่ะย่ะค่ะ"