สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 169

ในตอนนี้ อินชิงเสวียนได้กลับมาที่ตำหนักจินหวูแล้ว

เมื่อเห็นคราบเลือดบนเสื้อผ้าของนาง ยายหลี่ อวิ๋นฉ่าย และเสี่ยวอานจื่อก็ตกใจไปตามๆ กัน

"เสี่ยวเสวียนจื่อ เจ้าได้รับบาดเจ็บรึ ได้รับบาดเจ็บที่ใด"

อินชิงเสวียนสงบสติอารมณ์ได้แล้วในตอนนี้ อดไม่ได้ที่จะรู้สึกขาอ่อนอยู่บ้าง

นางนั่งบนเก้าอี้ หยิบน้ำขึ้นมาจิบ

"ไม่เป็นไร เป็นเลือดของคนอื่น"

แล้วจึงเล่าเรื่องการลอบสังหารฮ่องเต้ให้พวกเราฟัง

เสี่ยวอานจื่อปิดปากด้วยความตกใจ

"ผู้ใดกล้าลอบปลงพระชนม์ฝ่าบาท"

อินชิงเสวียนยักไหล่

"ข้าจะรู้ได้อย่างไร แต่อย่างไรก็ไม่มีอันตรายใดๆ ท่านอ๋องสิบสามจับตัวนักฆ่าได้แล้ว พวกเจ้าทุกคนก็ออกไปได้แล้ว ข้าอยากจะอยู่เงียบๆ"

เมื่อเห็นใบหน้าของอินชิงเสวียนซีดลง ทุกคนก็ถอยออกไปอย่างรู้สถานการณ์

อินชิงเสวียนสงบจิตใจ เดินไปที่เตียง

เมื่อเห็นเสี่ยวหนานเฟิงยกกำปั้นเล็กๆ ขึ้น กำลังนอนหลับสนิท นางก็อดยิ้มไม่ได้

นางก้มศีรษะลงและจูบใบหน้าเล็กๆ ของลูก ถอดผ้าคาดเอว และถอดเสื้อคลุมที่เปื้อนเลือดออก

ในตอนนี้เองนี้ กล่องเล็กๆ อันประณีตก็ร่วงจากอกเสื้อของนาง ซึ่งนั่นก็คือกล่องชาชื่อหั่วที่เย่จั้นมอบให้นาง

อินชิงเสวียนทิ้งเสื้อคลุมไว้บนเก้าอี้ แทบรอไม่ไหวที่จะเปิดกล่องชา กลิ่นหอมอ่อนๆ ของชาไหลออกมาจากข้างใน เป็นชาที่ดีจริงๆ

อินชิงเสวียนเขย่ากล่อง อดไม่ได้ที่จะคิดว่าเย่จั้นตระหนี่ มอบให้นางเท่านี้เอง แต่พอเปิดข้างในออกดูก็เห็นแถบผ้าฝ้ายสีขาวผืนหนึ่ง

นางหยิบแถบผ้าออกมาด้วยความตกใจ และเห็นข้อความเล็กๆ เขียนอยู่บนนั้น

ต้นไม้เขียวขจีดึงดูดสายตา บุปผาขาวดั่งหยกลอยล่องต้องบทกวี

เมื่อเห็นคำเหล่านี้ นิ้วเรียวของอินชิงเสวียนก็สั่นเล็กน้อย และภาพหนึ่งก็ฉายเข้ามาในหัว

ชายชราสวมเสื้อคลุมสีกรมพูดกับนางด้วยใบหน้าเปือนยิ้ม "ต้นไม้เขียวขจีดึงดูดสายตา บุปผาขาวดั่งหยกลอยล่องต้องบทกวี นี่คือที่มาของชื่อลูกชายข้า..."

หรือว่า...อินจ้งให้เย่จั้นนำมามอบให้นาง