สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 170

บุรุษผู้นั้นยิ้มเยาะ

"อย่างเจ้าน่ะหรือ จะเข้าไปในจวนจิ้งอ๋องได้"

ฟางรั่วกัดริมฝีปาก และไม่พูดอะไรอีก

บุรุษผู้นั้นมองไปข้างหน้า พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา "คนเหล่านั้นล้วนเป็นชาวยุทธ์ พวกเขาไม่รู้จักตัวตนของเจ้าและข้า แม้ว่าพวกเขาจะถูกจับได้ แต่ก็ให้ปากคำไม่ได้ ไม่ต้องกังวล"

ฟางรั่วโค้งคำนับเล็กน้อย "ข้านอยทราบแล้ว"

นางลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แล้วพูดว่า "น่าเสียดายที่โอกาสในการกำจัดเย่จิ่งอวี้นั้นสูญเปล่า เรามีนักธนูพิษหลายสิบคน หากเราใช้กำลังเต็มที่ บางที..."

ใบหน้าของบุรุษผู้นั้นเปลี่ยนเป็นเย็นชา และพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง "เจ้าอยากให้ข้าเดิมพันด้วยชีวิตของชิงเสวียนงั้นรึ"

ฟางรั่วก้าวถอยหลังด้วยความตื่นตระหนก

"ข้าน้อยมิกล้า ข้าน้อยสำนึกผิดแล้ว"

บุรุษผู้นั้นตะคอกอย่างเย็นชา "ออกไป"

หลังจากที่ฟางรั่วจากไป ดวงตาของบุรุษผู้นั้นก็ค่อยๆ สงบลง

เขาแบมือขวาออก กลางฝ่ามือมีหยกสำชมพูชิ้นหนึ่งอยู่ ที่มุมจี้หยกสลักคำว่าเสวียนตัวเล็กๆ

เมื่อมองดูตัวอักษรน่ารักกระจิริด ดวงตาของบุรุษผู้นั้นก็แสดงความอ่อนโยนที่หาได้ยาก

หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็เก็บจี้ไว้ในอ้อมแขน ดับเทียนแล้วเหาะลอยไป

วันต่อมา

อินชิงเสวียนตื่นขึ้นมาจากความเจ็บปวด

ลูกชายกตัญญูของนางยื่นมือเล็กๆ ออกมาดึงเปลือกตาของนางขึ้นด้วยสีหน้าอยากรู้อยากเห็น

"เจ้าตัวแสบนี่ เจ้าจะทำให้แม่ของเจ้าตาบอดรึ"

อินชิงเสวียนคว้ามือเล็กๆ ที่อยู่ไม่นิ่งของเขา

"อะยา!" จู่ๆ เสี่ยวหนานเฟิงก็โผเข้าใส่อย่างมีความสุข

เมื่อมองดูน้ำลายที่ไหลยืดลงมา อินชิงเสวียนก็หลับต่อไม่ลง รีบลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว

เมื่อเงยหน้าขึ้นก็เห็นว่าเพิ่งรุ่งสาง จู่ๆ ก็หมดคำพูด

"บรรพบุรุษตัวน้อยของแม่ ฟ้ายังไม่สว่างเลย ทำไมเจ้าถึงตื่นเช้าขนาดนี้"

เสี่ยวหนานเฟิงมีพลังล้นเหลืออยู่แล้ว ดวงตาสีดำและสดใสคู่นั้นดูมีชีวิตชชีวามาก เขาคว้าเสื้อของอินชิงเสวียนแล้วปีนขึ้นไปบนตัวนาง

อินชิงเสวียนง่วงนอนมาก แต่ทำใจไปปลุกยายหลี่และอวิ๋นฉ่ายไม่ลง ดังนั้นนางจึงต้องอดทนเล่นกับเสี่ยวหนานเฟิง เมื่อแสงแดดแรกส่องเข้ามา ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเบากริบมาจากข้างนอก

ยายหลี่เดินเข้ามาจากด้านนอก ก็เห็นผมของอินชิงเสวียนถูกดึงออกมาจนหลุดลุ่ย นั่งอยู่บนเตียงเหมือนคนบ้า

เสี่ยวหนานเฟิงกำลังสนุกกับการเล่นดึงผมของอินชิงเสวียน ขณะเดียวกันก็พูดอ้อแอ้ไปด้วย

เมื่อเห็นยายหลี่ อินชิงเสวียนแทบจะร้องไห้ด้วยความตื้นตัน

"เจ้ามาเสียที ข้าไม่ไหวแล้ว ข้าง่วงจะตายอยู่แล้ว อุ้มเขาออกไปเร็ว ให้ข้านอนพักสักหน่อย"

นางปล่อยมือของเสี่ยวหนานเฟิง และล้มตัวนอนลงบนเตียงเสียงดังตึง

เมื่อวานเกิดเรื่องขึ้นมากมาย แม้ว่าอินชิงเสวียนจะเข้านอนเร็ว แต่นางก็พลิกตัวกลับไปกลับมานอนไม่หลับเสียมี

นักฆ่า เย่จั้น แถบผ้า!

สิ่งเหล่านี้ยังคงหมุนวนอยู่ในหัว แม้ว่าอินชิงเสวียนจะรู้ว่าตัวเองไม่สามารถหาข้อสรุปได้ แต่นางก็ไม่สามารถควบคุมเซลล์สมองของนางได้