สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 183

อินชิงเสวียนหัวเราะแห้งๆ และถามว่า “ฝ่าบาท... เหตุใดพระองค์จึงถามขึ้นมาเช่นนี้”

เย่จิ่งอวี้มองไปข้างหน้า และความคมบนใบหน้าของเขาก็เคร่งขรึมขึ้นทันที

ไม่รอให้อินชิงเสวียนตอบคำถาม เขาก็หันหน้ากลับมา ดวงตาที่ลึกล้ำและแหลมคม

“เจ้าโกหกข้ามาหลายครั้ง ครั้งนี้ข้าเพียงอยากเพียงอยากได้ยินความจริง”

อินชิงเสวียนเงยศีรษะขึ้น กลับไม่กล้าสบตากับความแหลมคมนั้น จึงก้มหน้าลงอีกครั้ง

“กระหม่อม...”

นางกัดริมฝีปากและพูดอย่างโหดร้าย “หากว่ามีโอกาส กระหม่อมอยากออกไปจากวังพ่ะย่ะค่ะ”

“ทำไม? ข้าไม่ดีกับเจ้ามากพองั้นหรือ?”

เย่จิ่งอวี้หันตัวกลับมา สายตาข่มว่าตนเหนือกว่า

อินชิงเสวียนถอยหลังหนึ่งก้าว

พูดขึ้นอย่างระมัดระวัง “ฝ่าบาททรงดีต่อกระหม่อมมากพอพ่ะย่ะค่ะ เพียงแต่กระหม่อมยังคงโหยหาชีวิตฟ้าที่สูงแล้วแต่นกจะบิน ทะเลที่กว้างใหญ่แล้วแต่ปลาจะว่ายวน”

เย่จิ่งอวี้เดินไปด้านหน้าหนึ่งก้าว จ้องนางและถามว่า “อยู่ในวังเจ้าโบยบินไม่ได้? หรือว่ายวนไม่ได้งั้นหรือ?”

อินชิงเสวียนมองไปที่ปลายรองเท้าของนางแล้วพูดว่า “ในวังมีกฎระเบียบมากเกินไป กระหม่อมเกรงว่าหากไม่ระวังอาจจะไร้เงาหัว”

เย่จิ่งอวี้เสียงเข้มในทันที “ข้าให้ป้ายละตายอาญาสิทธิ์แก่เจ้าแล้ว หรือว่ายังไม่พอ?”

อินชิงเสวียนกัดริมฝีปากอีกครั้ง

วิจารณ์ด้วยจิตใจที่สงบ นางไม่ได้มีความเกลียดชังต่อเย่จิ่งอวี้มากนัก

วิญญาณดวงสุดท้ายที่เหลืออยู่ของเจ้าของร่างเดิม ก็ไม่เต็มใจที่จะยอมแพ้

ไม่ว่าราชวงศ์ใดในประวัติศาสตร์ การถูกตัดสินว่ามีความผิดฐานทรยศต่างมีจุดจบเป็นความตาย เย่จิ่งอวี้เพียงแค่เนรเทศผู้คนเท่านั้น ซึ่งถือเป็นความเมตตาอย่างมาก

และนางไม่ใช่เจ้าของร่างเดิม แม้จะเกิดโทสะหลังจากเดินทางผ่านกาลเวลา แต่เมื่อเห็นทุกการกระทำของเย่จิ่งอวี้ ก็เริ่มค่อยๆ หวั่นไหว

ถ้าไม่เช่นนั้น นางคงไม่ได้แก้ตัวให้เย่จิ่งอวี้แก้ตัวให้อินสิงอวิ๋น

จากมุมมองของไพร่ฟ้าประชาชน เย่จิ่งอวี้เป็นฮ่องเต้ที่มีความสามารถอย่างแท้จริง

นางมองเย่จิ่งอวี้อย่างตกตะลึงเป็นเวลานาน จากนั้นจึงถอยกลับไปเล็กน้อย

“ฝ่าบาทพูดเป็นเล่นพ่ะย่ะค่ะ”

ใบหน้าของเย่จิ่งอวี้เคร่งครัด น้ำเสียงก็ขรึมขึ้นอีกนิดหน่อย

“ข้าไม่ได้เล่น ไม่ว่าเจ้าเป็นใคร ไม่ว่าตัวตนของเจ้าคือผู้ใด ข้าเพียงอยากให้เจ้าอยู่ในวัง!”

อินชิงเสวียนอ้าปากเล็กน้อย ดวงตาสั่นอย่างรุนแรง

หมายความว่าอะไร?

หรือว่าเย่จิ่งอวี้รู้เรื่องแล้ว...

เย่จิ่งอวี้ถอนสายตากลับ

“ข้าให้เวลาเจ้าสามวัน เมื่อคิดได้แล้วค่อยมาตอบข้า”

ร่างสูงเดินผ่านสายตาของอินชิงเสวียนโดยไม่หันกลับมามอง