สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 185

อวิ๋นฉ่ายตกใจมาก

“พระสนม เสี่ยวหนานเฟิงเป็นอะไรเจ้าคะ?”

ยายหลี่ก็เสียสติไปชั่วขณะ

“นี่มันอะไรกัน เมื่อครู่ยังดีๆ อยู่เลย”

เสี่ยวหนานเฟิงร้องไห้โวยวายหนักขึ้น และดิ้นอยู่ในอ้อมแขนของ

อินชิงเสวียน

“ไม่ร้องนะ เด็กดี!”

อินชิงเสวียนปลอบเสี่ยวหนานเฟิงไปด้วย พลางมองตุ่มสีแดงบนตัวของเขาอย่างใจเย็น

นี่มันเรื่องอะไรกัน หรือว่าเย่ไห่ถังทำอะไรลงไป?

นางไม่ใช่สนมในวังหลัง แทบไม่จำเป็นต้องทำเรื่องแบบนี้ด้วยซ้ำ

เมื่อมองไปที่ใบหน้าเล็กๆ ที่มีอาการแดงขึ้นของเสี่ยวหนานเฟิง ในใจของอินชิงเสวียนก็ยิ่งรู้สึกตื่นตระหนกเล็กน้อย

“อวิ๋นฉ่าย เจ้ารีบไปแจ้งให้ทหารองครักษ์ที่เฝ้าหน้าประตู รีบให้พวกเขาไปตามหมอหลวง”

อวิ๋นฉ่ายตอบรับ และวิ่งไปยังด้านนอก

เสี่ยวหนานเฟิงร้องไห้มากขึ้นเรื่อยๆ ไม่รู้ว่าเขาเจ็บหรือคันกันแน่ แต่เพียงครู่เดียว ผิวหนังทุกส่วนบนร่างกายของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดงและร้อนขึ้นมาก

“เหมือนลูกจะตัวร้อนขึ้น แบบนี้ควรทำอย่างไรดี?”

ยายหลี่สงสารเด็กน้อย น้ำตาค่อยๆ ไหลลงมา

อินชิงเสวียนเกิดความสับสนในใจ พูดตำหนิเสียงแข็ง “ร้องไห้แล้วจะได้ประโยชน์อะไร รีบช่วยกันคิดว่าใครโดนตัวเด็กบ้าง?”

ยายหลี่สะอื้นและพูดว่า “ไม่มีใครโดนเจ้าค่ะ มีเพียงข้าและอวิ๋นฉ่าย และมีเสี่ยวอานจื่อที่อุ้มเขา”

สามคนนี้ล้วนเป็นคนสนิทของอินชิงเสวียน แน่นอนว่าไม่มีทางทำร้ายเด็กได้ หรือว่าปัญหาอยู่ที่เสื้อผ้าเหล่านี้?

“ยายหลี่ รีบตรวจดูเสื้อผ้าเหล่านี้สิ”

ยายหลี่รีบหยิบเสื้อผ้าขึ้นมา พร้อมกับพลิกไปมา กลับสะบัดผงสีขาวละเอียดออกมา

“ดูตัวอื่นด้วย”

ยายหลี่หยิบเสื้อผ้าชิ้นเล็กตัวอื่นๆ ขึ้นมา นอกจากเสื้อผ้าที่ลู่จิ้งเสียนตัดเย็บขึ้นมา และชุดนั้นที่ซูฉ่ายเวยซื้อมา ตัวอื่นๆ ที่เหลือล้วนมีผงแปลกๆ อยู่ด้านใน

มีคนคิดจะทำร้ายเด็ก!

“เด็กได้กินอะไรที่ไม่ควรกินหรือไม่?”

ยายหลี่พูดเสียงสะอื้น “ไม่มีเจ้าค่ะ เด็กเล็กแค่นี้จะกินมั่วซั่วได้อย่างไร”

อินชิงเสวียนรีบพูดว่า “น่าจะเป็นเพราะเขาสวมเสื้อผ้าจึงเป็นเช่นนี้ ด้านในเสื้อผ้ามีผงละเอียด”

ยายหลี่รีบนำผงที่เก็บไว้ยื่นให้กับหมอหลวงเหลียง

หมอหลวงเหลียงสูดดมอย่างละเอียด และแตะขึ้นมาบีบดู

“หากต้องการตรวจสอบว่าสิ่งนี้คืออะไร เกรงว่าอาจต้องใช้เวลา”

อินชิงเสวียนอดบันดาลโทสะออกมาไม่ได้ “เช่นนั้นควรทำอย่างไรกับเด็ก จะปล่อยให้เขาร้องไห้เช่นนี้หรือ?”

“ข้าน้อยจะลองฝังเข็มให้เด็กดูก่อน หากเป็นสารพิษ อาจจะขับออกได้”

ใต้เท้าเหลียงเก็บผงอย่างระมัดระวังและหยิบเข็มเงินออกมา

เสี่ยวหนานเฟิงร้องไห้ขึ้นมาอีกครั้ง หมัดเล็กๆ กำไว้แน่น เท้าเล็กๆ เกลือกกลิ้งไปมา อินชิงเสวียนเพียงคนเดียวไม่อาจกดเขาไว้ได้ ยายหลี่และอวิ๋นฉ่ายต่างตกใจกลัว ไม่มีใครกล้าเข้ามา

ขณะนั้น เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นที่ด้านหลังของอินชิงเสวียน

“ข้าทำเอง!”