สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 189

เมื่อมองดูดวงตาที่แดงก่ำเล็กน้อยเหล่านั้น อินชิงเสวียนหายใจเล็กน้อยแล้วรีบก้มศีรษะลง

“กระหม่อมอยากอาบน้ำให้เสี่ยวหนานเฟิงพ่ะย่ะค่ะ”

เย่จิ่งอวี้ลุกขึ้นจากเตียง พลางตำหนิเสียงต่ำ “ไร้สาระ ลูกยังนอนหลับอยู่ จะอาบน้ำได้อย่างไร?”

อินชิงเสวียนไกวเสี่ยวหนานเฟิง และพูดเสียงเบาว่า “กระหม่อมจึงอยากปลุกเสี่ยวหนานเฟิงไงเล่าพ่ะย่ะค่ะ”

เย่จิ่งอวี้ก็มองไปเห็นไป๋เสวี่ย ขมวดคิ้วและถามว่า “เจ้ามาได้อย่างไร?”

ร่างกายที่เหมือนลูกม้าน้อยของไป๋เสวี่ยยืดตรง ยื่นลิ้นใหญ่ไปเลียตุ่มแดงที่ขาของเสี่ยวหนานเฟิง

เย่จิ่งอวี้รีบดึงขนบนหัวของไป๋เสวี่ย ตะคอกเสียงเบาว่า “ลุกขึ้น”

ไป๋เสวี่ยส่งเสียงร้องคร่ำครวญด้วยควานน้อยใจออกมา สายตาคู่นั้นจับจ้องไปที่อินชิงเสวียน

“มันคงเป็นห่วงเสี่ยวหนานเฟิง พระองค์อย่าได้ตำหนิมันเลยพ่ะย่ะค่ะ”

ทันทีที่พูดจบ เย่จิ่งอวี้ก็ส่งเสียงแปลกใจออกมา

ส่วนที่โดนไป๋เสวี่ยเลีย จุดแดงก็ค่อยๆ จางลงไป

เย่จิ่งอวี้รีบปล่อยมือออกทันที และลูบขนไป๋เสวี่ยสองครั้ง

อินชิงเสวียนก็เห็นเช่นกัน จึงอดแปลกใจไม่ได้

ในเวลาเพียงไม่นาน ตุ่มสีแดงบนข้อเท้าของเสี่ยวหนานเฟิงก็หายวับไป

เมื่อเห็นรอยน้ำที่มุมปากของไป๋เสวี่ย คิดว่าเป็นเพราะฤทธิ์ของน้ำพุ

“ต้องรีบให้เสี่ยวหนานเฟิงอาบน้ำเดี๋ยวนี้พ่ะย่ะค่ะ”

อินชิงเสวียนดึงมือของเสี่ยวหนานเฟิง และเขย่าสองที

เสี่ยวหนานเฟิงลืมตากว้างในทันใด ปากน้อยๆ กำลังละเบะร้องไห้ เมื่อมองเห็นไป๋เสวี่ยที่ยืนอยู่ด้านข้าง ก็กลั้นน้ำตากลับไปในทันที จากนั้นก็ใช้แรงยื่นมาเล็กๆ ออกมาและจับเข้าที่ใบหูใหญ่ของไป๋เสวี่ย

ไป๋เสวี่ยก็ปล่อยให้เขาจับด้วยหน้าตาที่เชื่อฟัง และเมื่อเห็นโอกาสก็แลบลิ้นใหญ่ของมันออกมาและเลียขาของเสี่ยวหนานเฟิงสองครั้ง

เมื่อมองผิวที่มีรอยแดงใหญ่ค่อยๆ ขาวขึ้น เย่จิ่งอวี้พูดว่า “ไม่ต้องอาบน้ำหรอก นำเสี่ยวหนานเฟิงวางไว้บนเตียง และให้ไป๋เสวี่ยเลียให้เขา”

ไป๋เสวี่ยทำเหมือนว่าฟังเข้าใจ มันแลบลิ้นใหญ่และกระโดดขึ้นมา ท่าทางกระตือรือร้นอยากที่จะลอง

อินชิงเสวียนกลับไม่กล้า ไป๋เสวี่ยจะเชื่องแค่ไหนก็ยังเป็นเพียงสุนัขตัวหนึ่ง หากรู้สึกว่าเด็กทารกน้อยหอมหวาน และกินเขาเข้าไปจะทำอย่างไร นางไม่อยากเสี่ยงเช่นนั้น

“ไม่ต้องพ่ะย่ะค่ะ ใช้เพียงน้ำนี้ก็พอ”

อินชิงเสวียนถอดเสื้อผ้าของเสี่ยวหนานเฟิงสองสามที และวางลงไปในกะละมัง

เสี่ยวหนานเฟิงชอบอาบน้ำมาก เมื่อสัมผัสโดนน้ำก็กระฉับกระเฉงทันที เท้าน้อยๆ อดไม่ได้ที่จะตีลงบนน้ำ และเกิดเป็นระลอกคลื่นวงใหญ่

เมื่อมองดูน้ำที่ตกลงมากลางอากาศ เสี่ยวหนานเฟิงก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะและมีพลังอีกครั้ง

เย่จิ่งอวี้ก็ย่อตัวลง สายตามองไปยังจุดแดงที่อยู่บนร่างกายของเสี่ยวหนานเฟิง มันค่อยๆ หายไปจริงด้วย

นี่มันคือผงยาอะไรกัน ทำไมถึงใช้น้ำชำระล้างได้?

หรือว่าฮองเฮาเพียงต้องการเตือนอินชิงเสวียน และไม่ได้วางยาพิษ?

ในระหว่างที่ครุ่นคิด เสี่ยวหนานเฟิงใช้แรงตีน้ำที่อยู่ในกะละมัง ผืนน้ำกระเซ็นไปบนใบหน้าของเย่จิ่งอวี้

เย่จิ่งอวี้หยุดความคิดในทันที พร้อมกับหัวเราะออกมาอย่างอดไม่ได้

“เจ้าเด็กดื้อ”

เสี่ยวหนานเฟิงอ้าปากเล็กๆ ในทันที และตะโกนออกมาอย่างไม่ชัดเจน

“ดื้อ”

เย่จิ่งอวี้ตกใจเล็กน้อย

“เด็กคนนี้... พูดได้แล้วงั้นหรือ?”

อินชิงเสวียนใช้แรงอุ้มหลังของเสี่ยวหนานเฟิง มืออีกข้างวักน้ำไปบนตัวเขา

“คงใช่พ่ะย่ะค่ะ บางครั้งเขาก็ออกเสียงมาเป็นคำ”

เย่จิ่งอวี้พยักหน้า

“ตัวแค่นี้ก็พูดออกเสียงได้แล้ว เด็กคนนี้จะต้องไม่ธรรมดาอย่างแน่นอนเมื่อโตขึ้น เมื่อไม่นานมานี้เจ้าบอกว่าเขาอายุประมาณสองเดือนกว่าแล้ว ตอนนี้เขาอายุเกือบร้อยวันแล้วสินะ?”

อินชิงเสวียนเกือบลืมเรื่องนี้ไปเสียสนิท ก่อนหน้านี้ยังคิดจะฉลองอยู่เลย