สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 218

อินชิงเสวียนรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่ง ถามด้วยแววตาเป็นประกาย “ฝ่าบาทยอมมอบตัวปีศาจหลวงจีนนั่นให้หม่อมฉันจริงหรือเพคะ”

เมื่อเห็นท่าทางของนางดูมีชีวิตชีวา เย่จิ่งอวี้ก็ดูเหมือนจะได้ตัวเสี่ยวเสวียนจื่อผู้เฉลียวฉลาดซุกซนคนเดิมกลับคืนมา

เขาพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม นัยน์ตาเป็นประกายรักใคร่

“แน่นอน แต่เจ้าต้องมั่นใจว่าจะจัดการเขาให้อยู่หมัดให้ได้”

อินชิงเสวียนยิ้มอย่างภาคภูมิใจกล่าวว่า “นั่นไม่มีปัญหา หม่อมฉันจะทำให้เขาเผยรูปลักษณ์ที่แท้จริงออกมาอย่างแน่นอน”

เย่จิ่งอวี้คิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “เช่นนั้นพรุ่งนี้ข้าจะเรียกรวมทุกคนในวังหลัง ให้ไปพร้อมกันที่หอสวดมนต์”

“พรุ่งนี้...” อินชิงเสวียนขมวดคิ้ว

เย่จิ่งอวี้เงยหน้าขึ้นมอง “มีอะไรรึ เจ้ามีความลำบากใจ?”

อินชิงเสวียนลังเลก่อนจะพูดว่า “ไม่มีความลำบากใจเพคะ หากต้องการให้เขาเผยรูปลักษณ์ที่แท้จริง ไม่ว่าจะอย่างไรหม่อมฉันก็ต้องไปพบเขาก่อน”

เย่จิ่งอวี้คลี่ยิ้มบางๆ การจับปีศาจนั้นเป็นเพียงฉากบังหน้าเรื่องไร้สาระจริงๆ ด้วย ยายเด็กนี่ต้องมีความคิดชั่วร้ายอีกแน่ๆ

“เจ้าอยากเจอเขายามใด”

อินชิงเสวียนกลอกตาครุ่นคิดแล้วบอกว่า “หากมีการประกาศให้ใต้หล้าได้รับรู้ในวันพรุ่งนี้ หม่อมฉันจะไปพบเขาช่วงเที่ยงคืนคืนนี้ หวังว่าฝ่าบาทจะอนุญาตให้ฉินเทียนและหลี่ชีตามหม่อมฉันไปด้วย”

เย่จิ่งอวี้พูดด้วยสีหน้าสัพยอก “เจ้าแข็งแกร่งนักไม่ใช่หรือ คนที่สามารถทุบตีคนปีศาจหลวงจีนหมดสติได้ ได้ยังต้องการคนติดตามอีกหรือ”

อินชิงเสวียนแก้ตัวทันที “นั่นเป็นเพราะเวลาที่คับขัน คนจะระเบิดศักยภาพออกมา ถ้าหม่อมฉันแข็งแกร่งขนาดนั้นจริง คงจะหนีออกมาได้นานแล้ว”

เมื่อคิดว่าตัวเองต้องอยู่ในมิติถึงสามวันแล้ว อินชิงเสวียนก็รู้สึกไม่พอใจอยู่มิวาย

บุรุษพึ่งพาไม่ได้จริงๆ ถ้านางตายในสามวันนี้ เกรงว่าคงจะปล่อยเลยไปตามเลยเป็นแน่

นางแอบกลอกตามองเย่จิ่งอวี้ แล้วพูดว่า “การมีคนติดตามย่อมปลอดภัยมากกว่า”

เย่จิ่งอวี้อยากเห็นว่านางทำให้เสวียนเจินเผยรูปลักษณ์ได้อย่างไร ดังนั้นเขาจึงพูดว่า “ข้าอนุญาต ตอนนี้หอสวดมนต์ถูกปิดล้อมแล้ว พวกเขาไม่กล้าแตะต้องเจ้า”

“ขอบพระทัยฝ่าบาท!”

อินชิงเสวียนคุกเข่าคำนับเย่จิ่งอวี้อยู่บนเตียง

เขาเอื้อมมือออกไปอุ้มเสี่ยวหนานเฟิงขึ้นมา

ทันทีที่เขาเข้าไปในอ้อมแขนของเย่จิ่งอวี้ เสี่ยวหนานเฟิงก็กลับมาเชื่อฟังอีกครั้งทันที ยื่นหน้ากลมๆ วางพาดบนไหล่ของเย่จิ่งอวี้ และเล่นกับเส้นผมที่คลอเคลียอยู่บนไหล่ด้วยมือเล็กๆ

“ขอบพระทัยฝ่าบาทที่เข้าใจ”

อินชิงเสวียนก้มศีรษะขอบคุณ เมื่อเห็นท่าทางว่าง่ายของเสี่ยวหนานเฟิง นางก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกโล่งใจ

ในเวลานี้ อวิ๋นฉ่ายได้นำยาที่เตรียมไว้เข้ามาพอดี

“พระสนม ท่านรีบดื่มตอนยังร้อนๆ นะเพคะ หมอหลวงบอกว่าดื่มแล้วจะรู้สึกดีขึ้น”

อินชิงเสวียนเม้มริมฝีปาก ยานี้กลิ่นแย่มากจริงๆ

สิ่งสำคัญที่สุดคือ นางไม่ได้ป่วยเลย

“ไม่ต้องแล้ว ตอนนี้ข้าดีขึ้นมากแล้ว เจ้าเอาออกไปเถอะ”

เย่จิ่งอวี้ขมวดคิ้วเล็กน้อย และดุว่า “ไม่ได้ รีบดื่มเร็ว ไม่งั้นข้าจะป้อนเจ้าเอง”