สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 22

ที่วังเย็น

เดิมทีอินชิงเสวียนก็จะออกไปแล้ว แต่เจ้าหมาน้อยไม่รู้เป็นอะไร พอกินนมเสร็จก็เริ่มร้องไห้ ไม่ว่าจะปลอบยังไงก็ไม่ยอมเงียบ

เมื่อเห็นว่าเด็กน้อยร้องไห้จนหน้าตาแดงก่ำ ยายหลี่ก็เป็นกังวลจนเม็ดเหงื่อผุดขึ้นมาเต็มศีรษะ จวนจะร้องไห้ออกมาแล้ว

"เกิดอะไรขึ้น เมื่อครู่องค์ชายน้อยยังดีๆ อยู่เลย ไม่รู้เหตุใดจู่ๆ จึงร้องไห้มากมายเช่นนี้?"

"หรือว่าจะยังกินไม่อิ่ม อวิ๋นฉ่ายเจ้าไปชงนมมาเพิ่มสิ"

เมื่อเห็นเจ้าหมาน้อยกำหมัดเล็กๆ แน่น น้ำตาไหลออกมาเป็นทาง อินชิงเสวียนก็รู้สึกกระวนกระวายจนหน้าแดงตามไปด้วย

อวิ๋นฉ่ายรับคำแล้วก็รีบไปชงนมมาเพิ่มอีกสองช้อน ชงเสร็จก็รีบเอาไปจ่อไว้ข้างปากของเจ้าหมาน้อยทันที แต่หมัดสีชมพูเล็กๆ กลับปัดออกทันที จากนั้นเด็กน้อยก็ยังร้องไห้ต่อไม่ยอมหยุด

อินชิงเสวียนรีบเดินไปปิดประตูหน้าต่างทุกบาน ในตอนกลางดึกเช่นนี้เสียงดังออกไปได้ไกลนักเชียว อีกอย่างที่หน้าประตูใหญ่ก็ยังมีสองพี่น้องตระกูลหวังยืนเฝ้าอยู่ด้วย ถึงแม้ที่ตั้งของวังเย็นจะห่างไกล แต่ก็จะประมาทไม่ได้เด็ดขาด

หากว่ามีคนรู้ว่านางคลอดเด็กออกมาล่ะก็ ดีไม่ดีพวกนางทั้งหมดอาจจะต้องไปพบยมบาลเลยทันทีก็ได้

"ไม่ร้องนะๆ ลูกรัก นิ่งนะลูก"

อินชิงเสวียนหยิบผ้าเก่าๆ ขาดๆ ชิ้นหนึ่งมาให้เจ้าหมาน้อยเล่น เจ้าหมาน้อยไม่เพียงไม่สนใจ เขายังแอ่นหลังร้องไห้เสียงดังขึ้นอีก

ยายหลี่พาอุ้มเดินแล้วก็หลายรอบ

"หรือว่าน้ำที่ใช้ชงนมเย็นไป ทำให้ทารกปวดท้องหรือเปล่า?"

อินชิงเสวียนคิดดูแล้วก็อาจจะเป็นไปได้ ถึงอย่างไรนมผงก็ไม่เหมือนกับนมแม่จริงๆ มันไม่อุ่น

คิดได้ดังนั้นก็รีบจับตัวเจ้าหมาน้อยวางลงบนเตียงก่อนจะช่วยนวดท้องให้กับเขา

เจ้าหมาน้อยยังคงร้องไห้อยู่ น้ำตาหยดเล็กๆ ไหลออกมาเป็นสาย หมัดเล็กๆ กำแน่นเท้าทั้งสองก็ถีบไปมา แต่เสียงร้องของเขาเบาลงแล้วไม่น้อย

"ลูกรักนิ่งนะ อีกเดี๋ยวก็ไม่ปวดท้องแล้วนะลูก"

อินชิงเสวียนปลอบเจ้าหมาน้อยไปพลางก็ใช้สองมือของเธอถูกันให้เกิดความร้อนไปพลาง เพื่อจะได้เอามาอังท้องให้เด็กน้อย เจ้าหมาน้อยดูจะสบายตัวขึ้นแล้ว น้ำตาเขาค่อยๆ หยุดไหล จากนั้นก็ใช้ดวงตากลมๆ ที่ยังเอ่อล้นไปด้วยหยาดน้ำตามองมาที่อินชิงเสวียน

เวลานี้เอง หวังต้าหวู่ที่คุมประตูวังอยู่ก็ยืนขึ้นแล้วมองเข้ามาในวังเย็น

"เมื่อครู่ข้าเหมือนจะได้ยินเสียงเด็กร้อง?"

หวังเอ้อร์หวู่ที่กำลังนั่งสัปหงกอยู่หน้าประตู ก็พูดขึ้นอย่างเกียจคร้านว่า "เจ้าฟังผิดแล้วกระมัง ในวังลึกเช่นนี้จะมีเด็กร้องได้อย่างไร หากว่ามีจริงๆ ก็คงเป็นผีหลอกแล้วล่ะ"

พอคิดถึงเรื่องเล่าขานต่างๆ ในวังเย็น หวังต้าหวู่ก็รู้สึกขนลุกขึ้นมาแล้วรีบวิ่งไปเฝ้าอยู่อีกด้านทันที

เจ้าหมาน้อยที่นอนอยู่ในห้อง ปล่อยตดเล็กๆ ออกมาปู้ดหนึ่ง อาจจะเป็นเพราะว่าสบายท้องขึ้นแล้วจึงร่าเริงขึ้นมาทันที

อินชิงเสวียนอดไม่ได้ที่จะตีไปที่ท้องเล็กๆ ของเขาหนึ่งที

"เจ้าตัวยุ่ง"

ยายหลี่เองก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่

"จะต้องเป็นเพราะว่าตอนที่กำลังดื่มนม องค์ชายดันกินลมเข้าไปด้วย ครั้งหน้าพระสนมห้ามแกล้งให้องค์ชายหัวเราะตอนที่ดื่มนมอีกนะเพคะ"

อินชิงเสวียนหน้าแดง รู้สึกอายขึ้นมานิดหนึ่ง ก่อนจะรีบตอบว่า "ข้ารู้แล้ว"

จู่ๆ ก็นึกขึ้นได้ว่ามีนัดกับทหารองครักษ์เอาไว้ แต่นี่ก็เลยเที่ยงคืนไปแล้ว คาดว่าเขาก็คงจะกลับไปแล้วล่ะ

อินชิงเสวียนรีบเปลี่ยนเป็นชุดขันที แล้วก็เข้าไปเอาโฟมล้างหน้าออกมาจากในมิติอีกห้าขวด โบราณว่าของที่มีน้อยมักมีมูลค่า ดังนั้นทุกครั้งอินชิงเสวียนจึงเปลี่ยนเอาสินค้าที่ไม่ซ้ำกันออกมาขาย หากว่าในวังหลังมีสินค้าอย่างเดียวกันเยอะๆ เธอจะขายได้เงินไม่เยอะ

เธอแอบหนีออกไปทางประตูหมา แล้วรีบมุ่งหน้าไปทางสระบัวทันที เมื่อไปถึงมุมสวนมุมหนึ่ง ก็เห็นว่าที่ไกลลิบๆ มีคนเดินมากลุ่มใหญ่ กำลังแบกเกี้ยวขนาดแปดคนหาม

อินชิงเสวียนสะดุ้งตัวโยน แล้วรีบหดหัวหาที่ซ่อนตัวอย่างรวดเร็ว

คนที่จะสามารถนั่งเกี้ยวขนาดนี้ได้ ก็มีแต่ฮ่องเต้เฮงซวยคนเดียวเท่านั้นแหละ

แล้วเขามาที่นี่ทำไมกันนะ?