สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 220

เย่จิ่งอวี้เดินขึ้นบันไดหินไปที่ประตู แล้วค่อยๆ หันหลังกลับ

เขาพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มลึก “พวกเจ้าคิดว่าสนมของไปทำร้ายเขาเป็นเรื่องไม่สมควร แต่กลับไม่ถามถึงเรื่องที่ปีศาจหลวงจีนนั่นกักขังคนของข้าถึงสามวัน ถ้าภรรยาและลูกๆ ของพวกเจ้าถูกจับ ก็จะไม่ดูดำดูดีงั้นรึ!”

“เรื่องดวงชะตายิ่งเป็นเรื่องไร้สาระ ตั้งแต่ต้นฤดูใบไม้ผลิ มีภัยพิบัติเกิดขึ้นอย่างต่อเนื่องในต้าโจว ถ้าข้าจำไม่ผิด พวกเจ้าได้วิพากษ์วิจารณ์ว่าข้าไม่มีศีลธรรมคู่ควรกับตำแหน่ง ทำให้เกิดภัยพิบัติดังกล่าว เหตุใดในตอนนั้นจึงไม่มีผู้ใดกล่าวหาว่าเสวียนเจินไร้คุณธรรม จึงทำให้เกิดภัยพิบัติบ้าง”

ทุกคนคุกเข่าลงทันที

“พวกกระหม่อมมิกล้าวิจารณ์ฝ่าบาท!”

เย่จิ่งอวี้แค่นเสียงอย่างเย็นชา “อย่าคิดว่าที่ข้าไม่พูด เพราะข้าไม่รู้ แต่เพราะเห็นแก่ความชราของพวกเจ้า จึงไม่ได้สั่งให้ลงโทษ ตอนนี้แทนที่จะสำนึกตัว แต่กลับมาโทษข้า ใต้หล้ามีขุนนางกบฏอย่างพวกเจ้าด้วยงั้นหรือ”

คำพูดสุดท้ายที่เปล่งออกมาจากปากของเขา เป็นเหมือนเหล็กแหลมที่พุ่งออกมา ทุกคนตัวสั่นสะท้านในทันที

“กระหม่อมมิกล้า!”

เย่จิ่งอวี้สะบัดแขนเสื้อแล้วพูดว่า “ถ้าไม่กล้าก็จงกลับไปซะ”

“ช้าก่อน!”

ไทเฮาก้าวไปข้างหน้าและกล่าวว่า “ถ้าฮ่องเต้อยากให้คนตาย ก็ต้องให้ตายอย่างมีเหตุผลชัดเจน ข้าเชื่อว่าเสวียนเจินไต้ซือมีบารมีมาก หากฮ่องเต้ประหารชีวิตเขาเช่นนี้ จะทำให้ขุนนางไม่ยินยอม และยากที่จะหยุดเสียงวิพากษ์วิจารณ์ของราษฎรได้”

เย่จิ่งอวี้เงยหน้าขึ้นโดยไม่ปิดบังความรังเกียจในดวงตา

“แล้วไทเฮาคิดอย่างไร”

ไทเฮากล่าวด้วยน้ำเสียงทุ้มลึก “ข้าคิดว่าควรให้โอกาสเสวียนเจิน ได้ทำพิธีบวงสรวงขอฝนแก่ต้าโจว หากไม่สำเร็จ ข้าจะมอบเขาให้ฮ่องเต้ได้ตัดสิน”

นางแสยะยิ้ม แล้วกล่าวว่า “สนมเหยาเฟยเอาแต่พูดว่าเขาเป็นปีศาจหลวงจีน คิดว่านางต้องมีความสามารถอยู่เช่นกัน สามารถให้นางไปทำพิธีบวงสรางกับเสวียนเจินไต้ซือด้วยได้”

“เหลวไหลทั้งเพ!”

เย่จิ่งอวี้พูดด้วยความโกรธ “สนมเหยาเฟยเป็นเพียงคนธรรมดา นางจะขอฝนได้อย่างไร”

ไทเฮายกยิ้มมุมปาก พูดเยาะเย้ย “ถ้านางทำไม่ได้ จะกล่าวหาว่าเสวียนเจินเป็นปีศาจได้อย่างไร อาศัยแค่ลมปากของนางก็จะกลับดำให้เป็นขาว ราษฎรทั้งแผ่นดินจะกล่าวกันว่าอย่างไร”

ทันทีที่พูดจบก็มีเสียงใสๆ พูดขึ้นว่า “พูดได้ดี หม่อมฉันเห็นด้วย”

อินชิงเสวียนเปลี่ยนเป็นชุดกระโปรงยาวสีชมพู ค้ำยันแขนของเสี่ยวอานจื่อเดินออกก้าวออกมาอย่างสง่างาม

ใบหน้าเล็กๆ จิ้มลิ้มพริ้มเพราดวงนั้นไม่ได้แต่งหน้า จึงดูซีดเซียวเล็กน้อย แต่ก็ยังมีความงามที่น่าหลงใหล

เย่จิ่งอวี้ส่ายศีรษะ พูดด้วยน้ำเสียงเข้ม “เหยาเฟย อย่าพูดไร้สาระ”

อินชิงเสวียนโค้งคำนับและพูดว่า “หม่อมฉันยินดีรับคำท้า หม่อมฉันเชื่อว่าสวรรค์จะอยู่เคียงข้างความยุติธรรม เพียงแต่ถ้าหากเสวียนเจินพ่ายแพ้ จะจัดการเช่นไร”

ไทเฮามองดูนางอย่างเกลียดชังแล้วพูดว่า “ถ้าเขาแพ้เจ้า ข้าก็ไม่มีอะไรจะพูด ปล่อยให้เจ้าจัดการ”

อินชิงเสวียนยิ้มบางๆ กล่าวว่า “เช่นนั้นก็ทำการเดิมพันตามนี้ ขอให้ฝ่าบาทเป็นพยานให้เราสองคนด้วยนะเพคะ”

เมื่อเห็นนางเต็มไปด้วยความมั่นใจ เย่จิ่งอวี้ก็ไม่ค่อยเข้าใจ

ดวงตาคู่นั้นมองใบหน้าของอินชิงเสวียนไม่หยุด พยายามอ่านความคิดของนาง

กวนเมิ่งถิงหัวเราะเบาๆ พูดว่า “ไม่คิดว่าพระสนมเหยาเฟยจะมีความสามารถถึงเพียงนี้ กระหม่อมจะแจ้งเรื่องนี้ให้ขุนนางราชสำนักทุกคนได้ทราบ และเชิญทุกคนให้มาเป็นสักขีพยานด้วยตาตนเอง”

เย่จิ่งอวี้อดสบถเสียมิได้ ตาแก่นี่ชอบยุ่งเรื่องคนอื่นไม่กลัวบานปลายเลยจริงๆ

ลู่ทงก็พูดขึ้นว่า “เช่นนั้นก็ตกตงตามนี้ หากพระสนมรับคำท้า ก็ควรทำให้เสวียนเจินพ่ายแพ้ราบคาบอย่างสุดจิตสุดใจ”

เย่จิ่งอวี้เหลือบมองอินชิงเสวียนอีกครั้ง

เมื่อเห็นนางพยักหน้า เขาจึงพูดว่า “ได้ เช่นนั้นก็ตกลงตามนี้”

หลังจากพูดจบ เขาก็เดินเข้าไปในห้องหนังสือโดยไม่หันกลับมามองอีก

กวนเมิ่งถิงและขุนนางหลายคนมองหน้ากัน แล้วพูดพร้อมกัน “กระหม่อมขอทูลลา”

จากนั้นไทเฮาก็จากไปพร้อมกับชุยไห่ทันที

ระหว่างทางชุยไห่ได้ถามว่า “ไทเฮา เสวียนเจินขอฝนได้จริงหรือพ่ะย่ะค่ะ”

“ได้หรือไม่ข้าก็ไม่รู้หรอก สรุปแล้วข้าต้องช่วยเขาให้ได้ก่อน แล้วค่อยหาทาง เจ้ารีบไปตามหมอหลวง ข้าจะรีบไปดูที่หอสวดมนต์”

ไทเฮาคว้าแขนนางกำนัลแล้วรีบไปยังหอสวดมนต์

เสวียนเจินบวมช้ำไปทั้งใบหน้า ที่ศีรษะล้านเลี่ยนมีก้อนปูดนูนขึ้นมาก้อนใหญ่