สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 24

"มีอะไรหรือ?"

หวังเอ้อร์หวู่ก็ตกใจจนทรุดนั่งลงบนพื้น

วังเย็นในปัจจุบันก็คือวังเย็นซึ่งเป็นที่ประทับของจักรพรรดิองค์ก่อน ว่ากันว่ามีนางสนมที่ถูกแขวนคออยู่ข้างใน แม้ว่าสถานที่นี้จะถูกทำความสะอาดอย่างดีหลังจากการสิ้นพระชนม์ขององค์ฮ่องเต้ผู้ล่วงลับ แต่ข่าวลือที่น่ากลัวมากมายก็ยังคงแว่วมาไม่ขาดสาย

หวังต้าหวู่พูดขึ้นอย่างขนหัวลุก "ข้ารู้สึกเหมือนจะได้ยินเสียงเด็กร้องไห้จริง ๆ นะ"

หวังเอ้อร์หวู่พูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ "ไม่มีทาง กลางวันแสก ๆ พวกผีสางคงไม่กล้าออกมาอาละวาดหรอก"

หวังต้าหวู่พิงประตูหายใจแรง

"มันก็ไม่แน่นะ ข้าว่าเราอย่ามาอยู่ดูแลที่นี่เลยดีกว่า เงินพวกนี้เราไปขอแลกตำแหน่งกับทหารคนอื่นดีกว่า"

แต่หวังเอ้อร์หวู่ยังคงต้องการสิ่งที่อยู่ข้างในนั้น

”ไม่ได้ ถ้าพวกเราไปจากที่นี่แล้ว หากพวกนางมีของมาขายอีกก็คงไปหาคนอื่น เงินเป็นกอบเป็นกำขนาดนี้ เจ้าก็เห็นไม่ใช่หรือว่าของพวกนี้นอกวังขายดีขนาดไหน"

หวังต้าหวู่หยุดพูดทันที ไม่มีอะไรน่ากลัวไปกว่าความจนอีกแล้ว

เมื่อนึกถึงเงินแล้ว ความกล้าก็กลับมาอีกครั้ง

“ข้าจะลองขว้างก้อนหินอีกก้อนเข้าไปตรงนั้น”

ทั้งสองปีนขึ้นไปบนประตูวังและขว้างก้อนหินเข้าไปข้างในอีกครั้ง

อินชิงเสวียนกำลังเล่นอยู่กับเจ้าหมาน้อย ก็ได้ยินเสียงก้อนหินตกลงบนพื้นข้างนอก

อวิ๋นฉ่ายพูดขึ้นอย่างโมโห "ต้องเป็นสองพี่น้องตระกูลหวังแน่ ๆ ไม่จบไม่สิ้นเสียทีจริงเชียว"

เมื่อนึกถึงสองคนนี้ที่ยักยอกเงินของเธอไป ความโกรธของอินชิงเสวียนก็ปะทุขึ้น

“อย่าไปสนใจพวกเขา”

ยายหลี่อดไม่ได้ที่จะเป็นห่วง

“หากพวกเขาหาประโยชน์จากเรื่องนี้ไม่ได้อีก แล้วเปิดโปงเรื่องนี้ขึ้นมาจะทำอย่างไรกันดีล่ะเพคะ?”

อินชิงเสวียนยิ้มอย่างไม่แยแส

"กับอีแค่คนเฝ้าประตูวังเย็น จะมีปัญญาไปทำอะไรได้ คนในวังส่วนใหญ่ต่างก็เป็นผู้มีอำนาจ คงไม่สนใจพวกเขาหรอก"

ยายหลี่คิดแล้วก็เห็นพ้องด้วย แต่นางยังคงรู้สึกไม่สบายใจอยู่

อินชิงเสวียนปัดมือเบา ๆ แล้วพูดว่า “แม่นมไม่ต้องกังวลไป แค่อดทนไปอีกสักเดือนสองเดือน รอให้ข้าได้เจอกับองครักษ์คนนั้นอีก ข้าจะลองคุยเรื่องออกนอกวังกับเขาดู ข้าดูจากการแต่งตัวของเขาไม่น่าใช่คนธรรมดา น่าจะเป็นพวกขุนนาง คงพาพวกเราออกไปได้ไม่ยาก"

ยายหลี่ลี่จับมืออินชิงเสวียน ดูสีหน้าตื่นเต้นไม่น้อย

“คนที่สามารถเดินไปเดินมาในวังหลังได้ ก็คงมีแต่ทหารรักษาพระองค์ หากเขาเป็นผู้บัญชาของทหารรักษาพระองค์จริง ๆ ก็คงสามารถพาเราออกจากวังได้แน่ ๆ "

อินชิงเสวียนยิ้มและพูดว่า "ฉะนั้น ตราบใดที่ข้ามีความสัมพันธ์ที่ดีกับเขา เรื่องนี้ต้องสำเร็จได้แน่นอน"

ยายหลี่ถามขึ้นอีกครั้ง "แต่ว่า... จะพาองค์ชายน้อยออกไปได้อย่างไรหรือเพคะ?"

“เรื่องนี้ไม่ใช่ปัญหา ป้อนนมจนอิ่มแล้วแล้วเอาเขาใส่ตระกร้าพร้อมขวดนม แล้ววางต้นไม้ดอกไม้ไว้ด้านบนก็สิ้นเรื่อง เจ้าหมาน้อยของเราเลี้ยงง่ายจะตาย ไม่หิวก็ไม่ร้อง"

ฟังอินชิงเสวียนพูดแล้ว ยายหลี่ก็เห็นถึงความเป็นไปได้

“ถ้าอย่างนั้นเราเราก็ดำเนินการตามนี้นะเพคะ หากพวกเขายอมเต็มใจช่วยเรา ก็ดีจะได้ประหยัดค่าสินบนได้"

“ถูกต้อง” อินชิงเสวียนก็คิดเช่นนี้เหมือนกัน

“คืนนี้ข้าจะลองพูด ๆ กับเขาดู"

หลังจากรับประทานอาหารเสร็จแล้ว อินชิงเสวียนเข้าไปเดินรอบ ๆ ในมิติอีกครั้ง และถือโกอาสหยิบแตงโมลูกใหญ่ออกมา 2 ลูกเพื่อทำน้ำแตงโมให้เจ้าหมาน้อย

เจ้าหมาน้อยกินอย่างมีความสุข และเริ่มพูดคุยอ้อแอ้ ๆ อีกครั้ง

อินชิงเสวียนเล่นกับเขาอยู่พักหนึ่ง ฟ้าก็เริ่มมืดลง

เมื่อเห็นว่าจวนจะได้เวลาแล้ว เธอก็สวมชุดขันทีออกจากวังเย็น

ก่อนจะออกไป อินชิงเสวียนก็เตรียมซาลาเปาไส้หมูร้อน ๆ ไว้ให้ทหารองค์รักษ์ นี่คือซาลาเปาที่เธอตั้งใจทำขึ้นมาเป็นพิเศษในคืนนี้ ยังร้อนควันฉุยอยู่เลย