สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 25

"โอ๊ย!"

อินชิงเสวียนกรีดร้องโดยไม่รู้ตัว

จากนั้นเธอก็รู้สึกว่าเอวถูกรั้งแน่น เย่จิ่งอวี้ลากเธอไปด้านหลัง

“ไป๋เสวี่ย หยุดเดี๋ยวนี้"

เย่จิ่งอวี้ดุเสียงดัง

ไป๋เสวี่ยไม่ได้กระโจนใส่คน มันหมุนตัวไปรอบ ๆ และวิ่งไล่เธอ โดยมีอุ้งเท้าปุกปุยสองข้างโอบเอวของอินชิงเสวียนอยู่ มันอ้าปากกว้าง ดวงตาประจบประแจง และหางใหญ่ของมันแกว่งไปมาราวกับว่ามันกำลังจะบินออกไป

จากนั้นอินชิงเสวียนถึงเห็นได้ชัดเจนว่าเป็นไป๋เสวี่ย เธอหลุดถอนหายใจด้วยความโล่งอกและเอื้อมมือมาลูบเบา ๆ ที่หัวอันใหญ่โตของมัน

“อยากให้ข้าตกใจตายเลยหรือไง”

ไป๋เสวี่ยไม่เข้าใจว่าเธอหมายถึงอะไร อย่างไรก็ตามมันมีความสุขมากที่ได้เจอกับอินชิงเสวียน และมันยังได้กลิ่นหอมของเนื้อ อดไม่ได้ที่จะกระโดดโลดเต้นไปมา ส่งเสียงครวญครางในลำคอ และอ้อนวอนอยากจะขอกินสักคำ

อินชิงเสวียนหยิบซาลาเปาที่กินไปแล้วครึ่งหนึ่งโยนเข้าไปในปากอันใหญ่โตของมัน ไป๋เสวี่ยวางอุ้งเท้าของมันลงทันทีและกินหมดภายในสามคำ

เย่จิ่งอวี้อดไม่ได้ที่จะประหลาดใจ

ไป๋เสวี่ยเดิมทีไม่เคยใกล้ชิดกับใคร ขันทีในวังมักจะถูกมันกัด แต่ทำไมจึงสนิทชิดเชื้อกับขันทีหนุ่มเช่นนี้?

ในขณะที่คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้อยู่นั้น ก็ได้ยินใครบางคนจากระยะไกลพูดว่า "ท่านไป๋เสวี่ยวิ่งไปที่ตำหนักฉงหวู่แล้ว"

“ต้องไปหาฝ่าบาทแน่ ๆ ”

"พวกเราวิ่งเร็วเข้า"

อินชิงเสวียนอดไม่ได้ที่จะตกใจ ฮ่องเต้เฮงซวยนั่นก็อยู่ในตำหนักฉงหวู่ด้วยหรือ?

เธอรีบผลักไป๋เสวี่ยออกไปและพูดอย่างรนราน "พี่ทหาร โปรดพิจารณาสิ่งที่ข้าพูดอีกครั้งด้วยเถอะ ข้าต้องไปแล้ว"

พูดจบเธอก็วิ่งหนีไป

ขันทีหนุ่มหลายคนที่อยู่ข้างหลังไล่ตามมาถึงแล้ว และพวกเขาก็โล่งใจที่ได้เห็นไป๋เสวี่ยและเย่จิ่งอวี้อยู่ด้วยกัน

“ถวายบังคมฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ"

เย่จิ่งอวี้ถลึงตามองพวกเขาอย่างไม่สบอารมณ์ เมื่อหันกลับไป อินชิงเสวียนก็หายตัวไปแล้ว

จากนั้นพูดขึ้นด้วยความโกรธ "ไสหัวไปให้หมด หากพวกเจ้ายังไม่รู้จักดูแลไป๋เสวี่ยให้ดีอีก ข้าจะตัดหัวพวกเจ้าทิ้งซะ"

บ่าวไพร่ไม่ได้ดั่งใจ เย่จิ่งอวี้ก็ยิ่งอารมณ์เสียขึ้นไปอีก จากนั้นจึงสะบัดแขนเสื้อเดินกลับห้องหนังสือไป

หลี่เต๋อฝูกำลังงีบหลับอยู่ที่หน้าประตู เมื่อเห็นเย่จิ่งอวี้ ก็สะดุ้งตื่นทันที

“ฝ่าบาท พระองค์กลับมาพร้อมกับซาลาเปาอีกแล้วหรือพ่ะย่ะค่ะ”

เย่จิ่งอวี้ตอบกลับอยู่ในลำคอด้วยใบหน้าบึ้งตึง ยกเสื้อคลุมขึ้นนั่งบนบัลลังมังกรสีทองที่ทำจากไม้จินซือหนาน

“พรุ่งนี้เจ้าไปตำหนักฉงหวู่กับข้า"

ใบหน้าของหลี่เต๋อฝูเขียวซีดทันที คุกเข่าลงดังกึก

“ฝ่าบาท กระหม่อมแขนขาอ่อนแรง มิอาจต้านทานหมัดเหล็กของฝ่าบาทได้พ่ะย่ะค่ะ"

เย่จิ่งอวี้หัวเราะขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์

“ยังดีที่เจ้ายังรู้ตัวอยู่นะ ลุกขึ้น ข้าจะให้เจ้าไปตรวจดูขันทีหนุ่มผู้หนึ่ง ส่งคนฉลาด ๆ หน่อยไปสองสามคน อย่าให้ถูกจับได้เด็ดขาด"

หลี่เต๋อฝูไม่เข้าใจ

“ขันทีหนุ่มที่ไหนกัน ฝ่าบาทถึงต้องทรงตรวจสอบด้วยพระองค์เอง?"

ใบหน้าของเย่จิ่งอวี้มืดลง “เจ้าจะพูดมากเกินไปแล้วนะ คุกเข่าลง"

ในขณะที่ฮ่องเต้และบ่าวไพร่กำลังคุยกันอยู่นั้น อินชิงเสวียนก็วิ่งกลับไปถึงวังเย็นแล้ว

อวิ๋นฉ่ายกำลังรออยู่ที่รูตรงกำแพง รีบประคองพระสนมเข้ามา

“เกิดอะไรขึ้นหรือเพคะพระสนม ทำไมสีหน้าถึงดูไม่ดีเยี่ยงนี้ล่ะเพคะ?"

อินชิงเสวียนเช็ดเหงื่อออกจากหน้าผาก

“อันตรายมาก เกือบจะถูกฮ่องเต้เวรนั่นจับได้แล้ว"

เธอเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้อวิ๋นฉ่ายฟัง ทำเอานางหวาดกลัวขึ้นมาเช่นกัน

จากนั้นนางก็พูดปลอบขึ้นว่า "พระสนมไม่ต้องกังวลไปนะเพคะ ฮ่องเต้ไม่รู้จักพระสนม ต่อให้เห็นหน้า ก็ไม่มีทางสงสัยว่าจะเป็นพระสนมจากวังเย็นหรอกเพคะ"

อินชิงเสวียนถอนหายใจ อดไม่ได้ที่จะถามขึ้นด้วยความสงสัย "ฮ่องเต้จะไม่รู้จักข้าได้ยังไง ก็นอนด้วยกันแล้วไม่ใช่หรือ?"

อวิ๋นฉ่ายหน้าแดงก่ำทันที "เรื่องนี้มัน...."