สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 251

สวนอวิ๋นเซียง

เมล็ดพันธุ์ที่เพิ่งปลูกเริ่มแตกหน่อ ผลิใบสีเขียวอ่อน เป็นที่ชื่นใจแก่ผู้พบเห็นยิ่งนัก

เมื่อเห็นต้นกล้าเหล่านี้ อินชิงเสวียนก็จิตใจเบิกบานมาก

หากปลูกต่อไปเช่นนี้ ภายใน 3-5 ปี สายพันธุ์ที่ได้รับการปรับปรุงในสมัยใหม่เหล่านี้จะหยั่งรากแตกหน่อได้ในต้าโจว ซึ่งการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยนี้นับว่าเป็นสิ่งที่นางนำมาสู่โลกใบนี้เอง

เสี่ยว‍หนาน‍เฟิงก็ตื่นเต้นมากเช่นกัน มือเล็กๆ ชี้ส่งๆ ไปยังตรงนั้นตรงนี้ เท้าน้อยๆ ก็ขยับขึ้นลงอย่างมีความสุข ปากก็พูดอ้อแอ้ด้วยคำพูดแบบเด็กๆ ที่อินชิงเสวียนไม่สามารถเข้าใจได้

เย่‍จิ่ง‍อวี้เอื้อมมือมาอุ้มเสี่ยว‍หนาน‍เฟิงไป พาเขาเข้าไปในทุ่งนา พับเสื้อคลุมขึ้นแล้วนั่งยองๆ ปล่อยให้เขาได้สัมผัสต้นอ่อนเหล่านั้น

เสี่ยว‍หนาน‍เฟิงมีความสุขมาก จนมือเล็กจ้อยอดไม่ได้ที่จะดึงขึ้นมา เพียงพริบตาเดียวก็คว้าต้นกล้าแล้วถอนขึ้นมาทั้งราก

เย่‍จิ่ง‍อวี้พูดด้วยรอยยิ้มว่า “คิดไม่ถึงว่าจ้าวเอ๋อร์จะมีเรี่ยวแรงขนาดนี้”

อินชิงเสวียนพูดขึ้นอย่างอดไม่ได้ว่า “ฝ่าบาทตามใจเขามากเกินไปแล้วเพคะ จะทำลายต้นกล้าได้อย่างไร”

เย่‍จิ่ง‍อวี้อุ้มเสี่ยว‍หนาน‍เฟิงยืนขึ้น แล้วมองดูลูกชายของเขาด้วยสีหน้าเปื้อนยิ้ม

“เขาอายุแค่ไม่กี่เดือนเอง ยังไม่เข้าใจอะไร พอโตขึ้น ข้าจะสอนหลักการปกครองบ้านเมืองให้เขา”

อินชิงเสวียนกลอกตามองบน แม้ว่าเสี่ยว‍หนาน‍เฟิงยังเด็ก แต่เขาก็รู้จักสังเกตสีหน้าของคน เมื่อว่ากล่าวตักเตือนเขาก็พอจะรู้เรื่องอยู่บ้าง

ถ้าขืนยังตามใจเช่นนี้ต่อไป ไม่รู้ว่าเย่‍จิ่ง‍อวี้จะสอนลูกให้กลายเป็นอะไรไป

เย่‍จิ่ง‍อวี้ไม่เห็นด้วย หลังจากอุ้มเสี่ยว‍หนาน‍เฟิงเดินเล่นในทุ่งนาสักพัก ก็วางเขาไว้ในรถเข็นเด็ก

“ที่นี่ลมแรง กลับกันเถอะ”

เสี่ยว‍หนาน‍เฟิงก็ค่อนข้างเหนื่อยเช่นกัน เขาพิงรถเข็นเด็กแล้วทำปากมู่ทู่ ดวงตาหรี่ลงจนเกือบปิด ท่าทางเหมือนเริ่มง่วงนอนแล้ว

ขณะที่ทั้งสามกำลังจะเดินกลับ จู่ๆ ก็เห็นทหารองครักษ์เดินเข้ามาอย่างรีบร้อน

“ฝ่าบาท มีรายงานด่วนแปดร้อยลี้จากด่านถงกู่พ่ะย่ะค่ะ”

เย่‍จิ่ง‍อวี้เอื้อมมือไปหยิบจดหมาย และเมื่อเขาเห็นเนื้อหาในนั้น สีหน้าพลันหม่นแสงลงทันที

“ใช้ไม่ได้ ใช้ไม่ได้ทั้งหมดเลย”

อินชิงเสวียนอดถามไม่ได้ “เกิดอะไรขึ้นรึ”

เย่‍จิ่ง‍อวี้พูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ “โหวเหนือเขียนจดหมายถึงข้า บอกว่าด่านถงกู่ใกล้จะต้านไม่ไหวแล้ว”

“หะ! ก่อนหน้านี้ยังบอกว่าต้านไว้ได้อยู่มิใช่หรือ”

อินชิงเสวียนพอจะรู้เรื่องภูมิประเทศของต้าโจวอยู่บ้าง

ด่านถงกู่เป็นด่านหลักที่อยู่ระหว่างต้าโจวกับเจียงวู ถ้าที่นี่พัง เจียงวูต้องเร่งขับทัพเข้ามาแน่นอน

“มีค่ายกลโล่กำแพงคอยต้านไว้ แม้ว่าจะเอาชนะเจียงวูไม่ได้ แต่ก็ไม่น่าจะถึงขั้นที่จะสามารถทำลายเมืองได้ หรือว่าศัตรูมีอาวุธสังหารอะไรอย่างอื่น”

เย่‍จิ่ง‍อวี้กำจดหมายแน่น พูดอย่างคับแค้นใจ “จดหมายบอกว่าพวกเขาได้สร้างยานพาหนะโอบล้อมที่สามารถขว้างก้อนหินได้ ตอนนี้ทั้งสองด่านถูกทำลาย กำลังทำการซ่อมแซมอยู่ หากด่านทั้งหมดถูกทำลาย ด่านถงกู่ก็อาจรักษาไว้ได้แน่นอน โหวเหนือตาเฒ่าชั่วช้านั่นให้ข้าส่งองค์หญิงไป เพื่อบรรเทาภัยสงคราม”

อินชิงเสวียนขมวดคิ้ว นี่เป็นเรื่องร้ายแรงจริงๆ

ในฐานะเพศหญิง นางย่อมไม่เห็นด้วยกับการที่จะองค์หญิงไปแต่งงานสานสัมพันธ์อยู่แล้ว

หลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่ง นางก็พูดว่า “ฝ่าบาท ต้าโจวมีดินปืนในหรือไม่เพคะ”

เย่‍จิ่ง‍อวี้งุนงงเล็กน้อย เลื่อนสายตาไปมองแล้วถามว่า “ดินปืนคืออะไร”

เมื่อเห็นสีหน้าของเขา อินชิงเสวียนก็รู้ว่าในยุคนี้ไม่มีของสิ่งนั้น!

“เป็นวัตถุทำลายล้างที่รุนแรงมาก สามารถระเบิดทำร้ายผู้คนและสัตว์เป็นวงกว้างได้ ถ้าใช้สิ่งนี้ อาจทำให้คนป่าเถื่อนเหล่านั้นหวาดกลัวได้เพคะ”

เย่‍จิ่ง‍อวี้ถามทันที “ต้องทำอย่างไรรึ”

“ต้องใช้ดินประสิว กำมะถัน และถ่าน”

สำหรับถ่านนั้นเย่‍จิ่ง‍อวี้รู้จักดี แต่ดินประสิวและกำมะถันกลับไม่เคยได้ยินมาก่อน