สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 364

พลังที่ยิ่งใหญ่มหาศาลแผ่กระจายออกมาจากด้านในบ้าน ผลักเย่จิ่งอวี้ถอยกรูดออกไปหลายคืบ พลังลมนั้นราวกับสิ่งปกคลุมที่มองไม่เห็น ซึ่งปกคลุมไปทั่วทั้งลานบ้าน ไม่ว่าเขาจะมาจากทิศทางและตำแหน่งไหน ก็ยากที่จะก้าวขึ้นมาด้านหน้า

พลังภายในที่ฉกาจฉกรรจ์เช่นนี้ ช่างน่ากลัวเสียจริง

เขาคงแฝงตัวอยู่ในเมืองสินะ

ความสามารถของเย่จิ่งอวี้นับว่าสูงสุดในกลุ่มนักรบแล้ว แต่พลังฝ่ามือของเขายังไม่อาจฟันฝ่าพลังลมก้อนนี้ได้

หากยังคงเป็นแบบนี้ต่อไป เกรงว่าจะเป็นการหาเรื่องใส่ตัว

จึงพูดกับคนด้านในว่า “เสวียนเอ๋อร์ อีกเจ็ดวันจากนี้ข้าจะมารับเจ้า ขอผู้อาวุโสได้โปรดดูและภรรยาและลูกของข้าด้วย ผู้เยาว์ขอตัวลาขอรับ!”

ในขณะเดียวกันนั้นเอง เย่จั้นกำลังเขย่ากระพรวนทองอยู่ในจวนอ๋อง

เสียงกระพรวนที่คมชัดดังขึ้นไปบนท้องฟ้า โดยมีระลอกคลื่นที่ไม่อาจมองเห็นด้วยตาเปล่า กระจายออกไปอย่างต่อเนื่องจากลานบ้านเล็กๆ

เพียงชั่วครู่ ร่างหนึ่งก็ปรากฏขึ้นในลานบ้านโดยไร้ซึ่งเสียงใดๆ

“ผู้อาวุโส ท่านเรียกผู้เยาว์ใช่หรือไม่?”

ผู้พูดก็คือต่งจื่ออวี๋

เขาค้นหาเมืองหลวงเป็นเวลาสองวัน แต่ไม่พบร่องรอยของอาจารย์อา เขาจึงสั่งเนื้อวัวหนึ่งกิโลกรัม ดื่มเหล้าไปหลายจอก แล้วไปหาโรงเตี๊ยมเพื่อนอนหลับ

ในระหว่างที่นอนฝันก็ได้ยินเสียงของกระพรวน จึงรีบตามเสียงมาในทันที แต่เมื่อเขาเห็นชายคนหนึ่งสวมเสื้อคลุมสีขาวราวกับหิมะยืนอยู่ที่ลานบ้าน เขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกแปลกใจ

“นี่ เหตุใดกระพรวนทองของข้าจึงอยู่ในมือของท่าน”

ต่งจื่ออวี๋ไม่ได้รู้จักกับเย่จั้น จึงมองเขาหัวจรดเท้าด้วยความสงสัย

เย่จั้นสายตาขรึมเล็กน้อย “กระพรวนนี่เป็นของเจ้างั้นหรือ?”

ต่งจื่ออวี๋ขานตอบรับ และถามขึ้นอย่างซื่อๆ “ถูกต้อง ทำไมหรือ?”

จู่ๆ น้ำเสียงของเย่จั้นก็ดุดันขึ้นมาทันที

“เจ้ารู้จักผู้ที่มีนามว่าอินหลีหรือไม่?”

ต่งจื่ออวี๋ทำสีหน้างุนงง เกาหัวและพูดว่า “อินหลีคือผู้ใดกัน ข้าไม่เคยได้ยินชื่อมาก่อน”

เย่จั้นพูดด้วยเสียงที่เย็นชา “สองปีก่อนนางหายตัวไปเพราะกระพรวนนี่ จะต้องมีความสัมพันธ์เกี่ยวข้องกับสำนักของเจ้าแน่นอน”

ต่งจื่ออวี๋คิดอยู่ครู่หนึ่ง และพูดด้วยความสัตย์ซื่อ “เช่นนั้นท่านต้องไปถามอาจารย์ของข้าแล้วล่ะ ข้าเป็นเพียงลูกศิษย์ธรรมดาคนหนึ่ง ในทุกๆ วันนอกจากการฝึกวิชาการต่อสู้ ข้าก็แค่กินและนอน นอกนั้นข้าก็ไม่รู้อะไรแล้ว”