สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 376

เมื่อเห็นว่าผู้เป็นพ่อของเขาได้รับบาดเจ็บ อินปู้อวี่ก็โกรธจัด ดวงตาที่ยิ้มแย้มอยู่เป็นนิจพลันดุดันในฉับพลัน

“ไม่ว่าพวกเจ้าเป็นใคร หากทำร้ายพ่อของข้าก็สมควรตายแล้ว!”

เขาเหยียบบนหลังม้า แล้วตัวก็ลอยขึ้นไปในอากาศ ด้วยความโกรธ เขาจัดการฟันแยกร่างของชายตรงหน้าออกเป็นสองส่วน ของเหลวสีแดงและสีขาวพุ่งออกมาจากร่างของคนผู้นั้น ทำให้คนอื่นๆ ถอยหลังไปหลายก้าว

ในขณะเดียวกัน คนที่ซ่อนตัวอยู่ในป่าก็ยิงธนูออกมาอีกหลายลูก ดูเหมือนว่ามีคนยิงธนูมากกว่าหนึ่งคน

อินจ้งและลูกถูกศัตรูพัวพัน จึงไม่สามารถเข้าไปในป่าเพื่อโจมตีนักธนูได้ คนขับรถต่งเฉียวก็ปกป้องฮูหยินและคุณหนูอยู่ ไม่กล้าห่างไปไหน

เสียงแหลกผ่านอากาศ และอินปู้อวี่ก็ถูกลูกธนูปักที่ขา ความเจ็บปวดทำให้เขาโกรธมากขึ้น ลำแสงกระบี่ในมือได้กวัดแกว่งเหมือนการถักทอคล้ายตาข่ายอย่างแน่นหนา

แต่จะทำเช่นไรได้เพราะศัตรูมีมากมาย อีกทั้งฝีมือยังไม่ใช่ธรรมดา สองคนพ่อลูกได้รับบาดเจ็บ ดังนั้นพวกเขาจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องถอยกลับไปที่รถม้า

เมื่อเห็นเช่นนี้ ชายที่มีหนวดเคราก็กระหยิ่มยิ้มย่อง

“อินจ้ง วันนี้เป็นวันตายของเจ้าแล้ว เด็กๆ มาถอดหัวคนทรยศคนนี้ออกซะ”

นักฆ่าชุดดำหลายคนพุ่งไปข้างหน้า อินจ้งถือง้าวไว้ในมือซ้าย พลันก็นึกเสียใจ

ไม่นึกว่าการเดินทางไกลหลายพันลี้ สุดท้ายกลับต้องมาตกอยู่ในสภาพเช่นนี้

บางทีลูกรองอาจจะพูดถูก คนในราชวงศ์มีเจตนาซ่อนเร้นที่พวกเขาไม่สามารถเข้าใจได้ เมื่อคิดถึงลูกชายและลูกสาวคนโตที่ไม่ได้เห็นมาเป็นเวลานาน ขอบตาก็แดงก่ำอย่างอดไม่ได้

เขาตะโกนเสียงดัง ใช้ง้าวไล่ชายสองคนชุดดำออกไป และตะโกนบอกอินปู้อวี่ “ไม่ต้องสนใจข้า เจ้าพาแม่รองกับน้องหญิงเล็กหนีไปก่อน อย่ากลับเมืองหลวงอีก”

คนขับต่งเฉียวกระโดดลงจากรถม้า ในมือถือดาบเหล็ก ต่อสู้กับคนชุดดำโดยไม่กลัวตาย

เขาตะโกนด้วยเสียงแหบแห้ง “นายน้อยรอง ไม่ต้องลังเลแล้ว รีบไปเร็ว ไม่เช่นนั้นเราทุกคนจะตายอยู่ที่นี่กันหมด มีชีวิตอยู่ยังมีหวัง”

อินปู้อวี่จะจากไปได้อย่างไร ในเมื่อพวกเขาออกจากเมืองซุ่ยหานด้วยกัน พวกเขาจึงต้องอยู่ด้วยกันทั้งครอบครัว

เขาดึงผ้าชิ้นหนึ่งออกมาพันรอบขาที่มีเลือดออก กัดฟันพูดว่า “ข้าไม่ไป ต่อให้ต้องตาย พวกเราทั้งครอบครัวก็จะตายไปด้วยกัน”

ในรถซูหมิงหลานก็รู้สึกสิ้นหวังเช่นกัน