สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 38

อินชิงเสวียนรู้สึกกระปรี้กระเปร่า ในที่สุดก็จะได้ไปเสียที นางแทบจะหลับอยู่แล้ว

ทันใดนั้นนางก็นึกถึงอวิ๋นฉ่ายและยายหลี่ จึงรีบเอ่ยขึ้นทันที “ฝ่าบาท กระหม่อมจะไปวังเย็น หาน้องสาวได้หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ”

เย่จิ่งอวี้ขมวดคิ้วเล็กน้อย พูดด้วยน้ำเสียงเข้ม “ไปเถอะ แต่ต้องกลับมาก่อนยามซู”

อินชิงเสวียนรีบโค้งคำนับอย่างตื่นเต้น

“ขอบพระทัยฝ่าบาท ขอบพระทัยพ่ะย่ะค่ะ”

เย่จิ่งอวี้ได้ก้าวออกไปแล้ว

ระหว่างทาง หลี่เต๋อฝูอดไม่ได้ที่จะพูดอย่างขมขื่น “ฝ่าบาทพระทัยดีกับเสี่ยวเสวียนจื่อเกินไปแล้ว”

เย่จิ่งอวี้เหลือบมองเขาแวบหนึ่ง

“แล้วเราไม่ดีต่อเจ้ารึ”

หลี่เต๋อฝูหัวเราะเบาๆ และกล่าวว่า “ฝ่าบาทย่อมดีต่อกระหม่อมอยู่แล้ว”

เย่จิ่งอวี้เอนตัวพิงราชรถ หรี่ตาลงแล้วพูดว่า “แล้วเจ้าจะปวดใจไปไย”

หลี่เต๋อฝูเป็นขันทีที่รับใช้เย่จิ่งอวี้มาตั้งแต่เยาว์วัย แม้ว่าเขาจะพูดสิ่งที่ไม่พึงประสงค์เป็นครั้งคราว ทว่าเย่จิ่งอวี้ก็มิได้มีข้อห้ามมากนัก ถึงจะเป็นนายกับบ่าว แต่ในความรู้สึกกลับเป็นเหมือนญาติสนิทไปแล้ว

หลี่เต๋อฝูยิ้มอย่างขอลุแก่โทษ แล้วพูดว่า “ไม่มีอะไรพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมเพียงคิดว่าเสี่ยวเสวียนจื่อปลิ้นปล้อน วาจาเป็นเท็จ ไม่รู้ว่าเขาทำงานอะไรในวังหลวงกันแน่”

เย่จิ่งอวี้ก็คิดถึงเรื่องนี้เช่นกัน และถึงกับคิดที่จะขอให้คนไปตรวจสอบดูว่าอินชิงเสวียนทำงานในตำหนักใดแน่ แต่อีกใจก็รู้สึกว่าไม่คุ้มค่าที่จะไปตรวจสอบเรื่องเล็กจ้อยเช่นนี้

ไม่ว่าเขาจะมาจากตำหนักใด ก็ยังคงเป็นบ่าวในวังหลังอยู่เช่นเดิม อยู่ที่ใดก็คงไม่แตกต่างกัน

“เราไม่สนใจว่าเขาเคยทำสิ่งใดมาก่อน ตราบใดที่เขาอยู่ข้างกายเราและไม่ทำอะไรที่ไม่เหมาะสมก็เพียงพอแล้ว”

สิ่งที่เขาให้ความสำคัญคือพรสวรรค์ของขันทีน้อยผู้นั้น ดังคำกล่าวที่ว่า อย่าถามที่มาของวีรบุรุษ

จากนั้นจึงกล่าวว่า “อันผิงอ๋องไว้ทุกข์ได้ขวบปีแล้ว ถึงเวลาแล้วที่เราจะเรียกตัวเขากลับ ไม่เช่นนั้นเหล่าบรรดาขุนนางเฒ่าว่างงานทั้งหลายก็จะวิพากษ์วิจารณ์เราอีก”

หลี่เต๋อฝูค้อมกายแล้วถามว่า “ฝ่าบาทตั้งใจจะส่งผู้ใดไปรับเขา”

เย่จิ่งอวี้พูดเสียงเรียบ “ให้เสนาบดีกรมพิธีการไปก็แล้วกัน เจ้าก็ตามไปด้วย ไปเป็นตัวแทนของเรา”

หลี่เต๋อฝูก็มีความสุขขึ้นมาทันที

“กระหม่อมน้อมรับพระบัญชา”

ดูเหมือนว่าตัวเองยังมีความสำคัญในสายพระเนตรของฝ่าบาทอยู่

“ฝ่าบาทจะให้พวกกระหม่อมเดินทางเมื่อใด”

“พรุ่งนี้”

หลี่เต๋อฝูถามอีก “กระหม่อมต้องนำคนไปมากน้อยเพียงใดพ่ะย่ะค่ะ”

เย่จิ่งอวี้พูดด้วยสีหน้าไร้อาราณ์ “สิบคนก็พอ”

ครั้นได้ยินมาถึงตรงนี้ หลี่เต๋อฝูก็โค้งริมฝีปากขึ้น

ฝ่าบาททำเช่นนี้ช่างสุดยอดจริงๆ

คัดเลือกคนเพื่อเป็นการให้เกียรติแก่อันผิงอ๋อง แต่ในด้านขบวนเกียรติยศกลับไม่ไว้หน้าแม้แต่น้อย

ในขณะที่นายกับบ่าวกำลังคุยกัน อินชิงเสวียนก็กลับมาถึงวังเย็นแล้ว

แม้ว่าอินชิงเสวียนจะจำเส้นทางได้อย่างแม่นยำ แต่นางก็ต้องถามนางกำนัลถึงสองคน จึงกลับมาถึงวังเย็นได้

เดินไปดูที่ประตูหน้า คราบเลือดถูกชะล้างออกไปหมดแล้ว แต่กลับไม่มีทหารองค์รักษ์เฝ้าประตู

ประตูไม้กระดำกระด่างขนาดใหญ่สองบานตั้งอยู่ที่นั่น ประตูนั้นทั้งหนาและดำมืด

อินชิงเสวียนขว้างก้อนหินสามก้อนไปที่ลานด้านนอก จากนั้นก็มาถึงประตูสุนัข

หลังจากนั้นไม่นานก็ได้ยินอวิ๋นฉ่ายถามจากข้างใน “ผู้ใด”

อินชิงเสวียนส่งเสียงตอบรับ

“ข้าเอง”

อวิ๋นฉ่ายใช้กำลังทั้งหมดของตนอย่างรวดเร็วเพื่อเคลื่อนหินที่ขวางทางเข้าออกไป

เมื่ออินชิงเสวียนเข้าไปในประตูสุนัขอย่างราบรื่น ทันใดนั้นอวิ๋นฉ่ายก็กอดนางไว้ด้วยความดีใจ

“พระสนม”

“เจ้ากับยายหลี่กินข้าวหรือยัง”

เมื่อเห็นสาวใช้ตัวน้อยยิ้มอีกครั้ง อารมณ์ของอินชิงเสวียนก็ดีขึ้นไม่น้อย

อวิ๋นฉ่ายพยักหน้า “กินแล้วเพคะ หม่อมฉันกับยายหลี่ปรุงเนื้อเอาไว้ พระสนม ที่ท่านบอกว่าเป็นพระราชโองการของฝ่าบาท คืออะไรหรือเพคะ”

จากนั้นยายหลี่ก็อุ้มเจ้าหมาน้อยเดินออกมา “ให้พระสนมเข้าไปพักเหนื่อยด้านในก่อนเถอะ”

ครั้นแล้วอวิ๋นฉ่ายจึงรู้ตัว แลบลิ้นด้วยความเขินอาย

“หม่อมฉันจะไปหั่นแตงโมให้พระสนม แล้วไปล้างองุ่นด้วย เชิญพระสนมเข้าไปด้านในก่อนเพคะ”

อินชิงเสวียนรับคำเบาๆ แล้วเจ้าหมาน้อยก็ชูมือเล็กจ้อยขึ้นใส่นาง

อินชิงเสวียนรีบอุ้มร่างนุ่มๆ ของเจ้าหมาน้อยทันที จูบใบหน้าเล็กๆ กลมๆ ของเขา

ไม่ได้พบกันเพียงสองวัน เจ้าหมาน้อยเปลี่ยนไปเยอะเลย

ใบหน้าของเขาดูลึกและชัดเจนขึ้นมาก คิ้วหนาขึ้นเล็กน้อย ดั้งจมูกโด่งขึ้น ซึ่งทำให้เขามีเสน่ห์เป็นที่น่าหลงใหลมากขึ้นเรื่อยๆ

“เจ้าคิดถึงแม่หรือ” อินชิงเสวียนมองเขาด้วยรอยยิ้มกริ่ม

เจ้าหมาน้อยเริ่มพูดอ้อแอ้ทันที

ยายหลี่ที่อยู่ข้างๆ ก็กล่าวขึ้นว่า “ต้องคิดถึงแน่นอนเพคะ ไม่เช่นนั้นคงไม่ตื่นเต้นถึงเพียงนี้ แม้ว่าองค์ชายน้อยจะไม่ค่อยร้องไห้งอแง แต่หลายวันนี้ที่พระสนมไม่อยู่ เขาก็ไม่ค่อยยิ้มเลย”

อินชิงเสวียนหันมองเจ้าหมาน้อยทันที ลูบหน้าเล็กเนียนนุ่มของเขาเบาๆ

“เป็นเรื่องจริงรึ”

ทันใดนั้นเจ้าหมาน้อยก็หัวเราะคิกคัก ขาเล็กๆ ถีบไปมา ดวงตาคู่หนึ่งที่คล้ายอัญมณีสีดำของเขาก็โค้งงอเฉกเช่นจันทร์เสี้ยวเล็กๆ

ยายหลี่อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ ความสัมพันธ์ทางสายเลือดนี้ช่างน่าทึ่งจริงๆ ทันทีที่ได้พบพระสนม องค์ชายน้อยก็มีความสุขทันที ไม่รู้ว่าถ้าได้พบบิดาของเขา จะเกิดอะไรขึ้นบ้าง

เมื่อคิดถึงตรงนี้ก็ฉุกใจคิดอะไรขึ้นได้ เหมือนพระสนมจะเคยกล่าวไว้ว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ข้างกายฝ่าบาทแล้ว

จึงถามอย่างรวดเร็ว “พระสนมเพคะ ช่วงหลายวันนี้เกิดอะไรขึ้น ท่านรีบบอกพวกเราเร็ว พวกเราเป็นห่วงพระสนมแทบแย่”

อินชิงเสวียนอุ้มเจ้าหมาน้อยขึ้นไปนั่งบนเตียง แล้วเล่าให้ทั้งสองฟังถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา

อวิ๋นฉ่ายอดไม่ได้ที่จะอ้าปากค้าง เมื่อรู้ว่าทหารองครักษ์ที่ช่วยซื้อของให้พระสนมก็คือฝ่าบาท

“พระสนม ท่านทำการค้ากับฮ่องเต้แล้วรึ”

เรื่องนี้ช่างน่ากลัวจริงๆ

ยายหลี่ก็ตกตะลึงเช่นกัน พระสนมกล้าหาญมาก!

“นี่...ถ้าฝ่าบาททรงทราบล่ะ จะทำเช่นไรดี พระสนมควรรีบออกไปจากที่นี่ดีกว่าเพคะ!”

อินชิงเสวียนยิ้มอย่างมั่นใจ “ตอนนี้ที่เขาขอให้ข้าช่วยปลูกเมล็ดพันธุ์ที่เทพเซียนมอบให้ ย่อมไม่ทำอะไรข้าแน่ ข้าจะอาศัยจังหวะนี้ คิดหาวิธีที่จะช่วยพวกเราออกจากวังหลวงโดยเร็วที่สุด”

อวิ๋นฉ่ายกล่าวอย่างเป็นกังวล “พระสนม รับใช้ข้างกายฝ่าบาทนั้นเสี่ยงเกินไป ถึงอย่างไรพวกเราก็มีอาหารและเครื่องดื่ม แล้วค่อยๆ คิดหาวิธีแก้ปัญหาก็ได้”

อินชิงเสวียนส่ายศีรษะ

“พวกเราจะปล่อยให้ยืดเยื้อไม่ได้ ถ้าเกิดมีคนสังเกตเห็นเจ้าหมาน้อย จะกลายเป็นเรื่องที่เกี่ยวข้องกับหลายสิ่งหลายอย่าง โดยเฉพาะการตายของข้า”

ยายหลี่รีบเอ่ยถามขึ้น “กระดูกแมวพวกนั้นหลอกฝ่าบาทได้รึ”

อินชิงเสวียนพูดด้วยความโกรธ “เขาไม่ได้ดู คงไม่สนใจที่จะดูด้วยซ้ำ คนชาติสุนัขผู้นี้ ช่างเป็นชายชั่วที่ไร้น้ำใจไร้คุณธรรมจริงๆ”

เจ้าหมาน้อยดูเหมือนจะสัมผัสได้ถึงความทุกข์ของมารดา รีบยื่นมือเล็กจ้อยออกไปสัมผัสใบหน้าของนางทันที ราวกับกำลังปลอบอินชิงเสวียนอยู่ฉะนั้น

อินชิงเสวียนจับมือเล็กป้อมของเขาไว้ นางไม่ควรด่าคนต่อหน้าลูกเลย ประเดี๋ยวลูกจะพลอยได้รับผลกระทบที่ไม่ดีไปด้วย

นางจูบมือเล็กป้อมของเขา แล้วหันไปหาทั้งสองคนแล้วพูดว่า “เย่จิ่งอวี้ให้ข้ากลับไปก่อนยามซู ข้าอยู่ที่นี่นานเกินไปไม่ได้ หากพวกเจ้าต้องการสิ่งใดก็บอกข้า”

พวกนางทั้งสองส่ายศีรษะพร้อมกัน

“สิ่งที่พระสนมทิ้งไว้ก็มีมากพอแล้ว ไม่ต้องการสิ่งใดอีกแล้วเพคะ”

อินชิงเสวียนเหลือบมองฟ้าคำนวณเวลา แล้วมอบเจ้าหมาน้อยให้กับยายหลี่

“ถ้าอย่างนั้นข้าจะกลับไปก่อน เพื่อป้องกันไม่ให้เย่จิ่งอวี้หาเรื่อง”

เจ้าหมาน้อยดูเหมือนจะเข้าใจคำพูดของอินชิงเสวียน เขาเบะปากเล็กร้องไห้จ้า