สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 385

“เหตุใดฝ่าบาทถึงมองหม่อมฉันเช่นนี้”

ดวงตากลมโตของอินชิงเสวียนเบิกกว้าง ฉายแววงุนงงเล็กน้อย

เย่‍จิ่ง‍อวี้ตื่นจากห้วงภวังค์ทันที เขาหัวเราะเบาๆ “เสวียน‍เอ๋อร์ของข้าช่างงดงามเหลือเกิน”

อินชิงเสวียนทำเสียงชิชะ “หม่อมฉันกำลังถามฝ่าบาท ทำไมฝ่าบาทไม่ตอบ”

เย่‍จิ่ง‍อวี้ไอแห้งๆ แล้วพูดว่า “ช่วงนี้ข้ายุ่งมากน่ะ จึงมาที่นี่เพียงครั้งเดียว ที่เหลือข้าไปอาบน้ำที่ตำหนักเฉิงเทียน”

อินชิงเสวียนแค่นเสียงหึอย่างไม่พอใจ

“สิ้นเปลืองทรัพยากรจริงๆ”

เมื่อมองดูใบหน้าเล็กๆ ที่กระเง้ากระงอดของนาง เย่‍จิ่ง‍อวี้ก็ยิ้มอย่างรักใคร่

“อย่าโกรธเลย วันนี้ที่ข้าไปหาเจ้าก็เพราะมีข่าวดีจะบอก”

อินชิงเสวียนกลับเห็นพวงกระพรวนทองพวงนั้น

“เหตุใดกระพรวนนี้จึงอยู่ที่นี่ฝ่าบาท”

เย่‍จิ่ง‍อวี้ห่อเก็บไว้ในผ้ากำมะหยี่อีกครั้ง แล้วดึงอินชิงเสวียนมาอยู่ข้างๆ เขา

พูดเสียงอ่อนโยนว่า “เสด็จอาทิ้งไว้ให้ข้าน่ะ เขาให้ข้าเอามาคืนเจ้า เขารู้ว่าข้าได้ยินเสียงนี้ไม่ได้ จึงห่อไว้ในผ้ากำมะหยี่หนาผืนนี้ ไม่ทราบว่าเสวียน‍เอ๋อร์ให้ข้ายืมสิ่งนี้ไปศึกษาสักหลายๆ วันได้หรือไม่”

“จิ้งอ๋องเป็นคนรอบคอบมาก ในเมื่อฝ่าบาทต้องการนำไปศึกษา เช่นนั้นก็เอาไปได้เลยเพคะ”

อินชิงเสวียนดึงมือของนางออก ในใจยังคงรู้สึกไม่พอใจอยู่บ้าง

ถามด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “ข่าวดีที่ฝ่าบาทตรัสคืออะไรหรือเพคะ”

เย่‍จิ่ง‍อวี้ดึงมือเรียวประหนึ่งไร้กระดูกข้างนั้นกลับคืน ใช้นิ้วลูบไล้เบาๆ ราวกับว่าเขากำลังเล่นกับสมบัติอันล้ำค่า

ริมฝีปากเขาประดับด้วยรอยยิ้มละไม พูดช้าๆ “พ่อของเสวียน‍เอ๋อร์กับพี่รองของเจ้ากลับมาแล้ว”

อินชิงเสวียนรู้สึกตื่นเต้นระคนดีใจ

“จริงหรือเพคะ พวกเขา...กลับมาเมื่อไหร่”

เย่‍จิ่ง‍อวี้พยักหน้าด้วยรอยยิ้ม

“วันนี้ ถ้าเสวียน‍เอ๋อร์ต้องการไปพบพวกเขา ข้าจะให้คนเตรียมรถม้าให้เดี๋ยวนี้”

“ไม่”

อินชิงเสวียนกัดริมฝีปาก

“ตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว อย่ารบกวนพวกเขาดีกว่า”

จู่ๆ ก็ได้ทราบข่าวเช่นนี้ อินชิงเสวียนไม่รู้ว่าต้องทำตัวอย่างไร