สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 406

หลิวเหล่าไท่ไท่พูดด้วยรอยยิ้มว่า “ข้าไม่กล้าคิดถึงไปไกลเพียงนั้น แค่อ่อนออกเขียนได้ก็พอแล้ว”

ขณะที่เรากำลังคุยกัน ก็มีคนมาซื้อข้าว

“ท่านทำงานไปก่อน ข้าจะกลับไปดูหน่อย”

อินชิงเสวียนมาถึงเรือนหลังเล็กอย่างง่ายดาย อย่างที่คาดไว้ ข้าวและแป้งหมี่เหลือไม่มากแล้ว

นางใช้คะแนนในมิติแลกเป็นแรงงาน จากนั้นข้าวและแป้งหมี่ที่อยู่ข้างในก็ลอยออกไปโดยอัตโนมัติและจัดเรียงอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย หลังจากนั้นอินชิงเสวียนก็ออกไปจ้างรถม้า ให้ขนข้าวและแป้งหมี่สิบถุงบรรทุกกลับจวน

อินปู้อวี่กำลังกวาดสายตามองไปรอบทิศอยู่ที่ประตู เมื่อเขาเห็นอินชิงเสวียนในชุดบุรุษ เขาก็วิ่งเข้ามาหาทันที

เขาพูดอย่างโกรธๆ ว่า “น้องหญิงใหญ่ ทำไมเจ้าถึงออกไปคนเดียว”

“ไม่เป็นไร ข้าออกไปซื้อข้าวกับแป้งหมี่มา ขนย้ายเข้าไปข้างในได้เลย”

อินชิงเสวียนมอบเงินก้อนหยวนเป่ามูลค่าห้าตำลึงให้คนขับรถม้า

เมื่อเห็นเงินมากมาย คนขับรถม้าก็พยักหน้าอย่างตื่นเต้น

“ทั้งสองท่านไม่ต้องห่วง ข้ารับรองว่าจะขนย้ายข้าวและแป้งหมี่เข้าไปเก็บโดยไม่ทำหกแม้แต่เม็ดเดียวเลย”

เมื่อเห็นว่าคนขับสามารถแบกถุงข้าวและแป้งหมี่ได้เพียงสองถุงในคราวเดียว อินปู้อวี่ก็อดใจร้อนไม่ได้ เขาแบกถุงสี่ใบพร้อมกัน แล้วเดินเข้าไปในลานบ้าน

อินชิงเสวียนพูดไม่ออก ถ้ารู้แต่แรกนางคงไม่ให้เงินเขามากขนาดนี้

จากนั้นประมาณิบห้านาที ข้าวและแป้งหมี่ก็ถูกขนไปเก็บไว้จนเรียบร้อย คนขับดีใจมาก รับเงินแล้วขับออกไปทันที

หลังจากเข้าไปในเรือนก็ยังไม่เห็นอินจ้ง อินชิงเสวียนถามทันที “ท่านพ่อล่ะ”

อินปู้อวี่ตบแป้งที่ติดตัวออก แล้วพูดอย่างไม่ใส่ใจ “ท่านพ่อไปที่ห้องหนังสือ ประเดี๋ยวอาจไปบ้านอัคราจารย์ด้วย ข้าได้ยินมาว่าระยะนี้โรคปวดหัวของอัคราจารย์กำเริบ ไม่ได้ไปประชุมเช้าหลายวันแล้ว”

ทันทีที่อินปู้อวี่พูดจบ อินจ้งก็จูงม้าเข้าไปในบ้าน คิ้วหนาขมวดมุ่น

หัวใจของอินชิงเสวียนเต้นไม่เป็นส่ำ หรือว่าเขารู้ทุกอย่างแล้ว

นางเดินไปสอบถาม “ท่านพ่อ เกิดอะไรขึ้นหรือเจ้าคะ”