สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 41

ณ สุสานหลวง

ชายผู้หนึ่งในชุดผ้าแพรสีฟ้ากำลังมองไปในทิศทางของวังหลวงด้วยท่าทางน่ากลัว

ชายผู้นี้อายุสิบเจ็ดสิบแปดปีโดยประมาณ รูปร่างหน้าตาหล่อเหลา ดวงตายาวเรียว แววตามืดมนเล็กน้อย

ซึ่งบุคคลผู้นี้ก็คือน้องชายของฮ่องเต้องค์ปัจจุบัน อันผิงอ๋อง ผู้ที่ซึ่งมีนามว่าเย่จิ่งเย่า

หนึ่งปีก่อน ตอนที่เย่จิ่งอวี้ขึ้นครองบัลลังก์ เขาถูกส่งไปยังสุสานหลวงในนามการไว้ทุกข์แทนฮ่องเต้พระองค์ใหม่

เมื่อมองย้อนกลับไปในอดีตทุกๆ เรื่องราว ความเกลียดชังในแววตาของเย่จิ่งเย่าพลันแข็งกร้าวขึ้น

ถ้าตาเฒ่าอินจ้งยอมช่วยเขาในวันนั้น บัลลังก์ก็จะเป็นของเขา...

ยามนี้ก็ผ่านไปหนึ่งปีแล้ว ในวังหลวงไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ เห็นชัดว่าเจ้าลูกสุนัขเย่จิ่งอวี้ผู้นี้ กลัวเขากลับราชสำนัก

นิ้วมือค่อยๆ รวบเข้าหากัน เสียงข้อต่อหักดังกรอบ

หากเขาสามารถกลับราชสำนักได้ เขาจะชำระหนี้แค้นนี้แน่นอน

ขณะที่คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ ทันใดนั้นก็เห็นคนกลุ่มหนึ่งจากไกลๆ ในใจจิ่งเย่ารู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่ง

เพียงชั่วพริบตา หลี่เต๋อฝูและเสนาบดีกรมพิธีการก็เข้ามาใกล้มากขึ้น

เสนาบดีกรมพิธีการพลิกกายลงจากม้า ยกเสื้อคลุมขึ้นแล้วคุกเข่าลงกับพื้น

“กระหม่อมถวายพระพรท่านอ๋อง”

หลี่เต๋อฝูก็ลงจากหลังม้าเช่นกัน

“กระหม่อมหลี่เต๋อฝูถวายพระพรท่านอ๋อง”

“ลุกขึ้น”

กระแสเสียงเสียงของเย่จิ่งเย่าสงบ ความสุขในแววตาถูกซุกซ่อนเอาไว้

“ขอบพระทัยท่านอ๋อง”

หลี่เต๋อฝูยืนขึ้นและพูดด้วยรอยยิ้ม “ไม่ได้พบหนึ่งปี ท่านอ๋องทรงดูดีขึ้นกว่าเดิมพ่ะย่ะค่ะ”

เย่จิงเย่ากล่าวด้วยรอยยิ้มทว่าแววตาไม่ยิ้ม “หลี่กงกงก็ดูรุ่งโรจน์ขึ้นเช่นกัน ชีวิตบริบูรณ์พูนสุขมากจริงๆ”

หลี่เต๋อฝูหัวเราะเบาๆ และพูดด้วยท่าทีที่ไม่ถือตนหรือถ่อมตัวว่า “ฝ่าบาทมีพระกรุณาอย่างยิ่ง ครั้งนี้กระหม่อมเป็นตัวแทนของฝ่าบาทมารับท่านอ๋องกลับวัง ไทเฮาทรงคิดถึงท่านอ๋องมาก”

เสนาบดีกรมพิธีการกล่าวว่า “ฝ่าบาททรงปรารภถึงท่านอ๋องอยู่บ่อยๆ เช่นกัน เชิญท่านอ๋องขึ้นเกี้ยวเถิดพ่ะย่ะค่ะ”

เย่จิ่งเย่ามองย้อนกลับไป เห็นทหารองครักษ์ไม่กี่สิบคนยืนกันอย่างบางตา แบกเกี้ยวเล็กสี่คนหามอยู่ ในใจก็อดรู้สึกเคียดแค้นเสียมิได้

เจ้าลูกสุนัขเย่จิ่งอวี้ผู้นี้ เห็นได้ชัดว่าไม่ได้เห็นเขาอยู่ในสายตา

ทว่าเขากลับเอ่ยขึ้นว่า “เช่นนั้นก็ขอรบกวนทั้งสองท่านแล้ว”

เย่จิ่งเย่าเปิดม่านแล้วขึ้นไปบนเกี้ยว ดวงตาทั้งคู่เยียบเย็นประหนึ่งดวงตาของอสรพิษ

มีเสียงบอกให้ยกเกี้ยว เมื่อนั้นเกี้ยวก็ค่อยๆ ถูกยกขึ้น และมุ่งหน้าไปยังประตูพระราชวัง...

ซึ่งในขณะนี้ อินชิงเสวียนกำลังยื้อยุดฉุดกระชากกันกับไป๋เสวี่ยอยู่

หลังจากวิ่งไล่ตามกันกว่าพันเมตร ในที่สุดไป๋เสวี่ยก็ถูกจับได้

ซึ่งไป๋เสวี่ยก็วิ่งจนเหนื่อยแล้ว ตอนนี้กำลังนอนพังพาบแลบลิ้นหอบแฮ่กๆ อยู่

อินชิงเสวียนก็หายใจหอบเช่นกัน นางอดไม่ได้ที่จะตบก้นไป๋เสวี่ยอย่างแรง พร้อมทั้งร้องด่า “เจ้าสุนัชบ้านี่วิ่งเร็วเกินไปแล้ว เหนื่อยจะตายแล้ว”

แล้วไป๋เสวี่ยก็นอนหงายท้องเล่นกับนางทันที

อินชิงเสวียนรู้ว่าถ้าสุนัขนอนหงายท้องให้ผู้ใดเห็น หมายความว่ามันเชื่อใจผู้นั้นมากจริงๆ จู่ๆ ก็รู้สึกว่าตีมันไม่ลง

“กลับกันเถอะ ไม่เช่นนั้นเจ้าของของเจ้าจะร้อนใจ”

แต่ไป๋เสวี่ยกลับนอนขี้เกียจอยู่บนพื้น ไม่ว่าจะพูดอย่างไรก็ไม่ยอมไป

อินชิงเสวียนพยายามอุ้มตัวไป๋เสวี่ยขึ้น แต่กลับพบเจ้าลูกหมาตัวนี้มีน้ำหนักไม่น้อยกว่าหนึ่งร้อยห้าสิบชั่ง ซึ่งนางไม่สามารถอุ้มได้เลย

เมื่อเอาตัวไปไม่ได้ เช่นนั้นทำได้เพียงรอให้หายเหนื่อย

แล้วนางก็หาที่ร่มๆ แล้วก็นั่งพักเสียเลย

ไป๋เสวี่ยแสนรู้มาก ตามอินชิงเสวียนมานั่งใต้ร่มไม้ หรี่ตาแล้วหลับลง หลังจากนั้นไม่นานก็เริ่มกรนจริงๆ

อินชิงเสวียนก็เริ่มรู้สึกง่วงจากเสียงกรนนั้น นางหาวแล้วเอนตัวพิงต้นไม้และหลับไปโดยไม่รู้ตัว

ในยามนี้เอง มีเกี้ยวเล็กกำลังเข้ามาไม่ไกล และบังเอิญผ่านอินชิงเสวียนไปพอดี

ลมกระโชกแรงพัดม่านเกี้ยว สายตาของเย่จิ่งเย่าในเกี้ยวก็บังเอิญเหลือบมองอินชิงเสวียนที่กำลังนอนหลับที่ต้นไม้โดยไม่ได้ตั้งใจ

เมื่อเห็นใบหน้านั้น เย่จิ่งเย่าก็ตกใจเล็กน้อย

เหตุใดนางถึงสวมชุดขันที