สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 463

ณ วังหลวง

อินชิงเสวียนกล่อมเสี่ยว‍หนาน‍เฟิงจนนอนหลับไป แล้วให้ยายหลี่พาเขาไปนอนที่ห้องโถงด้านข้าง

ขณะที่กำลังจะเปลี่ยนเสื้อผ้าเข้านอน เย่‍จิ่ง‍อวี้ก็เดินเข้ามาจากประตู

อินชิงเสวียนรีบดึงเสื้อลงทันที

ถามด้วยใบหน้าแดงระเรื่อ “ดึกป่านนี้แล้ว ทำไมฝ่าบาทถึงมาที่นี่อีกเพคะ”

เย่‍จิ่ง‍อวี้เดินช้าๆ ไปที่เตียง แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ทำไม เจ้าโกรธหรือ”

เมื่อคืนเย่จิ่งอวี้มีงานต้องทำ เขาจึงนอนในห้องหนังสือ หลังจากวันนี้สะสางงานเสร็จ เขาก็รีบขึ้นเกี้ยวมาหาภรรยาสุดที่รักที่ตำหนักจินหวู

อินชิงเสวียนพูดอย่างงอนๆ “ฝ่าบาทเห็นหม่อมฉันเป็นคนขี้ใจน้อยหรือเพคะ ในฐานะกษัตริย์ควรให้ความสำคัญกับกิจการบ้านเมืองเป็นสำคัญ จะเล่นสนุกทุกวันได้อย่างไร”

“ข้าเล่นสนุกทุกวันที่ไหน ข้ากับเสวียน‍เอ๋อร์เล่นรักกันเพียงครั้งเดียวเท่านั้นเอง”

เมื่อมองดูใบหน้าหล่อเหลาที่แสดงสีหน้าน้อยใจ อินชิงเสวียนก็เม้มริมฝีปากอย่างอดไม่ได้

“ในฐานะกษัตริย์ยิ่งไม่ควรหมกมุ่นเรื่องราคะ เพื่อจะได้มีจิตใจผ่องใสอยู่เสมอ”

เย่‍จิ่ง‍อวี้ยื่นมือไป รั้งร่างอันงดงามขึ้นมานั่งบนตัก หลุบตาลงแล้วถามว่า “หรือว่าเสวียน‍เอ๋อร์ติดเชื้อจากเหล่าบัณฑิตเฒ่าในสำนักศึกษาหลวงมาแล้ว? ทำไมพอเอ่ยปาก ถึงได้พูดแต่เรื่องชวนเหม็นเปรี้ยวเหล่านั้น”

“ที่ไหนเพคะ หม่อมฉันแค่พูดความจริง”

อินชิงเสวียนพยายามดิ้นรนครู่หนึ่ง แต่ถูกวงแขนอันแข็งแกร่งของเย่‍จิ่ง‍อวี้รัดไว้แน่น

“ข้าไม่ชอบฟังเรื่องนี้”

ลมหายใจอันอบอุ่นเป่ารดลำคอของอินชิงเสวียน ทำให้อินชิงเสวียนใจเต้นไม่เป็นส่ำ

“ฝ่าบาทชอบฟังอะ...”

ยังไม่ทันที่นางจะถามจบ ริมฝีปากบางของเย่‍จิ่ง‍อวี้ก็ทาบทับลงมา

กลิ่นอายของบุรุษเพศได้เคลือบคลุมประสาทสัมผัสทั้งหมดของอินชิงเสวียนในทันที คำพูดที่ไม่ได้พูดออกมาก็ถูกกลืนกลับคอของนาง กลายเป็นเสียงครางแสนเย้ายวน

เย่‍จิ่ง‍อวี้ช้อนร่างของนางขึ้น แล้วกดลงบนเก้าอี้ตัวยาว

พูดข้างหูของนาง “ข้าหวังว่าจ้าวเอ๋อร์จะโตเร็วๆ ข้าจะได้เดินทางท่องยุทธภพกับเจ้า ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขปลอดความกังวลใจ”