อาซือหลานเหลือบมองเขาแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “ถ้าเสด็จพี่สามารถนำตัวอินสิงอวิ๋นกลับมาได้ ข้าก็ยินดีอยู่แล้ว แต่ก็ขึ้นอยู่กับว่าเสด็จพี่มีความสามารถนั้นหรือไม่”
อูเอินเงียบอยู่นานและพูดว่า “เอาล่ะ ข้าจะนำทัพไปโจมตีเมืองเอง”
เขาเดินออกจากกระโจมทหารอย่างรวดเร็ว และเมื่อเดินไปได้ไม่กี่ก้าว เขาก็เห็นเป่าเล่อเอ่อร์ยืนอยู่ที่ประตูหน้ากระโจมพักของเขา
“เสด็จพี่”
เมื่อเห็นดวงตาที่แดงก่ำของน้องสาว หัวใจของอูเอินก็อ่อนยวบลง
“เหตุใดเจ้าถึงตื่นเช้านักล่ะ”
“อามู่เอ่อร์ไปไหนเพคะ เสด็จพี่อาซือหลานบอกว่าไปทำงาน จริงหรือไม่เพคะ”
เมื่อมองดูดวงตาที่ไร้เดียงสาของน้องสาว หัวใจของอูเอินก็เจ็บปวด เขาพยักหน้าอย่างแรง
“จริง พี่จะพาอามู่เอ่อร์กลับมาหาเจ้าเอง”
ทันใดนั้นใบหน้าของเป่าเล่อเอ๋อร์ก็เปล่งประกายด้วยความดีใจ
“ขอบคุณเสด็จพี่”
อูเอินยื่นมือออกมาลูบหัวนาง
“ไม่เป็นไร ไม่ต้องคิดมาก กลับไปได้แล้ว”
เป่าเล่อเอ่อร์เชื่อฟังคำพูดของอูเอินมาโดยตลอด นางเดินตามสาวใช้กลับไปทันที
หลังจากที่นางจากไป อูเอินได้เรียกหามู่จัวและแม่ทัพอาวุโสอีกหลายคน
“บัดนี้อินจ้งตายแล้ว ถึงเวลาที่เราจะยึดเมือง คืนนี้ส่งทหารไปยึดเมืองลั่วสยากลับคืน...”
ณ เมืองลั่วสยา
ราษฎรต่างก็รู้แล้วว่าอินจ้งถูกแทงจนตาย
พวกเขาเฝ้าคอยอยู่เนิ่นนาน หวังว่าจะมีคนมาช่วยเหลือพวกเขาจากมหันตภัยร้าย ไม่นึกว่าแม่ทัพอินเพิ่งมาถึง กลับตองมาตายอย่างกะทันหัน พอคิดว่าอนาคตจะถูกควบคุมโดยเจียงวูอีก พวกเขาต่างก็ร้องไห้อย่างอดไม่ได้
อินปู้อวี่พาทหารออกไปปลอบขวัญราษฎร จนกระทั่งยามเที่ยง จึงกลับไปที่จวนแม่ทัพ
“พี่ใหญ่ข้ามีอาการอะไรแปลกๆ บ้างหรือไม่”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์
ยังอัพไม่จบเลย หลายเรื่องเลย อัพมาครึ่งทางแล้วทำไมหยุดอัพดื้อๆค่ะ...
จะอัพเมื่อไหร่คะ...
มาต่อเร็วๆนะแอด...
หยุดอีกแล้ว...
กระหม่อม หม่อมฉัน สลับมั่วไปหมด...
มาอ่านต่อกันเร็วๆ แอดกลับมาอัพต่อแล้ว ขอบคุณค่ะ...
สนุกมาก น่าติดตามมาก เขียนและแปลได้ดีจริงๆ ดีใจที่กลับมาลงต่อ อัพเดตเรื่อยๆ วันละหลายๆ ตอน นะคะ...
หยุดชะงักลงตรงบทนี้ ต่อหรือพอเพียงแค่นี้😁...
หยุดแค่นี้หรือไปต่อ😁...
อัพต่อรออยู่ค่ะ...