สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 470

อินปู้อวี่ตกตะลึง

“เกิดอะไรขึ้น พวกเขามาจากไหน”

ทหารพูดด้วยความตื่นตระหนก “ดูเหมือนว่ามีการขุดหลุมไว้ใต้กำแพงเมือง”

อินปู้อวี่ชักกระบี่ยาวออกมา แล้วพูดด้วยความโกรธ “ตามข้าไปฆ่ามัน”

เขาเดินไปไม่กี่ก้าวแล้วเหาะลงจากกำแพงเมือง คมกระบี่เป็นประกายวาวกล้า ตวัดฟาดฟันใส่ทหารเจียงวูอย่างรวดเร็ว

ในเวลานี้ ทั้งเมืองอยู่ในความโกลาหล ประตูเมืองก็ถูกเปิดโดยทหารเจียงวูแล้ว เมื่อมู่จัวและแม่ทัพผู้อื่นเห็นดังนี้ก็ดีใจเป็นอย่างยิ่ง

“ประตูเมืองเปิดแล้ว จุดควันหมาป่าทันที ตามข้าเข้าไปในเมือง ยึดเมืองลั่วสยากลับคืน”

จากระยะไกล อาซือหลานและจูอวี้เหยียนยืนทอดสายตามองออกไป เห็นควันลอยสูงขึ้น ต่างอดไม่ได้ที่จะมีความสุข

ตราบใดที่เมืองลั่วสยาพ่ายแพ้ ต้าโจวก็จะแพ้การต่อสู้ครั้งนี้

หากจับตัวอินปู้อวี่ได้ ก็สมารถให้อินชิงเสวียนมาที่นี่เพื่อแลกเปลี่ยนตัวประกันได้

เมื่อนึกถึงใบหน้างามผุดผาดดวงนั้น อาซือหลานก็ยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย เผยให้เห็นรอยยิ้มที่ชั่วร้าย

ไม่ไกลนัก อูเอินสวมชุดเกราะคุมทัพอยู่นอกเมือง

หน่วยอารักขาที่อยู่ข้างๆ ตื่นเต้น

“ราชาเผ่า พวกเราเข้าไปในเมืองได้แล้วกระมัง”

“แม่ทัพมู่จัวเข้าไปแล้ว”

ทั้งสองคนหวังว่าจะจับแม่ทัพทั้งหลายไว้ เช่นนี้แล้วราชาเผ่าจะกลับไปวางท่าต่อหน้าอาซือหลานได้

อูเอินขมวดคิ้ว สิ่งที่เขาคิดคือจะมีคนตายอีกกี่คนในการต่อสู้ครั้งนี้

เขาแค่หวังว่าสงครามครั้งนี้จะจบลงเร็วๆ ให้ชีวิตกลับมาสงบสุขโดยเร็วที่สุด

เมื่อได้ยินเสียงตะโกนฆ่าจากในเมืองดังขึ้นเรื่อยๆ ในที่สุดอูเอินก็คว้าสายบังเหียนและตะโกนว่า “เข้าเมือง จะต้องตามหาอามู่เอ่อร์ราชบุตรเขยให้พบ”

“พ่ะย่ะค่ะ”

กองทัพทั้งหมดก็ตะโกนและเดินทัพเข้าไปในเมือง

เมืองอยู่ในความสับสนอลหม่าน

เมื่อเห็นทหารของเจียงวูที่บุกเข้ามาในเมือง โหวเหนือก็ตื่นตระหนก และนำกองกำลังของเขาไปเฝ้าอยู่ที่ค่ายทหาร เพื่อลดการบาดเจ็บล้มตายของทหารตัวเอง

หลังจากบุกสังหาร อูเอินก็พาผู้คนไปที่จวนแม่ทัพ

ครั้งนี้จะต้องนำตัวอินสิงอวิ๋นกลับไปให้ได้

ทหารม้าในเมืองอยู่ในความสับสนวุ่นวาย มีคนอยู่ประตูจวนแม่ทัพไม่มากนัก สีหน้าของอูเอินแช่มชื่น เขารีบนำทหารกลุ่มหนึ่งเตะเปิดประตูเข้าไป

ทันทีที่เข้าไปในจวน ก็มีมีดเล่มใหญ่จ่ออยู่ที่คอของเขาแล้ว

เสียงดังกังวานราวกับเสียงระฆังดังมาจากจวนแม่ทัพ

“ราชาเผ่าอูเอิน สบายดีหรือไม่!”

เมื่อมองเห็นชายชราที่อยู่เบื้องหน้า อูเอินก็ต้องตกตะลึง

“อินจ้ง เจ้ายังไม่ตายหรือ”

ในเวลานี้ เสียงแตรจากเขาสัตว์ดังขึ้นในจวนแม่ทัพ ทันใดนั้นทหารต้าโจวหลายกลุ่มพร้อมหอกก็หลั่งไหลมาล้อมไว้ จากนั้นประตูเมืองก็ปิดลง และทหารเจียงวูก็ถูกขังไว้ในเมืองโดยสมบูรณ์

มู่จัวและคนอื่นๆ ตระหนักได้ทันทีว่ามีบางอย่างผิดปกติ

“ดูเหมือนเราจะติดกับดักแล้ว”

หลายคนวิ่งไปที่ประตูเมือง แต่พวกเขาได้ยินเสียงคนตะโกนดัง “อูเอินราชาเผ่าเจียงวูถูกจับทั้งเป็นแล้ว พวกเจ้ารีบยอมให้จับโดยละม่อมเดี๋ยวนี้ ไม่เช่นนั้นจะถูกฆ่าไม่เว้น”

ทันทีที่เสียงนั้นยุติลง ทหารกลุ่มหนึ่งก็ปรากฏตัวบนหลังคา แต่ละคนถือธนูเพลิงยาว

จู่ๆ สีหน้าของมู่จัวก็เปลี่ยนไป โล่หวายชุบน้ำมันเดิมทีมีจุดประสงค์เพื่อสกัดลูกธนู แต่เมื่อโดนไฟก็จะติดไฟได้ง่าย

ตอนนี้มีนักธนูคุมเชิงอยู่ทั้งสองด้าน ไม่สามารถโยนโล่ทิ้งได้เลย มู่จัวและแม่ทัพคนอื่นๆ ตกอยู่ในภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก

ชายบนหลังคาตะโกนอีกครั้ง “ข้าจะนับถึงสาม ถ้าไม่ยอมแพ้ ข้าจะยิงทันที”

มู่จัวสบถขึ้นอย่างอดไม่ได้

“อย่าไปฟังพวกเขาพูดเหลวไหล พวกเรายอมตายดีกว่ายอมจำนน รีบไปตามหาราชาเผ่าโดยเร็ว พวกเราต่อสู้ไปด้วยกัน”

เขากระตุ้นท้องม้าแล้วรีบวิ่งทะยานไปที่ของแม่ทัพ