สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 472

หลายวันแล้วที่ไม่ได้รับข่าวจากเจียงวู อินชิงเสวียนจึงร้อนใจอย่างอดไม่ได้

หากว่าอาซือหลานตายแล้ว นางก็คงไม่ต้องกังวลใจมากขนาดนี้ ตอนนี้ได้พิสูจน์แล้วว่าเจ้าวายร้ายคนนั้นยังคงมีชีวิตอยู่ จิตใจของนางจึงไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

แม้ว่าอินจ้งจะมีประสบการณ์การใช้กองกำลังทหารที่โชกโชน แต่ทว่าแผนการในใจอันแยบยลกลับไม่มากเท่าอาซือหลาน ยิ่งไปกว่านั้น ยังมีอินสิงอวิ๋นที่ถูกพิษกู่เล่นงานอยู่

ช่วงเช้าไปทำการสอนที่สำนักศึกษาหลวง อย่างน้อยก็พอเบี่ยงเบนความสนใจได้บ้าง แต่ทันทีที่กลับถึงตำหนัก อินชิงเสวียนก็อดไม่ได้ที่จะคิดฟุ้งซ่าน

เมื่อเห็นพระสนมจิตใจว้าวุ่น อวิ๋นฉ่ายจึงถามอย่างระมัดระวังว่า “พระสนม พระองค์เป็นห่วงนายท่านและคุณชายรองใช่ไหมเพคะ”

อินชิงเสวียนตอบรับและพูดว่า “ถูกต้อง ท่านพ่อและพี่รองของข้าไม่ใช่คนเจ้าเล่ห์ อีกทั้งคู่ต่อสู้ในครั้งนี้แข็งแกร่งมาก ข้ากลัวว่าพวกเขาจะรับมือไม่ไหว”

อวิ๋นฉ่ายยิ้มและพูดอย่างไม่ถือสาว่า “พระสนมอย่าได้เป็นกังวลเลยเพคะ นายท่านเริ่มนำกองทัพตั้งแต่อายุยี่สิบกว่าปี ผ่านสงครามน้อยใหญ่มานับร้อยครั้ง และนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่ต่อสู้กับเจียงวู จะต้องไม่มีปัญหาแน่นอนเพคะ”

อินชิงเสวียนถอนหายใจ

“ขอให้เป็นเช่นนั้นนะ หวังว่าเราจะได้รับข่าวดีจากเจียงวูในเร็ววัน”

อวิ๋นฉ่ายยิ้มและพูดว่า “พระสนมวางพระทัยเถอะเพคะ มันจะเกิดขึ้นแน่นอน”

เสียงหัวเราะของเสี่ยวหนานเฟิงดังขึ้นมาจากด้านนอก อินชิงเสวียนเดินไปที่ประตูทางเข้า จึงเห็นไป๋เสวี่ยนอนหรี่ตาหมอบอยู่ในที่เย็นฉ่ำ พร้อมสะบัดหางใหญ่ไปมา เสี่ยวหนานเฟิงนั่งอยู่ในรถเข็นเด็ก และจับหางของมันเล่นอยู่

เมื่อได้ยินเสียงหัวเราะของลูกชาย อินชิงเสวียนก็อารมณ์ดีขึ้นมาทันที แน่นอนว่าเด็กทุกคนคือนางฟ้าตัวน้อยที่คอยรักษาและเยียวยามนุษย์

เมื่อเห็นว่าวันนี้อากาศค่อนข้างดี จึงเรียกอวิ๋นฉ่ายและเสี่ยวอานจื่อ เพื่อพาเสี่ยวหนานเฟิงไปที่สวนอวิ๋นเซียง

ตอนนี้เข้าสู่ฤดูใบไม้ร่วงแล้ว เมลอน ลูกแพร์และพีชต่างก็สุกงอมเต็มต้น โดยเฉพาะแตงกวามีสีเขียวขจี ซึ่งสวยงามอร่ามตามากทีเดียว