สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 484

ณ ห้องหนังสือ

เย่จิ่งอวี้เพิ่งหยิบสาส์นกราบทูลขึ้นมา หลี่เต๋อฝูก็เข้ามากราบทูล

“ฝ่าบาท อินจ้งขอเข้าเฝ้าพ่ะย่ะค่ะ”

เย่จิ่งอวี้วางพู่กันลง หรือว่าลืมเรื่องอะไร?

“ให้เขาเข้ามาเถอะ”

ครู่หนึ่ง อินจ้งก็เดินเข้ามาจากด้านนอก โน้มตัวและพูดว่า “กระหม่อมมีอีกเรื่องที่อยากทูลขอ ฝ่าบาทได้โปรดเมตตาด้วยพ่ะย่ะค่ะ”

“พูดมาสิ”

อินจ้งพูดว่า “กระหม่อมได้พาอินสิงอวิ๋นลูกชายคนโตกลับมาด้วย แต่เขายังคงหลับสนิทไม่ฟื้นขึ้นมา กระหม่อมสงสัยว่าเขาจะเป็นโรคร้าย ขอฝ่าบาทโปรดเมตตา ให้หมอหลวงเหลียงไปตรวจดูอาการที่จวนด้วยพ่ะย่ะค่ะ”

เย่จิ่งอวี้ขมวดคิ้วเล็กน้อย

“แม่ทัพอินไม่รู้ว่าอินสิงอวิ๋นป่วยเป็นอะไรงั้นหรือ?”

อินจ้งตกใจเล็กน้อย

“คือ... กระหม่อมไม่ทราบจริงๆ พ่ะย่ะค่ะ”

เย่จิ่งอวี้ถามว่า “เจ้าไม่ได้รับจดหมายจากม้าด่วนของข้างั้นหรือ?”

อินจ้งฟังไม่เข้าใจ จึงรีบพูดว่า “กระหม่อมได้รับเพียงจกหมายยินยอมยุติสงครามของฝ่าบาท และไม่เห็นจดหมายอื่นเลยพ่ะย่ะค่ะ”

เย่จิ่งอวี้ครุ่นคิดครู่หนึ่ง และไม่ได้พูดอะไรออกมา

หากว่าอินจ้งรู้ว่าในร่างกายของอินสิงอวิ๋นมีพิษกู่ ซึ่งไม่มียาในการรักษา จะต้องหมดหวังอย่างแน่นอน สิ่งนี้โหดร้ายเกินไปสำหรับคนเป็นพ่อ

ยอมให้เขามีความหวัง แล้วค่อยหาทางรักษาดีกว่า

เมื่อคิดได้เช่นนี้ เขาก็พูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนว่า “จดหมายนั่นไม่ได้มีอะไรสำคัญหรอก อินสิงอวิ๋นสามารถกลับมายังต้าโจวได้ นับว่าเป็นเรื่องที่โชคดีมาก ข้าอนุญาตต่อคำขอของแม่ทัพอิน หลี่เต๋อฝู ไปตามหมอหลวงเหลียงมาด้วยนะ”

อินจ้งคุกเข่าขอบคุณ และถวายความเคารพอย่างนอบน้อม

“กระหม่อมขอบพระทัยฝ่าบาท ยังมีอีกเรื่องที่ประสงค์การตัดสินใจจากฝ่าบาทด้วยพ่ะย่ะค่ะ”

เย่จิ่งอวี้พยักหน้า ขันทีน้อยรีบเข้ามารินน้ำชา และยื่นให้กับหญิงสาวผู้นั้น

หญิงสาวรับแก้วขาไป ยิ้มเล็กน้อย และเดินไปด้านหน้าโต๊ะหนังสืออย่างช้าๆ พร้อมยกน้ำชาให้กับเย่จิ่งอวี้

นางพูดด้วยน้ำเสียงหวานหยาดเยิ้มว่า “ตอนนี้ได้ลงนามยุติสงครามแล้ว ฝ่าบาทถือเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเจียงวู หม่อมฉันขอใช้ชาแห่งราชวงศ์สวรรค์ถวายแก่ฝ่าบาท ขอให้ต้าโจวมีฟ้าฝนต้องตามฤดูกาล ประเทศชาติสุขสงบเพคะ”

เย่จิ่งอวี้เอื้อมมือไปรับแก้วชา นี่เป็นชาของในวังหลวง เขาจึงดื่มหมดแก้วโดยไม่ได้คิดอะไรมาก

ผู้หญิงคนนั้นแสยะยิ้มที่มุมปาก ก้มหน้าและพูดว่า “ในเมื่อพวกหม่อมฉันถูกส่งออกมา ก็ถือเป็นคนของฝ่าบาทแล้ว ขอฝ่าบาทเห็นแก่ที่พวกหม่อมฉันเป็นคนไร้ทางไป ทรงประทานที่อยู่ในวังให้แก่พี่น้องของหม่อมฉันด้วย”

เย่จิ่งอวี้ขมวดคิ้วเล็กน้อย จู่ๆ หัวสมองของเขาก็สับสนมึนงง

และพูดขึ้นว่า “ในเมื่อต้องการเช่นนั้น พวกเจ้าก็อยู่ที่นี่เถอะ”

อินจ้งตื่นตกใจอย่างอดไม่ได้

เหตุใดฝ่าบาทจึงเปลี่ยนใจเช่นนี้?

อีกทั้งยังเปลี่ยนใจแบบกะทันหันมากด้วย?