สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 484

ณ ห้องหนังสือ

เย่จิ่งอวี้เพิ่งหยิบสาส์นกราบทูลขึ้นมา หลี่เต๋อฝูก็เข้ามากราบทูล

“ฝ่าบาท อินจ้งขอเข้าเฝ้าพ่ะย่ะค่ะ”

เย่จิ่งอวี้วางพู่กันลง หรือว่าลืมเรื่องอะไร?

“ให้เขาเข้ามาเถอะ”

ครู่หนึ่ง อินจ้งก็เดินเข้ามาจากด้านนอก โน้มตัวและพูดว่า “กระหม่อมมีอีกเรื่องที่อยากทูลขอ ฝ่าบาทได้โปรดเมตตาด้วยพ่ะย่ะค่ะ”

“พูดมาสิ”

อินจ้งพูดว่า “กระหม่อมได้พาอินสิงอวิ๋นลูกชายคนโตกลับมาด้วย แต่เขายังคงหลับสนิทไม่ฟื้นขึ้นมา กระหม่อมสงสัยว่าเขาจะเป็นโรคร้าย ขอฝ่าบาทโปรดเมตตา ให้หมอหลวงเหลียงไปตรวจดูอาการที่จวนด้วยพ่ะย่ะค่ะ”

เย่จิ่งอวี้ขมวดคิ้วเล็กน้อย

“แม่ทัพอินไม่รู้ว่าอินสิงอวิ๋นป่วยเป็นอะไรงั้นหรือ?”

อินจ้งตกใจเล็กน้อย

“คือ... กระหม่อมไม่ทราบจริงๆ พ่ะย่ะค่ะ”

เย่จิ่งอวี้ถามว่า “เจ้าไม่ได้รับจดหมายจากม้าด่วนของข้างั้นหรือ?”

อินจ้งฟังไม่เข้าใจ จึงรีบพูดว่า “กระหม่อมได้รับเพียงจกหมายยินยอมยุติสงครามของฝ่าบาท และไม่เห็นจดหมายอื่นเลยพ่ะย่ะค่ะ”

เย่จิ่งอวี้ครุ่นคิดครู่หนึ่ง และไม่ได้พูดอะไรออกมา

หากว่าอินจ้งรู้ว่าในร่างกายของอินสิงอวิ๋นมีพิษกู่ ซึ่งไม่มียาในการรักษา จะต้องหมดหวังอย่างแน่นอน สิ่งนี้โหดร้ายเกินไปสำหรับคนเป็นพ่อ

ยอมให้เขามีความหวัง แล้วค่อยหาทางรักษาดีกว่า

เมื่อคิดได้เช่นนี้ เขาก็พูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนว่า “จดหมายนั่นไม่ได้มีอะไรสำคัญหรอก อินสิงอวิ๋นสามารถกลับมายังต้าโจวได้ นับว่าเป็นเรื่องที่โชคดีมาก ข้าอนุญาตต่อคำขอของแม่ทัพอิน หลี่เต๋อฝู ไปตามหมอหลวงเหลียงมาด้วยนะ”

อินจ้งคุกเข่าขอบคุณ และถวายความเคารพอย่างนอบน้อม

“กระหม่อมขอบพระทัยฝ่าบาท ยังมีอีกเรื่องที่ประสงค์การตัดสินใจจากฝ่าบาทด้วยพ่ะย่ะค่ะ”