สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 493

“ในเมื่อกงกงให้เราไป เราก็ไปเถอะ เราไม่ได้ทำอะไรผิดเสียหน่อย ไม่มีอะไรต้องกลัว”

กระเสียงเย้ายวนมีเสน่ห์ดังมาจากในตำหนัก แล้วจูอวี้เหยียนก็เดินนวดนาดออกมา

หลี่เต๋อฝูเหลือบมองนางแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “นายหญิงท่านนี้ยังมีไหวพริบ เช่นนั้นก็เชิญเถิด”

จูอวี้เหยียนโน้มตัวเล็กน้อย แล้วพาทุกคนออกจากหอซีอวิ๋น

นางหลุบตาลง ระหว่างทางที่เดินก็ระดมหนอนกู่ในร่างกายด้วย

ในห้องหนังสือ จิตใจของเย่‍จิ่ง‍อวี้เริ่มกระวนกระวายมากขึ้นเรื่อยๆ ความปรารถนาที่จะพบหน้าสาวใช้เหล่านั้นก็รุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ

เขานั่งบนเก้าอี้ พยายามสงบจิตใจ หลังจากผ่านไปประมาณสิบห้านาที เขาก็ลุกขึ้นยืน

“เด็กๆ ไปคุกหลวง”

ในเวลานี้ จูอวี้เหยียนและคนอื่นๆ มาถึงแล้ว นางหันกลับมา ถามด้วยรอยยิ้มหวานราวบุปผา “กงกงท่านนี้ ไม่ทราบว่าพวกเรามาที่นี่ด้วยจุดประสงค์ใด”

หลี่เต๋อฝูกล่าวว่า “ฝ่าบาทต้องการถามอะไรบางอย่าง จึงต้องลำบากนายหญิงทุกคนแล้ว เด็กๆ มามัดนายหญิงเหล่านี้ไว้”

“ช้าก่อน”

เสียงทุ้มต่ำดังมาจากด้านนอกประตู

เย่‍จิ่ง‍อวี้ที่สวมเสื้อคลุมสีดำเดินเข้ามาจากประตู

หลี่เต๋อฝูโค้งคำนับกล่าวว่า “ฝ่าบาท”

เย่‍จิ่ง‍อวี้มองไปที่จูอวี้เหยียน พูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ “พวกเจ้าถอยไปก่อน”

“พ่ะย่ะค่ะ”

หลี่เต๋อฝูคิดว่าเย่‍จิ่ง‍อวี้จะมาสอบปากคำเขาด้วยตนเอง จึงให้ทุกคนออกไป

จูอวี้เหยียนกระตุกมุมปากขึ้น แล้วพูดกับเย่‍จิ่ง‍อวี้ “ฝ่าบาท มีอะไรจะถามหม่อมฉันหรือเพคะ หม่อมฉันเจ็บข้อมือมากเลย”

เมื่อได้ยินเสียงของนาง ความว้าวุ่นใจทั้งหมดของเย่‍จิ่ง‍อวี้ก็ลดลง จนถึงกับรู้สึกถึงความสบายใจบางอย่าง

เดิมทีอยากถามเรื่องพิษกู่กับจูอวี้เหยียน แต่กลับลืมไปชั่วขณะ

จูอวี้เหยียนเหลือบมองเขา แล้วพูดเสียงออดอ้อน “ฝ่าบาทอยากเห็นการร่ายรำของเจียงวูเราหรือไม่เพคะ เพื่อร่ายรำให้ฝ่าบาททอดพระเนตร พวกหม่อมฉันฝึกฝนมานานแล้ว”

เย่‍จิ่ง‍อวี้พยักหน้าอย่างเชื่องช้า

“ดี”