สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 505

สี่ชั่วยามต่อมา หญิงสาวทั้งสองก็ปรากฏตัวขึ้นในย่านใจกลางเมือง

ทุกครั้งที่อินชิงเสวียนออกจากวังนางมักจะรีบเร่งอยู่เสมอ ไม่เคยเดินเที่ยวเล่นเช่นนี้มาก่อน เมื่อมองดูผู้คนที่ยุ่งวุ่นวายทำการค้าบนถนน จู่ๆ นางก็รู้สึกเหมือนกำลังเดินเล่นที่ตลาดนัดกลางคืน

ทั้งสองมองไปรอบๆ รู้สึกผ่อนคลายและสบายใจมาก

ฉินเทียนและหลี่ฉีติดตามทั้งสองอยู่ข้างหลัง แต่กลับทำท่าระแวดระวังราวกับเผชิญหน้ากับศัตรูที่น่าเกรงขาม

คนผู้นี้เป็นถึงกุ้ยเฟยของฝ่าบาทองค์ปัจจุบัน ทั้งยังมีบุตรีคนที่สี่ของแม่ทัพอิน หากเกิดอะไรขึ้น พวกเขาไม่สามารถรับผิดชอบไหว

“ท่านพี่ น้ำตาลปั้นเจ้าค่ะ!”

อินจื่อลั่วชี้ไปที่คนขายน้ำตาลปั้น แล้วทำท่าเหมือนอยากไปลองกิน

อินชิงเสวียนพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ไป พวกเราไปชื้อมาลองชิมสองอัน”

นับตั้งแต่ออกจากวังเย็น อินชิงเสวียนก็มีความกังวลเกี่ยวกับสิ่งต่างๆ มากมาย ยากมากที่อินชิงเสวียนจะผ่อนคลายจิตใจเช่นนี้

อินจื่อลั่ววิ่งไปที่แผงขายน้ำตาลปั้น หมายตาน้ำตาลปั้นเล็กๆ ที่อยู่ด้านบนสุด นางเอื้อมมือจะไปหยิบ แต่กลับมีมืออีกข้างหนึ่งมาฉวยไปก่อน

อินจื่อลั่วจ้องตามมือไปหาเจ้าของมือ แล้วก็เห็นว่าคนที่แย่งน้ำตาลปั้นไปเป็นเด็กชายอายุเจ็ดแปดขวบ สวมชุดผ้าแพรสีเขียวเข้ม ท่าทางดูดี

ในชั่วพริบตา เด็กชายก็อ้าปากกัดเข้าน้ำตาลปั้นเข้าไปเต็มคำ

ส่วนหัวน้ำตาลปั้นถูกกัดทันที อินจื่อลั่วร้องลั่นอย่างอดไม่ได้

เด็กชายเหลือบมองนาง แล้วเคี้ยวน้ำตาลปั้นต่อ

อินชิงเสวียนได้ยินเสียงจึงมองตามไป แล้วก็เห็นเย่จิ่งหลานที่ยืนยืดหลังตรงอยู่ เขาตัวไม่สูง จึงต้องพยายามเขย่งเท้ายืดคอ ดูน่าขำเล็กน้อย

อินจื่อลั่วโกรธมาก เท้าสะเอวอย่างอดไม่ได้ แล้วพูดว่า “ข้าเห็นก่อนนะ”

เย่จิ่งหลานหันกลับมาแล้วพูดว่า “แต่ข้าหยิบได้ก่อน”

เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมอง ก็บังเอิญเห็นอินชิงเสวียน เขารู้สึกเขินอายเล็กน้อย

“อินชิงเสวียน เจ้ายังไม่มาดูนางอีก”

อินชิงเสวียนหัวเราะคิก ปกติเย่จิ่งหลานมักจะพูดเหตุผลหลักการกับนางอยู่เสมอ แต่คราวนี้ได้พบกับคู่ต่อสู้แล้ว

“จื่อลั่ว ปล่อยเขาไปเถอะ พี่จะให้เจ้าของร้านทำน้ำตาลปั้นให้เจ้าใหม่”

อินจื่อลั่วจึงยอมปล่อยมือ ดวงตายังคงเต็มไปด้วยความโกรธ

ท่านแม่สอนนางมาตั้งแต่เด็กว่าอย่าทำให้เสียของ แต่เด็กเลวคนนี้ไม่เพียงแต่แย่งน้ำตาลปั้นของนาง แต่ยังโยนทิ้งลงพื้นด้วย ซึ่งนี่ทำให้อินจื่อลั่วผู้ซึ่งใช้ชีวิตอย่างยากลำบากในเมืองซุ่ยหานเป็นเวลาหนึ่งปี รู้สึกปวดใจมาก

เย่จิ่งหลานลูบศีรษะ สีหน้ายังคงบิดเบี้ยว

เขาที่เป็นชายหนุ่มวัยยี่สิบ กลับถูกเด็กสาวอายุสิบกว่าปีรังแก ช่างน่าขายหน้ายิ่งนัก

ในขณะที่เขากำลังจะพูด เจ้าหน้าที่ทางการหลายคนก็กรูเข้ามา โดยที่หามศพสองศพที่คลุมด้วยผ้าขาดๆ มาด้วย

ในตลาดมีคนแออัด แล้วก็บังเอิญมีคนดึงผ้าหยาบชิ้นหนึ่งหลุดโดยไม่ได้ตั้งใจ แล้วอินชิงเสวียนเห็นคนชราคนหนึ่งที่มีผิวสีเทานอนอยู่บนเปลไม้ทันที หน้าอกของเขาถูกผ่าออกและเย็บด้วยด้ายสีดำเหมือนตะขาบ...