สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 514

สิบห้านาทีต่อมา ฟางรั่วก็มาถึงกำแพงด้านหลังของตำหนักจินหวู

นางวางจานในมือลง มองไปรอบๆ แล้วเหาะเหินขึ้นไปบนหลังคา

นางหมอบอยู่บนหลังคา สังเกตการเคลื่อนไหวภายในเรือนอย่างระมัดระวัง จากนั้นค่อยๆ เปิดกระเบื้องออกแผ่นหนึ่ง

ภายในห้องอินชิงเสวียนกำลังเอนตัวพิงเตียง มองดูวัตถุสีดำที่ถืออยู่ในมือ เมื่อเห็นใบหน้าที่งดงามหยาดเยิ้มดวงนั้น ฟางรั่วก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเคียดแค้น

ถ้าไม่ใช่เพราะนาง ตัวเองคงไม่ถูกนายท่านลงโทษแบบนี้ พอหวนนึกถึงความน่ากลัวของม้าไม้ ฟางรั่วก็อดตัวสั่นไม่ได้

หากไม่ใช่เพราะจูอวี้เหยียนให้นางนำดีนกยูงมาลองทดสอบอินชิงเสวียนอีกครั้ง นางคงจะ...

ขณะที่ในใจกำลังโกรธแค้น ทันใดนั้นอินชิงเสวียนก็เงยหน้าขึ้น ส่งยิ้มมายังตำแหน่งที่นางหมอบอยู่

ฟางรั่วหดคอโดยไม่รู้ตัว ทว่ารู้สึกถึงเสียงเสื้อผ้าที่กระพือพลิ้วอยู่ข้างหลัง เมื่อหันกลับมา อินชิงเสวียนก็ปรากฏตัวขึ้นข้างหลังราวกับภูตผี

ฟางรั่วตกตะลึงพรึงเพริด อยากจะกระโดดลงไปในห้อง แต่การเคลื่อนไหวของอินชิงเสวียนนั้นรวดเร็วปานอสุนีบาต นิ้วมือเรียวยาวได้บีบลำคอของนางไว้แล้ว

“เจ้า...”

“ที่นี่ไม่มีที่สำหรับให้เจ้าพูด”

อินชิงเสวียนออกแรงกดที่นิ้วเล็กน้อย ฉับพลันฟางรั่วก็รู้สึกหายใจไม่ออก

ไม่ได้เจอกันแค่ไม่นาน อินชิงเสวียนแตกต่างไปจากตอนที่พบกับนางในอุโมงค์ราวฟ้ากับเหว

ร่างกายของนางคล้ายจะมีกลิ่นไอที่ไม่มีผู้ใดเทียบได้ ซึ่งให้ความรู้สึกเยือกเย็นอย่างอธิบายไม่ถูก

“เจ้าต้องการอะไร”

ฟางรั่วถามลอดไรฟัน

อินชิงเสวียนบีบคอของนาง แล้วพูดด้วยน้ำเสียงสงบ “เจ้ามาที่ตำหนักจินหวูของข้า แต่กลับถามข้าว่าข้าต้องการอะไร ไม่คิดว่าน่าขันรึ”

ฟางรั่วถลึงตามองอินชิงเสวียน ไม่ปริปากเอ่ยคำใดอีก

“ถึงเวลาเข้าใจสถานการณ์แล้ว ขอถามหน่อย ถ้าจูอวี้เหยียนตาย ผูกที่ถูกเสกกู่ใส่จะเป็นอย่างไร”

“ไม่รู้”

“งั้นก็ดี คืนนี้ข้าจะให้จูอวี้เหยียนเก็บศพเจ้า”

อินชิงเสวียนกระชับนิ้ว พลังมิติได้พรั่งพรูเข้าสู่นิ้วทันที