สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 517

เมื่อได้ยินว่าซูฉ่ายเวยเป็นพระสนม จูอวี้เหยียนก็อดไม่ได้ที่จะหันหน้ามามอง

พอเห็นว่าซูฉ่ายเวยสวมกระโปรงรัดอกผ้าแพรไหมสีชมพู ปักลวดลายดอกไม้สีแดงสด บนศีรษะปักปิ่นหยกสลักหลากสี ดูสูงส่งมีเกียรติ ก็รู้ว่านางจะต้องเป็นซูฉ่ายเวย

ถึงอย่างไรในวังหลังแห่งนี้ก็มีพระสนมเพียงสองคน แค่สอบถามดูคร่าวๆ ก็รู้เรื่องแล้ว นางรู้ด้วยว่าซูฉ่ายเวยไม่ได้รับความโปรดปราน อดไม่ได้ที่จะมองอย่างดูถูก ทว่ายังคงโค้งคำนับย่อยๆ

“สาวใช้ของข้าไม่เข้าใจกฎ หวังว่าพระสนมจะยกโทษให้ด้วย”

ถ้าเป็นคนอื่น เรื่องนี้คงจบไปง่ายๆ เช่นนี้

ซูฉ่ายเวยในตอนนี้ไม่ได้วางท่าใหญ่โตดังเช่นตอนที่เพิ่งเข้าวังแล้ว บัดนี้นางคิดแค่เรื่องหาเงิน ไม่อยากยุ่งยากใจกับผู้อื่น

ทว่าอีกฝ่ายเป็นคนเจียงวู ซูฉ่ายเวยก็อดไม่ได้ที่จะระบายความโกรธแทนอินชิงเสวียน

ดวงตาของนางเย็นชาเล็กน้อย

“ในเมื่อไม่เข้าใจกฎ ข้าก็จะให้เซียงหลานสั่งสอนพวกเจ้าให้ดีเอง เซียงหลาน ตบปาก”

เซียงหลานเดินปรี่เข้าไปตบหน้าสาวใช้สองครั้งทันที

ดวงตาของสาวใช้เปลี่ยนเป็นเย็นชา กำลังจะลงมือ แต่จูอวี้เหยียนลอบส่ายศีรษะให้ สาวใช้ผู้นั้นจึงต้องอดทน

เซียงหลานตบหน้านางอีกหลายครั้ง แล้วพูดอย่างเย็นชา “นับจากนี้ไปจงเบิ่งตาให้สุนัขของเจ้าไว้ด้วย อย่าคิดว่าฝ่าบาทไปหาแค่ไม่กี่ครั้ง แล้วจะใช้สายตาสุนัขมาเหยียดหยามผู้อื่นได้”

จูอวี้เหยียนกล่าวด้วยรอยยิ้ม “พี่สาวคนนี้สั่งสอนถูกแล้ว ต่อไปพวกข้าจะระวังกิริยาวาจา”

ซูฉ่ายเวยเหลือบมองนางแล้วพูดว่า “เช่นนั้นก็จงคุกเข่าที่นี่เป็นเวลาสองชั่วยาม คิดได้เมื่อใด ค่อยกลับไปเมื่อนั้น”

ทันใดนั้นสาวใช้ของจูอวี้เหยียนก็โกรธจัด

“เจ้าอย่ารังแกคนอื่นมากนัก”

“แล้วจะทำไม”

ซูฉ่ายเวยมองนางอย่างดูถูก