สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 524

เป็นเวลาสิบห้านาทีเต็มๆ จูอวี้เหยียนถึงลุกจากพื้นได้

นางเคยได้ยินอาซือหลานบอกว่าอินชิงเสวียนเป็นวรยุทธ์ แต่ไม่คาดคิดว่าวรยุทธ์ของนางจะสูงส่งเพียงนี้ และวิชาฝ่ามือที่นางใช้ ความจริงก็คือฝ่ามือเสียงวายุของหอแห่งเสียงศักดิ์สิทธิ์

จูอวี้เหยียนเคยได้ยินอาจารย์บอกว่า หอแห่งเสียงศักดิ์สิทธิ์เป็นสำนักที่มีชื่อเสียงด้านเครื่องดนตรี แต่ไม่ใช่ทุกคนที่สามารถใช้เครื่องดนตรีได้ ซึ่งวิชาฝ่ามือที่มีชื่อเสียงที่สุดคือฝ่ามือเสียงวายุ ที่สร้างขึ้นโดยเจ้าสำนักของหอแห่งเสียงศักดิ์สิทธิ์

ตอนที่นางเข้าสู่สำนักห้ากู่ ก็เห็นอาจารย์ของนางต่อสู้กับคนจากหอแห่งเสียงศักดิ์สิทธิ์ วิชาฝ่ามือนั้นนุ่มนวลทว่าแข็งแกร่ง แข็งแกร่งแต่อ่อนโยน ยามที่ใช้วิชานั้นลมพายุจะผสานจนเป็นเสียงดนตรีบรรเลง

อาจารย์ของจูอวี้เหยียนก็ได้รับบาดเจ็บสาหัสจากศิษย์ของหอแห่งเสียงศักดิ์สิทธิ์ในการต่อสู้ครั้งนั้น และเสียชีวิตในเวลาต่อมา ดังนั้นจูอวี้เหยียนจึงจดจำวิชาฝ่ามือนี้ได้ขึ้นใจ

แต่เห็นได้ชัดว่าอินชิงเสวียนไม่ได้ฝึกฝนจนถึงระดับการเปลี่ยนเสียงสายลมได้ แต่ถึงนางจะรู้วิชาเพียงผิวเผิน ถึงกระนั้นก็ทำให้อวัยวะภายในของนางสะเทือนได้ ซึ่งแสดงให้เห็นว่าวิชาฝ่ามือนี้ทรงพลังเพียงใด

จูอวี้เหยียนพยายามลุกขึ้นยืน หยิบยาลูกกลอนออกมากิน เมื่อนั้นสีหน้าซีดเซียวก็เริ่มดีขึ้นเล็กน้อย

เมื่อนึกถึงคำสบถสาบานอย่างมั่นใจของอินชิงเสวียนที่บอกว่านางได้ยาถอนพิษกู่แล้ว นางก็อดไม่ได้ที่จะสงสัยว่า นังแพศยานั่นจะสามารถถอนพิษกู่ของนางได้จริงหรือ

หากเป็นเช่นนั้นจริง นางก็ไม่สามารถอยู่ในวังได้อีกต่อไป แม้ว่าเย่‍จิ่ง‍อวี้จะปล่อยนางไป แต่อินชิงเสวียนไม่มีทางปล่อยให้นางรอดออกไปแน่

แต่พอมาคิดทบทวนดูอีกครั้ง พิษกู่นี้เป็นความลับที่ไม่เคยถ่ายทอดจากสำนักห้ากู่ การถอนพิษไม่ได้ง่ายดายถึงเพียงนั้น นังแพศยานั่นก็แค่พูดจาข่มขวัญให้กลัวไปเองเท่านั้น

ขณะที่กำลังครุ่นคิดอยู่นั้น ฟางรั่วก็เดินกุมท้องเข้ามาจากด้านนอก

“ราชครู...”

ยังไม่ทันที่นางจะพูดคำถัดมา จูอวี้เหยียนก็ตบหน้านางเข้าอย่างจัง

ฟางรั่วรีบคุกเข่าลง

“บ่าวปกป้องไม่ดี บ่าวสำนึกผิดแล้ว”

แม้ว่าวรยุทธ์ของสาวใช้เหล่านี้จะไม่อ่อนด้อย แต่เมื่ออินชิงเสวียนแลกเปลี่ยนพลังและความเร็วจากมิติ พวกนางก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของนาง

ในโลกแห่งวรยุทธ์ ความเร็วเป็นสิ่งเดียวที่ไม่สามารถเอาชนะได้ และอินชิงเสวียนก็ใช้ข้อได้เปรียบนี้

ก่อนที่สาวใช้เหล่านี้จะเห็นว่ามีใครกำลังมา พวกนางก็ถูกซัดฝ่ามือใส่จนสลบไปแล้ว

ขณะที่พูด ก็มีคนอื่นอีกหลายคนเดินเข้ามาจากข้างนอกด้วย

“ราชครู”

จูอวี้เหยียนดูเหมือนจะไม่ได้ยินเสียงอะไร ยังคงมองฟางรั่วอย่างเย็นชา

ฟางรั่วถูกจ้องจนขนลุกขนชัน จนไม่กล้าเงยหน้าขึ้น

จูอวี้เหยียนหรี่ตาลง นานหลายอึดใจจึงพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ออกไปให้หมด”

นางต้องจับสังเกตฟางรั่ว ต้องไม่ตกหลุมพรางของอินชิงเสวียนง่ายๆ

ในเวลานี้ อินชิงเสวียนได้กลับมาที่ตำหนักจินหวูแล้ว

หลังจากได้ใช้พลังมิติหลายครั้ง นางก็ไม่รู้สึกไม่สบายตัวเหมือนตอนแรกๆ อีก แต่ข้าก็ยังรู้สึกเหนื่อยอยู่บ้าง นางเหลือบมองเสี่ยว‍หนาน‍เฟิงแวบหนึ่ง และเข้าไปในมิติ

หลังจากอาบน้ำในน้ำพุวิญญาณ และเก็บเกี่ยวพืชผลแล้ว นางก็ออกมา

ชั่วพริบตาผ่านไปอีกหนึ่งเดือน สามารถเก็บเกี่ยวพืชไร่เกษตรได้หลายอย่าง ในนั้นยังมีข้าวและแป้งหมี่กองซ้อนอยู่ไม่น้อย ทว่าคะแนนสะสมก็ยังเพิ่มขึ้นช้าเหมือนเดิม

ดูเหมือนว่าหากไม่มีเรื่องประหลาดมหัศจรรย์ คะแนนก็จะไม่พุ่งสูงขึ้นเหมือนเมื่อก่อน

อินชิงเสวียนถอนหายใจ ปืนพก 100,000 คะแนนนี้ เมื่อไหร่จะแลกมาได้หนอ

เมื่อนึกถึงข้าวและแห้งหมี่เหล่านั้น ชิงเสวียนได้ตัดสินใจว่าออกจากวังพรุ่งนี้จะนำไปส่งให้หลิวเหล่าไท่ไท่ ถือโอกาสนำผักและผลไม้ไปให้ตระกูลอินและเย่จิ่งหลานด้วย

อินชิงเสวียนคิดแล้วก็ปล่อยม่านลงพักผ่อน แต่เสี่ยวอานจื่อและอวิ๋นฉ่ายกลับยืนอยู่นอกประตูด้วยความหวาดหวั่น

ด้วยกลัวว่าฝ่าบาทจะให้คนมาพาตัวพระสนมไปที่หอสวดมนต์ พวกเขารอจนถึงเที่ยงคืนก็ไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ จึงทั้งสองจึงกลับไปนอนอย่างสบายใจ

วันถัดมา

หลังจากประชุมเช้า เย่‍จิ่ง‍อวี้ก็กลับมาที่ห้องหนังสือตามปกติ

เห็นร่างหนึ่งที่สวมชุดสีขาวยืนอยู่ที่ประตูอยู่ไกลๆ เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้า คนผู้นั้นก็หันกลับมา พูดด้วยความเคารพ “กระหม่อมเย่จั้น ถวายบังคมฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ!”

เย่‍จิ่ง‍อวี้ก้าวออกมาจากเกี้ยวพระที่นั่งมังกร ถามด้วยความเป็นห่วง “เสด็จอามาได้อย่างไร ช่วงนี้อาการเป็นอย่างไรบ้าง”

เย่จั้นยืดตัวขึ้น และพูดด้วยรอยยิ้มบางๆ “ขอบพระทัยที่เป็นห่วง กระหม่อมเกือบจะหายดีแล้ว จะกลับไปที่เมืองซุ่ยหานในอีกไม่กี่วันข้างหน้าแล้ว”