สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 553

ระหว่างทางกลับ อินชิงเสวียนยังคงระมัดระวังตัวขึ้นสุด จนกระทั่งเข้าใกล้ประตูจิ้งอัน นางจึงผ่อนคลายเล็กน้อย

ไม่ไกลนัก มีชายคนหนึ่งกำลังตะโกนเรียกลูกค้ามาซื้อขนมเปี๊ยะนึ่ง สายตาจ้องมองไปที่รถม้าเป็นครั้งคราว

เมื่อเห็นอินชิงเสวียนเข้าวัง คนผู้นั้นก็เดินเข้าไปในตรอกข้างๆ ทันที

ในนั้นยังมีอีกหลายหาบตั้งอยู่ ข้างหาบมีคนอีหลายคนกำลังนั่งยองๆ อยู่

“เป็นอย่างไรบ้าง” คนหนึ่งถาม

ชายร่างเตี้ยที่แบกหาบพูดด้วยภาษาของพวกเขาว่า “แปลกมาก เห็นได้ชัดว่าสตรีคนนี้ไม่รู้วรยุทธ์ แต่ให้ความรู้สึกแข็งแกร่งแก่ผู้พบเห็น”

อีกคนถามว่า “หรือเจ้าคิดไปเอง สนมในวังจะรู้วรยุทธ์ได้อย่างไร”

คนก่อนหน้านี้พูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “นางแข็งแกร่งจริงๆ เราจะหุนหันพลันแล่นไม่ได้”

คนที่อยู่อีกฟากหนึ่งยิ้มอย่างเหยียดหยาม

“ก็แค่ผู้หญิงยิงเรือ มีอะไรต้องกลัว องครักษ์เงาในวังพวกนั้นก็ตายด้วยน้ำมือของเราไม่ใช่รึ”

“ที่พูดมาก็มีเหตุผล พระสนมคนนี้ก็เป็นเพียงผู้หญิงยิงเรือ เหล่าซานระมัดระวังเกินเหตุ”

คนที่มีตาสามเหลี่ยมจากหนึ่งในนั้นอ้าปาก เลียริมฝีปากแล้วพูดว่า “หญิงผู้นี้หน้าตาสะสวยจริงๆ เมื่อพวกเจ้าถามถึงที่อยู่ของพิณได้แล้ว ก็ส่งนางให้ข้าเพลิดเพลินหน่อยได้หรือไม่”

อีกคนหัวเราะเบาๆ แล้วพูดว่า “ของดีมาเป็นคู่ ขืนเจ้าเอาไปกินคนเดียว จะถือว่าไร้น้ำใจต่อพี่น้องนะ”

ชายตาสามเหลี่ยมยิ้มอย่างหยาบคาย กลืนน้ำลายแล้วพูดว่า “งั้นเราสองคนมาด้วยกันก็ได้”

ทั้งหมดหัวเราะเฮฮากันสักพัก จากนั้นกระซิบส่งภาษากันอีกหลายคำ แล้วแยกย้ายกันไป

อินชิงเสวียนกลับมาถึงตำหนักจินหวูแล้ว เย่ไห่ถังเรียกนางอยู่หลายครั้ง กว่านางจะได้ยิน

เย่ไห่ถังเบ้ปากเล็กจิ้มลิ้ม

“เสด็จพี่สะใภ้ ท่านกำลังคิดอะไรอยู่ ทำไมเหมือนสติหลุดไปอย่างไรอย่างนั้น”

“อ่า ข้ากำลังคิดเรื่องสูญเสียความทรงจำของพี่ใหญ่อยู่น่ะ”