สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 556

เสียงของเย่‍จิ่ง‍อวี้นั้นเย็นชาราวกับยมบาลในนรกภูมิ อันทำให้คนรู้สึกหวาดกลัว

ทันใดนั้นเหล่าบ่าวไพร่ก็หวาดกลัว ต่างคุกเข่ากับบนพื้นเพื่อขอความเมตตา หวังว่าฝ่าบาทจะไว้ชีวิตพวกนาง

แต่กลับถูกเย่‍จิ่ง‍อวี้เตะออกไป พูดอย่างเย็นชา “ประหารได้”

องครักษ์รีบรุดเข้ามาราวหมาป่าดั่งเสือทันที ลากคนทั้งหมดเหล่านี้ไปที่ลาน และหยิบไม้กระดานขึ้นมาโดยไม่มีคำอธิบายใดๆ

ชั่วครู่หนึ่ง ตำหนักจิ้งอานก็เต็มไปด้วยเสียงโหยหวน เลือดนองเป็นแม่น้ำ

เย่‍จิ่ง‍อวี้รับเสี่ยว‍หนาน‍เฟิงมาอุ้มด้วยสีหน้าปวดใจ เกลือกหน้ากับใบหน้าอันอ่อนนุ่มของเขา

“จ้าวเอ๋อร์ไม่ต้องกลัว ข้าจะตามหมอหลวงมาเดี๋ยวนี้ มารักษาให้จ้าวเอ๋อร์”

เสี่ยว‍หนาน‍เฟิงจับหน้าเย่‍จิ่ง‍อวี้อย่างรู้ความ พูดด้วยเสียงเจื้อยแจ้ว “คิดถึงเด็จพ่อ~”

เมื่อมองดูมือที่บวมแดงของเสี่ยว‍หนาน‍เฟิง น้ำตาของอินชิงเสวียนก็รินไหล

“จ้าวเอ๋อร์เจ็บหรือไม่”

เสี่ยว‍หนาน‍เฟิงส่ายศีรษะเล็กๆ

“ไม่เจ็บเจ็บ~”

เลือดไหลเยอะเพียงนี้ จะไม่เจ็บได้อย่างไร

อินชิงเสวียนสูดจมูก พูดว่า “รีบไปเถอะ แม่จะทายาให้เจ้า”

อย่างไรก็ตาม เมื่อกลับมาถึงตำหนักจินหวู อินชิงเสวียนรู้สึกประหลาดใจที่พบว่าบาดแผลของเสี่ยว‍หนาน‍เฟิงหายเป็นปกติราวปาฏิหาริย์

หลังจากเช็ดเลือดแล้ว มือน้อยก็ขาวนุ่มนิ่ม ไม่มีความเสียหายใดๆ เลย

เย่‍จิ่ง‍อวี้ก็ประหลาดใจเช่นกัน โดยจับมือเล็กๆ ของเสี่ยว‍หนาน‍เฟิงขึ้น แล้วพลิกกลับไปกลับมาเพื่อตรวจดู

เสี่ยว‍หนาน‍เฟิงลืมไปแล้วว่าเกิดอะไรขึ้น เขาเล่นเส้นผมของเย่‍จิ่ง‍อวี้

ไป๋เสวี่ยก็ตามเข้ามานั่งข้างเตียง ดวงตาสุนัขจ้องมองที่เสี่ยว‍หนาน‍เฟิงอย่างไม่วางตา

แววตานั้นเต็มไปด้วยเป็นห่วงพะวง

อินชิงเสวียนลูบหัวของมัน แล้วพูดเบาๆ “ขอบคุณเจ้านะ”

ไป๋เสวี่ยดูเหมือนจะเข้าใจ เห่ารับอย่างอ่อนโยน

เย่‍จิ่ง‍อวี้มองไปที่อินชิงเสวียน

“หรือว่า...นี่คือผลพวงจากน้ำทิพย์ด้วย?”

อินชิงเสวียนส่ายศีรษะ