สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 600

อินชิงเสวียนพยักหน้า

“เป็นจริงดังนั้นเพคะ ตราบใดที่เจอตัวอาซือหลาน เราจะสืบหาความจริงให้ปรากฏทุกอย่าง”

“อืม มีไป๋เสวี่ยและเจวี๋ยอิ่งติดตามตัวอยู่ รวมทั้งฟางรั่วอีกคน ครั้งนี้ต่อให้เขาติดปีกก็ยากที่จะหนีรอดไปได้”

นับตั้งแต่ได้ยินคำพูดชั้นต่ำเหล่านั้นของอาซือหลาน เย่จิ่งอวี้ก็แทบอยากจับตัวเขาไว้ แล้วสับร่างให้เป็นหมื่นท่อน

ตอนนี้ได้รับความร่วมมือจากหลายฝ่าย เรียกได้ว่ามีความมั่นใจอย่างล้นหลาม

ทั้งสองฝ่าหิมะกลับมาที่ตำหนักจินหวู เย่จิ่งอวี้เห็นว่าเวลายังไม่เย็นมาก จึงกลับไปที่ห้องหนังสือก่อน

อินชิงเสวียนเปิดหน้าต่างออก มองดูเกล็ดหิมะที่ปลิวไสว ก็รู้สึกหดหู่อย่างบอกไม่ถูก

ในเวลานี้ ทางภาคเหนือก็คงมีหิมะตกเช่นเดียวกัน ไม่รู้ว่าบ้านเก่าจะเป็นอย่างไรบ้างแล้ว อารองคงรับคุณย่าไปอยู่ด้วยนานแล้ว

อินชิงเสวียนถอนหายใจยาวๆ และปิดหน้าต่างลง

ขณะนั้นเอง กวนเซี่ยวก็มองหิมะที่นอกหน้าต่าง จิตใจเหม่อลอย

เวลาผ่านไปหลายวันแล้ว ฟางรั่วคงจบเห่แล้วแน่นอน

แม้ว่าเขาจะรู้ตัวตนของฟางรั่ว แต่ยังคงถลำลึกลงไป ตอนนี้หมดหวังโดยสิ้นเชิง

เขารู้นานแล้วว่านายท่านผู้เฒ่ากวนไม่มีทางยินยอมให้ฟางรั่วที่เคยเป็นสายลับเข้าบ้านอย่างแน่นอน ความรู้สึกเช่นนี้ถูกกำหนดให้ไร้ผล

แต่เขาก็ไม่อาจยอมได้ และไม่ยอมให้ผู้หญิงที่ตัวเองรักที่สุดต้องตายตั้งแต่อายุยังน้อยเช่นนี้

ทว่าการเผชิญหน้ากับพระราชวังที่ป้องกันอย่างหนาแน่น เขากลับไม่มีความสามารถมากพอ และรู้สึกแค้นอินชิงเสวียนขึ้นมา

นางเป็นกุ้ยเฟยของต้าโจว และได้รับความโปรดปรานจากฮ่องเต้อย่างมาก การปล่อยตัวฟางรั่วเป็นเพียงแค่เรื่องง่ายๆ แต่นางกลับไม่ยอมช่วยเหลือเขา

เมื่อได้ยินข่าวสายลับของเจียงวูถูกฆ่าตาย กวนเซี่ยวก็นั่งไม่ติดพื้นอีกเลย

หลายวันก่อนเขาถูกนายท่านผู้เฒ่ากวนทำร้ายจนบาดเจ็บ ตอนนี้อาการดีขึ้นมากแล้ว จึงสวมเสื้อคลุม สาวเท้าออกจากจวนจอมพล และตรงไปที่โรงเตี๊ยม

ขณะเดียวกันนั้นเอง เงาสูงของอีกคนหนึ่งก็เดินเข้าไปในถนนเทียนเจีย ซึ่งก็คืออินสิงอวิ๋นที่สีหน้าเฉื่อยเนือย

ในด้านของสติปัญญา เขาสามารถยอมรับตระกูลอินได้ แต่ในด้านของความรู้สึกแล้ว กลับมีความรู้สึกบางอย่างที่เข้ากันไม่ได้

เพราะเขาจำเรื่องราวในอดีตไม่ได้ ในใจทั้งรู้สึกผิด และก็รู้สึกแปลกหน้า ซึ่งไม่สบายใจเท่ากับการอยู่คนเดียว

เขาตามหาผู้หญิงที่อยู่ในความฝันมาโดยตลอด ไม่รู้ว่าเป็นเพียงแค่ความฝัน หรือมีนางคนนั้นอยู่จริงๆ

เมื่อมองดอกหิมะที่ล่องลอยและร่างหล่น จู่ๆ ในใจของอินสิงอวิ๋นก็รู้สึกอ้างว้างอย่างอธิบายไม่ได้

เขาถอนหายใจเบาๆ และเดินเข้าไปในโรงเตี๊ยม

กวนเซี่ยวเดินมาจากอีกด้าน ทั้งสองมาถึงหน้าประตูในเวลาเดียวกัน

ไม่มีใครพูดจา และนั่งลงข้างโต๊ะตัวหนึ่ง

หลังจากนั้นไม่นาน ลูกจ้างก็เสิร์ฟสุราชั้นดีสองไห และเนื้อวัวที่หั่นแล้วสองจาน

เพราะอากาศที่มืดครึ้ม ด้านในโรงเตี๊ยมมืดครึ้มมากกว่าด้านนอก และได้ทำการจุดเทียนเรียบร้อยแล้ว

ทั้งสองหยิบแก้วเหล้าขึ้นมาพร้อมกัน และดื่มลงคอโดยไม่พูดจาสักคำ

ไม่นานนัก สุราหนึ่งไหก็เหลือเพียงก้นขวด บนโต๊ะยังคงเงียบสงบและไร้เสียง

ท้องฟ้ามืดลงโดยสมบูรณ์แล้ว ลมหิมะก็พัดแรงขึ้นกว่าเมื่อครู่

อินสิงอวิ๋นเหลือบมองไปด้านนอก และเตรียมจะกลับ หลับเห็นคนคนหนึ่งถือร่มสีดำ และเดินเข้ามาจากด้านนอก

เมื่อเข้าไปในโรงเตี๊ยม คนคนนั้นยังคงไม่หุบร่ม ราวกับรู้ว่าทั้งสองคนอยู่ที่นี่ และเดินตรงเข้ามาด้านหน้าโต๊ะ

อินสิงอวิ๋นรีบคว้าดาบเล่มยาว คนคนนั้นกลับจับที่ข้อศอกของเขาเอาไว้ก่อน

“พี่สิงอวิ๋น ข้านำข่าวมาบอกเจ้า เจ้าไม่อยากรู้หรือว่าภรรยาของเจ้าอยู่ที่ใด?”

อินสิงอวิ๋นตกใจเล็กน้อย คนคนนั้นหุบร่มลง และเผยใบหน้าที่หล่อร้ายออกมาจากร่ม

“เจ้านี่เอง อาซือหลาน!”

กวนเซี่ยวครุ่นคิดครู่หนึ่ง แล้วพยักหน้า

ในใจของอินสิงอวิ๋นเกิดกระแสคลื่นโหมซัดสาดทันที ไม่นึกว่าตัวเองเคยมีช่วงชีวิตแบบนี้มาก่อน

กวนเซี่ยวพยักหน้าอีกครั้ง

แววตาของอินสิงอวิ๋นเปลี่ยนแปลงไปเล็กน้อย แต่ไม่เล็ดลอดไปจากสายตาของอาซือหลาน

เขาพูดต่ออีกว่า “ก่อนหน้านี้เจ้าได้รับพิษกู่ เพราะว่าจูอวี้เหยียนเป็นคนเสก จึงทำให้เจ้าสูญเสียความทรงจำถึงสองครั้ง หากเจ้าอยากได้น้องสาวของข้ากลับไป เจ้าต้องช่วยข้านำตัวหวังซุ่นออกมาก่อน ว่าอย่างไร?”

อาซือหลานยิ้มบนใบหน้า ดูเหมือนว่าไม่รีบร้อนเอาคำตอบจากอินสิงอวิ๋น

“หวังซุ่นอยู่ที่ใด?”

อินสิงอวิ๋นถามเสียงเย็น

อาซือหลานชี้ไปที่พัดพับแล้วพูดว่า “อยู่ที่จวนฝูอี้อ๋อง แต่ว่า...”

เขาชะงักไปครู่หนึ่ง และพูดด้วยสีหน้าที่น่าสงสารว่า “เมื่อคิดถี่ถ้วนดีแล้ว คุณชายใหญ่อินก็น่าสงสารเหมือนกันนะ พ่อของเจ้ากลับรับตัวผู้หญิงชั่วช้าอย่างจูอวี้เหยียนกลับบ้าน ความรู้สึกที่เขามีต่อเจ้าก็น่าไตร่ตรองดูนะ!”

อินสิงอวิ๋นพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ไม่จำเป็นต้องพูดเรื่องไร้สาระกับข้า ท่านพ่อทำเช่นนี้เพราะมีเหตุผลเป็นของเขาเอง พรุ่งนี้ข้าจะนำตัวหวังซุ่นมามอบให้เจ้า หวังว่าเจ้าจะสามารถนำตัวภรรยาของข้าคืนมาเช่นกัน”

อาซือหลานหรี่ตายิ้มแล้วพูดว่า “แน่นอน ข้าก็รักน้องสาวคนนี้มาโดยตลอด จะให้มองดูนางและเจ้าสองคนภรรยาแยกจากกันได้อย่างไร วันพรุ่งนี้ตอนดึกๆ ข้าและเจ้าจะมาพบกันที่นี่อีกครั้ง”

อินสิงอวิ๋นลุกขึ้นยืน

“หากเจ้ากล้ากลืนน้ำลายตัวเอง เจ้าจะต้องตายใต้คมดาบข้าแน่นอน”

อาซือหลานปิดปากเงียบ และเผยรอยยิ้มที่อำมหิตออกมา

อินสิงอวิ๋นเหลือบมองเขาอย่างเยือกเย็น และเดินออกไปจากโรงเตี๊ยม

อาซือหลานกวาดสายตามอง จากนั้นก็ปล่อยมือที่จับกวนเซี่ยวเอาไว้

“คุณชายกวน ข้าก็มีข้อแลกเปลี่ยนกับท่าน ท่านคิดอย่างไร?”