สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 602

ในคืนที่มีลมหิมะ ไร้ดาวและเดือน

อากาศกลับไม่หนาวมากนัก

เมื่อรู้ว่าเย่จิ่งอวี้มีธุระเฉพาะหน้า อาจจะกลับมาที่ตำหนักจินหวูดึกเล็กน้อย จู่ๆ อินชิงเสวียนก็อยากออกไปเดินเล่นด้านนอก

นางเติบโตในหมู่บ้านแห่งหนึ่งทางภาคเหนือ จึงมีความรู้สึกบางอย่างเกี่ยวกับหิมะที่แตกต่างออกไป

หิมะสร้างความทรงจำให้นางอย่างมากมาย ตอนที่ยังเล็ก ทุกครั้งที่มีหิมะตก นางมักอ้อนวอนคุณย่าให้ทำลานสเก็ตน้ำแข็งเล็กๆ ให้นางในสวน และเล่นแคร่เลื่อนหิมะด้านบนนั้น ในช่วงปีใหม่ก็จะเกลือกกลิ้งอยู่บนน้ำแข็ง คนเก่าคนแก่เชื่อว่าจะสามารถขจัดโรคร้ายได้นานาชนิด

อินชิงเสวียนแทบไม่เคยเข้าใจเรื่องเล่านี้ แต่รู้สึกว่ามันสนุกอย่างมาก ดังนั้นเมื่อถึงฤดูหนาว นางจะรอคอยวันที่หิมะตก จากนั้นก็จะเล่นทำสงครามหิมะกับเพื่อนบ้านโดยรอบตลอดทาง

เมื่อนึกถึงช่วงเวลาวัยเด็ก อินชิงเสวียนก็ยิ้มออกมาที่มุมปาก

แม้คุณย่าจะมอบชีวิตที่ร่ำรวยให้แก่นางไม่ได้ แต่กลับมอบความทรงจำวัยเด็กที่เต็มไปด้วยความสุขในแก่นาง

เมื่อถอนหายใจเบาๆ แล้ว นางก็คลุมเสื้อคลุมที่ประดับด้วยขนกระต่าย

อวิ๋นฉ่ายกำลังตัดไส้ตะเกียง เมื่อเห็นอินชิงเสวียนสวมเสื้อคลุมด้านนอก นางจึงถามขึ้นด้วยความสงสัย “พระสนม ดึกขนาดนี้แล้ว พระองค์จะออกไปด้านนอกหรือเพคะ?”

อินชิงเสวียนพยักหน้า

“ดูแลเสี่ยวหนานเฟิงให้ดี ข้าจะออกไปเดินเล่นด้านนอก”

อวิ๋นฉ่ายรีบสวมโป๊ะโคมไฟ

“หม่อมฉันจะไปกับพระสนมด้วยเพคะ”

อินชิงเสวียนยิ้มจางๆ แล้วพูดว่า “ไม่ต้องหรอก ข้าอยากออกไปเดินเล่นเองคนเดียว”

อวิ๋นฉ่ายขานรับ และช่วยอินชิงเสวียนรัดเสื้อคลุมด้านนอก

“เช่นนั้นพระสนมต้องรีบกลับมานะเพคะ อย่าตากลมหนาวนาน”

เมื่อนึกถึงนางสนมนางกำนัลที่จิตใจชั่วร้ายเหล่านั้น หากไม่ถูกส่งไปที่วังเย็น บ้างก็ถูกลงโทษจนตาย ตอนนี้ตำแหน่งสนมยังเหนือเพียงซูฉ่ายเวยผู้เดียวเท่านั้น นางมีความสัมพันธ์ที่ดีกับพระสนมของตัวเอง ส่วนคนที่เหลือคือนายหญิงที่ยังไม่มีตำแหน่งอีกไม่กี่คน ซึ่งไม่มีภัยร้ายแรงให้ต้องกลัว

อวิ๋นฉ่ายจึงไม่ค่อยเป็นห่วง

อีกทั้งตั้งแต่อินชิงเสวียนฟื้นขึ้นมา นิสัยของนางก็เปลี่ยนไปค่อนข้างมาก ดูเหมือนว่านางชอบอยู่เพียงลำพังมากขึ้น นอกจากความจำเป็น นางไม่ค่อยให้ใครอยู่ด้วย เมื่อเวลานานวันเข้า อวิ๋นฉ่ายก็เริ่มชินชา

จังอวี้จิ่นกำลังเข้าเวรดึกที่หน้าประตู เมื่อเห็นอินชิงเสวียนก็รีบมาต้อนรับ และพูดอย่างเคารพว่า “เหนียงเหนียง พระองค์ต้องการให้รับใช้เรื่องใดหรือเพคะ?”

อินชิงเสวียนยกมือขึ้นมา และช่วยจังอวี้จิ่นปัดหิมะที่อยู่บนร่างกาย พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนว่า “ยังไม่มีอะไรให้เจ้าทำหรอก เจ้ากลับไปรอที่ตำหนักด้านข้างกับอวิ๋นฉ่ายเถอะนะ”

นางเดินสองก้าวและหยุดฝีเท้าลง พร้อมหันกลับมาพูดว่า “ข้าตามหาตัวฆาตกรตัวจริงที่ฆ่าครอบครัวของเจ้าพบแล้ว อีกไม่นานก็จะนำตัวเขามาลงโทษตามกฎหมาย ถึงตอนนั้น เจ้าสามารถไปชี้ตัวผู้ร้ายได้ด้วยตัวเอง และเจ้าจะรู้ว่าข้าไม่ได้โกหกเจ้า”

จังอวี้จิ่นรีบคุกเข่าลงทันที

“หม่อมฉันไม่กล้าสงสัยเหนียงเหนียงเลยเพคะ ก่อนหน้านี้เป็นเพราะหม่อมฉันเป็นคนตาบอดและโง่เขลา เหนียงเหนียงโปรดอภัยให้หม่อมฉันด้วยนะเพคะ”

อินชิงเสวียนดึงตัวนางขึ้นยืน และพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนมากขึ้น

“ไม่ต้องคิดมาก ข้าไม่เคยคิดกล่าวโทษเจ้า เจ้าเติบโตในหมู่บ้านประมงตั้งแต่ยังเล็ก จึงไม่รู้อันตรายของโลกใบนี้ และถูกเอารัดเอาเปรียบโดยคนที่มีเจตนาร้ายอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้”

เสียงที่อ่อนโยนดังขึ้นข้างหู จังอวี้จิ่นอดไม่ได้ที่จะคิดถึงแม่ที่จากไปตั้งแต่ยังสาว นางรู้สึกหน่วงที่จมูก น้ำตาแทบไหลออกมา

เหนียงเหนียงช่างดีต่อนางจริงๆ หากชาตินี้ตอบแทนได้ไม่หมด เช่นนั้นนางก็จะจงรักภักดี ซื่อสัตย์ไม่แปรเปลี่ยน และกลับมาทดแทนบุญคุณในชาติหน้าอีก

“หม่อมฉันจะจดจำพระกรุณาของเหนียงเหนียงไว้เป็นอย่างดี หากเหนียงเหนียงต้องการใช้งานหม่อมฉัน หม่อมฉันยินยอมบุกน้ำลุยไฟ แม้จะต้องตายเป็นหมื่นครั้งก็จะไม่ปฏิเสธเพคะ”

“เอาล่ะ ไม่ต้องพูดเรื่องเหล่านี้แล้ว อวิ๋นฉ่าย พาอวี้จิ่นไปที่ตำหนักด้านข้างเถอะ”

อวิ๋นฉ่ายตอบรับ และดึงตัวจังอวี้จิ่นไป

ตอนที่เดินเข้าประตู จังอวี้จิ่นก็หันกลับไปมองอีกครั้งอย่างอดไม่ได้

อินชิงเสวียนตรงออกไปที่หน้าประตูวัง ตะเกียงเจ้าพายุที่มืดสลัว ทำให้เงาของอินชิงเสวียนถูกลากยาว ในช่วงวินาทีนั้น ภาพลักษณ์ของเหนียงเหนียงเปลี่ยนเป็นเหมือนกับหุบเขาในหัวใจของจังอวี้จิ่นทันที กลายเป็นที่สามารถปกป้องนางจากลมและฝนได้

ณ นอกพระราชวัง