สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 61

จู่ๆ ดวงตาของเย่จิ่งอวี้พลันเบิกกว้าง นัยน์ตาฉายแววเยียบเย็น

“ออกไปเถอะ”

ซูฉ่ายเวยตกใจ พูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “ฝ่าบาท หม่อมฉัน...หม่อมฉันยังนวดไม่เสร็จเลยเพคะ”

ใบหน้าของเย่จิ่งอวี้เปลี่ยนเป็นเย็นชา

“ถอยไป”

ครั้นเห็นใบหน้าหล่อเหลานั้นเย็นชาราวกับน้ำแข็ง ทันใดนั้นซูฉ่ายเวยก็ไม่กล้าพูดคำใดอีก นางรีบสวมเสื้อ แล้วก้มหน้าก้มตาถอยกลับไป

เมื่อออกไปข้างนอกก็ปั้นหน้ายิ้มแสร้งทำเป็นมีความสุข

เชิดหน้าขึ้นแล้วกล่าวว่า “หลี่กงกง ข้าจะกลับแล้ว ไว้วันหน้าค่อยมาเข้าเฝ้าฮ่องเต้ใหม่”

เมื่อเห็นอาภรณ์ที่ไม่เรียบร้อยของซูฉ่ายเวย หลี่เต๋อฝูก็ก้มหน้าลงอย่างรวดเร็ว พูดด้วยความเคารพ “พระสนมเดินทางดีๆ”

ซูฉ่ายเวยตอบรับต้วยเสียงขึ้นจมูก วางมือบนแขนของเซียงหลาน แล้วเยื้องกรายออกจากห้องหนังสือไปอย่างเหิมใจ

หลังจากออกจากห้องหนังสือ ซูฉ่ายเวยก็กัดฟัน สีหน้าแดงก่ำ

นางเป็นฝ่ายเริ่มก่อนถึงเพียงนี้แล้ว เหตุใดฝ่าบาทถึงไม่ติดกับ ต้องเป็นเพราะชุดไม่สวย ถึงไม่สามารถดึงดูดความสนใจของฝ่าบาทได้

เมื่อกลับมาถึงหอฉงฮวา ซูฉ่ายเวยก็ถอดกระโปรงของนางออกทันที

ณ ห้องหนังสือ

แววตาของเย่จิ่งอวี้เย็นชา

เมื่อนึกถึงสตรีในวังหลังที่ต่อสู้เพื่อแย่งชิงอำนาจอยู่ตลอดเวลา ความรังเกียจในใจก็ยิ่งทวีความรุนแรงขึ้น

ในปีนั้นเสด็จแม่เพียงแค่เตะกระถางดอกอวี้หลานเท่านั้น กลับต้องมาเสียชีวิตกะทันหัน

ในยามนั้น เย่จิ่งอวี้ไม่เข้าใจ มิหนำซ้ำยังคิดว่าเสด็จแม่ป่วยหนักจริงๆ บัดนี้พอมาคิดดูแล้ว คราวนั้นก็เพียงมีหยกกลับเป็นโทษ[footnoteRef:1]เท่านั้น [1: มีหยกกลับเป็นโทษ แต่เดิมกล่าวถึงชาวบ้านยากไร้ไม่มีเหตุผลใดที่จะมีของมีค่า(หยก)ไว้ครอบครองได้ เว้นแต่จะไปขโมยมา ต่อมาใช้เปรียบเทียบถึง ผู้มีความสามารถ แต่กลับมีผู้ริษยาในความสามารถนั้นจนเกิดเป็นภัยต่อตน ]

เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ ดวงตาของเย่จิ่งอวี้ก็เริ่มเยือกเย็นลงหลายส่วน

นิ้วเรียวยาวค่อยๆ รวบเข้าหา และมีเสียงหักข้อดังตามมา

ครั้นหวนนึกถึงหลายครั้งที่ตนเองรอดพ้นจากความตายได้อย่างหวุดหวิด ความเกลียดชังในใจยิ่งทวีความรุนแรงขึ้น

จู่ๆ ภาพเมื่อตอนที่เขาอายุได้เจ็ดขวบพลันแวบขึ้นมา ในช่วงต้นฤดูคิมหันต์ เขาแอบออกจากวังพร้อมกับเสด็จอา แต่กลับมีคนวางแผนทำร้ายเขา เป็นเด็กหญิงตัวเล็กๆ ผู้หนึ่งที่ลากเขาไปหลบยังวัดร้าง เขาอยากจะถามชื่อของเด็กหญิงตัวน้อยผู้นั้น ทว่าเด็กหญิงตัวน้อยกลับวิ่งหนีไป

เย่จิ่งอวี้คว้าคอเสื้อของเด็กหญิงทันควัน และได้เห็นปานแดงรูปผีเสื้อบนไหล่ของนาง...

เหตุผลที่เขายอมให้มีการคัดเลือกหญิงงามเข้าวังก็เพื่อตามหาคนผู้นี้

เด็กหญิงตัวเล็กๆ ในความทรงจำของเขาสวมกระโปรงผ้าปัก ซึ่งไม่น่าจะเป็นชุดกระโปรงที่คนธรรมดาพึงมี อย่างไรก็ตาม ในบรรดาหญิงงามเหล่านี้กลับไม่มีผู้ใดมีปานแดงที่ว่านี้เลย

เมื่อได้ทราบเช่นนั้น เย่จิ่งอวี้ก็หมดความสนใจกับบรรดาหญิงงามไปชั่วขณะ ถึงขั้นที่ไม่อยากจะมองดูด้วยซ้ำว่าพวกนางมีรูปโฉมเช่นไร...

“ฝ่าบาท ให้กระหม่อมเปลี่ยนน้ำแข็งหรือไม่”

เสียงของหลี่เต๋อฝูปลุกเย่จิ่งอวี้ให้ตื่นจากภวังค์

“ไม่ต้องแล้ว”

เย่จิ่งอวี้พูดเบาๆ แล้วเดินไปที่โต๊ะ

เมื่อเห็นสีพระพักตร์ของฮ่องเต้ดูไม่ดี หลี่เต๋อฝูก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกงุนงงเล็กน้อย

ตอนที่หลิงผินออกไป ท่าทางของนางดูร่าเริงอารมณ์ดีอยู่มิใช่หรือ เหตุใดจู่ๆ ฮ่องเต้กลับดูไม่มีความสุขอีก

หลี่เต๋อฝูอยู่กับฮ่องเต้มานานกว่าสิบปี แต่กลับไม่สามารถคาดเดาความคิดของเขาได้ทั้งหมด ดังนั้นจึงต้องยืนอยู่ข้างๆ อย่างระมัดระวัง

ในยามนี้เอง อินชิงเสวียนได้กลับมาถึงวังเย็นแล้ว

ไป๋เสวี่ยเดินตรงเข้าไปยังประตูสุนัขอย่างคุ้นเคย แต่พบว่าประตูมีอะไรบางอย่างขวางไว้ จึงหันกลับมาเห่า

อินชิงเสวียนหยิบกุญแจออกมา แล้วยิ้มให้เจ้าสุนัข

“ต่อไปนี้พวกเราจะเข้าทางประตูหลัก”

นางดึงไป่เสวี่ยไปที่ประตู ใช้กุญแจไขเปิดเปิดประตูวังเย็น จากนั้นลงกลอนประตูด้านใน แล้วจึงเข้าไปด้านในด้วยความโล่งอก

ยายหลี่กำลังอุ้มเจ้าหมาน้อยนอนอาบแดดอยู่ที่ประตู เมื่อเห็นอินชิงเสวียนก็รู้สึกประหลาดใจชั่วขณะ