สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 62

ราวกับว่าเจ้าหมาน้อยกลัวว่าแม่จะจากไป เขายังคงจับคอเสื้อของนางไม่ปล่อย แล้วเริ่มพูดอ้อแอ้ไม่หยุด ขมวดคิ้วเล็กๆ จนเกือบจะผูกเป็นปม

ซึ่งท่วงท่าที่แสดงออกมานี้ช่างคล้ายคลึงกับเย่จิ่งอวี้มาก

“สมกับเป็นลูกชายของพ่อสารเลวเจ้าจริงๆ”

พอนึกขึ้นได้ว่าเมื่อครู่นี้เย่จิ่งอวี้กับซูฉ่ายเวยเกิดอะไรที่ไม่สามารถอธิบายได้ อินชิงเสวียนก็อดเบะปากเสียมิได้ พลอยรู้สึกไม่ชอบหน้าเจ้าหมาน้อยไปด้วย

“เป็นเด็กดีรออยู่ตรงนี้ ห้ามร้องไห้งอแง ถ้าเจ้ากล้างอแง ข้าจะไม่สนใจเจ้าแล้ว”

พูดจบก็ยัดเจ้าหมาน้อยไว้ในอ้อมแขนของยายหลี่ เจ้าหมาน้อยตกตะลึง ลืมตาโพลงจ้องมองอินชิงเสวียนเข้าไปในห้อง

ผ่านไปหลายอึดใจ จึงยกมือเล็กๆ ขึ้นเพื่อประท้วง ในยามนี้เอง ไป๋เสวี่ยเห่าขึ้นครั้งหนึ่ง เจ้าหมาน้อยก็ถูกดึงดูดโดยเจ้าขนฟูทันที ชี้ไปที่ไป๋เสวี่ยแล้วพูดอ้อแอ้ๆ

ยายหลี่ยังคงกลัวไป๋เสวี่ยอยู่ อุ้มเจ้าหมาน้อยไม่กล้าเข้าใกล้ ตอนที่อยู่ในจวนรัชทายาท สุนัขตัวนี้ก็กัดคนไปไม่น้อยเลย

อินชิงเสวียนได้เข้าไปในมิติแล้ว สิ่งที่อยู่ข้างในนั้นเติบโตเต็มที่แล้ว อินชิงเสวียนใช้การเก็บเกี่ยวอัตโนมัติของมิติ ครั้นแล้วแป้งสาลีและข้าวสารก็ถูกจัดเก็บอย่างประณีตในเวลาอันสั้น

เมื่อมองดูธัญพืชเหล่านี้ อินชิงเสวียนก็นึกถึงหลิวเหล่าไท่ไท่ที่อยู่นอกวัง ไม่รู้ว่านางได้ช่วยตัวเองขายของหรือไม่ หากนางเชื่อถือไม่ได้ ต่อไปก็อย่าหวังว่าจะได้รับเมล็ดข้าวจากตนอีก

หลังจากปลูกเมล็ดพันธุ์ชุดใหม่แล้ว อินชิงเสวียนก็ไปที่ร้านคะแนนเพื่อแลกนมผงจำนวนยี่สิบถุงให้กับเจ้าหมาน้อย รวมถึงรถเข็นหัดเดินที่ทำจากไม้สำหรับเด็กและเล่นตุ๊กตาต่างๆ

เมื่อมีของเล่นเหล่านี้ยายหลี่จะได้รู้สึกสบายขึ้นบ้าง อากศร้อนๆ เช่นนี้ยังต้องอุ้มคนเดินไปเดินมาก็ลำบากพอดู เพียงแต่ไม่รู้ว่าตอนนี้เจ้าหมาน้อยจะยืนได้หรือยัง ถึงอย่างไรก็ไม่แพงมาก ถ้ายังใช้ไม่ได้ก็เก็บไว้ก่อนก็ได้

หลังจากหยิบข้าว ผลไม้ และผักออกมาแล้ว อินชิงเสวียนก็เอาน้ำพุวิญญาณมาด้วย เก็บไว้สำหรับชงนมผงและสำหรับอาบน้ำให้เจ้าหมาน้อย

เมื่อบังเอิญเงยหน้าขึ้น ก็พบว่าดูเหมือนจะมีบรรทัดพิเศษบนป้ายถัดจากร้านค้าคะแนน ซึ่งระยะทางนั้นไกลเกินไป อินชิงเสวียนจึงมองเห็นได้ไม่ชัดเจน นางมองเห็นได้เพียงคำว่าน้ำพุวิญญาณรางๆ เท่านั้น

เพื่อไม่ให้อวิ๋นฉ่ายและยายหลี่พบว่าตัวเองหายไปกลางอากาศ อินชิงเสวียนจึงไม่ได้ไปตรวจสอบ เมื่อทุกอย่างเสร็จสิ้นก็ผ่านไปครึ่งชั่วยามแล้ว

แม้ว่าหลี่เต๋อฝูจะให้เวลานางกลับไปภายในครึ่งชั่วยาม แต่อินชิงเสวียนก็ไม่รีบร้อน เพราะฮ่องเต้กับซูฉ่ายเวยจะทำอะไรกันนั้นจะใช้เวลาประเดี๋ยวประด๋าวเพียงชั่วครู่ได้อย่างไร ถึงกลับไปเร็วก็ต้องไปยืนเฝ้ายืนฟังอยู่ที่หน้าประตูเหมือนเดิม

ทุด! นางกลัวหูจะเป็นหูดเอา

หลังจากกินแตงโมและหลานเหมยจนอิ่มพี อินชิงเสวียนก็พาไป๋เสวี่ยออกจากวังเย็น

เจ้าหมาน้อยดื่มนมหลับไปแล้ว อินชิงเสวียนจึงจากไปอย่างราบรื่น เมื่อนางปิดประตูก็เหลือบไปเห็นอวิ๋นฉ่ายและยายหลี่ยืนจ้องตัวเองอยู่ที่กลางลานเรือน ในจจึงรู้สึกเศร้าเล็กน้อย

นางถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ รีบลงกลอนประตูแล้วออกไปอย่างรวดเร็ว

เมื่อมาถึงประตูหอฉงฮวา ได้ยินซูฉ่ายเวยพูดอย่างไม่พอใจ “ผ้าแพรพวกนี้สีหมองดูแก่เกินไป ไปแจ้งขันทีฝ่ายในว่าข้าไม่ชอบ ให้พวกเขานำผ้าผืนใหม่มาเปลี่ยนให้ข้า”

จิ๊ๆ กลับมาเร็วถึงเพียงนี้เลยหรือ

ถ้าไม่ใช่เพราะไม่สำเร็จ ก็เป็นเพราะเย่จิ่งอวี้ไม่สันทัดเรื่องพรรค์นั้น

เมื่อคิดถึงตรงนี้ อินชิงเสวียนก็รู้สึกสบายใจอย่างยิ่ง

เดินไปที่ประตูแล้วพูดเสียงดัง “บ่าวเสี่ยวเสวียนจื่อน้อมคำนับหลิงผิน”

ซูฉ่ายเวยที่ยืนจุกจิกจู้จี้อยู่กลางลานเรือน เมื่อนางได้ยินชื่อเสี่ยวเสวียนจื่อ สีหน้าของนางก็เปลี่ยนไปทันที

ยิ้มและพูดว่า “กงกงน้อยรีบเข้ามา ข้ามีเรื่องจะคุยกับเจ้าพอดี”

“ขอบคุณพระสนมหลิงผิน”

อินชิงเสวียนเดินนำไป๋เสวี่ยเข้าไปในตำหนัก เมื่อขันทีทั้งหลายเห็นไป๋เสวี่ย พวกเขาก็ตกใจกลัวและผงะถอยออกไป สุนัขตัวใหญ่ตัวนี้ดวงตาเย็นชาดูดุร้ายยิ่งนัก

อินชิงเสวียนตบศีรษะไป่เสวี่ย แล้วพูดกล่อมเหมือนมันเป็นเด็ก “เด็กดี รอข้าอยู่ที่นี่สักประเดี๋ยว ข้าจะไปคุยกับพระสนมสักครู่”