สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 63

ระหว่างคำพูดยังมีเสียงหยกกระทบกัน และหญิงงามผู้งดงามที่หน้าตาแตกต่างกันทั้งสี่คนก็เข้ามาจากข้างนอก

ทุกคนมาที่ห้องโถงและโค้งคำนับพร้อมกัน

“น้อมคำนับหลิงผิน”

ทันใดนั้นซูฉ่ายเวยก็แสดงสีหน้าภาคภูมิใจ โบกมือให้ทุกคน

“ลุกขึ้น”

“ขอบคุณพระสนมหลิงผิน”

หนึ่งในนั้นเงยหน้าขึ้น อดไม่ได้ที่จะพูดด้วยความประหลาดใจ “ใบหน้าของพระสนมช่างงดงามนัก ขาวเนียนชุ่มชื้นราวกับฉ่ำน้ำ”

อีกคนหนึ่งรีบพูดเสริมอย่างประจบ “มิน่าเล่าฝ่าบาทถึงได้โปรดปรานพระสนม พระสนมงดงามที่สุดในแผ่นดินจริงๆ”

“ก็ใช่น่ะสิ พระสนมงดงามปานนี้ คาดว่าอีกไม่นานจะคงได้รับการแต่งตั้งขึ้นเป็นสนมขั้นเฟย”

ขณะที่คนเหล่านี้กำลังพูดคุยกัน แต่มีหญิงงามผู้หนึ่งยืนอยู่ข้างๆ กำผ้าเช็ดหน้าไว้แน่น โดยที่ทำอะไรไม่ถูก

อินชิงเสวียนเหลือบมองนาง รู้สึกว่าหญิงงามผู้นี้หน้าตาสะสวย ดวงตาคู่งามฉายแววเฉลียวฉลาด

เมื่อเห็นว่าอินชิงเสวียนกำลังมองตัวเอง ก็พยักหน้าและยิ้มให้นาง

เมื่อเทียบกับคนเหล่านี้ที่ได้แค่ประจบประแจง หญิงงามผู้นี้กลับดูพิเศษมากกว่า

อินชิงเสวียนก็ส่งยิ้มให้นางเช่นกัน

หญิงงามที่พูดก่อนหน้านี้มองเห็นแผ่นพอกหน้าบนโต๊ะแล้ว อดไม่ได้ที่จะถามด้วยความประหลาดใจ “พระสนมหลิงผิน สิ่งนี้คืออะไรหรือเจ้าคะ”

ซูฉ่ายเวยกล่าวอย่างภาคภูมิใจ “นี่เป็นของดีที่ทำให้ผิวของข้าเนียนนุ่ม เสี่ยวเสวียนจื่อขันทีคนสนิทของฝ่าบาทนำมาให้ข้า”

เหล่าหญิงงามที่อยู่ในตำหนักล้วนว่างไม่มีอะไรทำ มักจะรวมตัวกันซุบซิบนินทา แน่นอนว่าพวกนางย่อมเคยได้ยินชื่อเสี่ยวเสวียนจื่อ

ทุกคนหันมองขันทีน้อยผู้นั้น ดวงตาของพวกนางไหวระยับพร้อมที่จะประจบประแจงอีกคน

อินชิงเสวียนโค้งคำนับทุกคน

“บ่าวน้อมคำนับเจ้านายทุกท่าน”

หญิงสาวในชุดสีเขียวที่พูดก่อนหน้านี้จู่ๆ ก็พูดด้วยรอยยิ้ม “ที่แท้ก็เป็นเสี่ยวเสวียนจื่อกงกง กงกงไม่ต้องเกรงใจ หากกงกงมีข่าวดีใดๆ โปรดอย่าลืมแจ้งให้พวกเราทราบด้วย จะส่งผลดีต่อกงกงด้วยเช่นกัน”

ซูฉ่ายเวยขมวดคิ้วและกระแอมไอเบาๆ หญิงชั้นต่ำเหล่านี้ถึงกับกล้ามาแย่งคนต่อหน้าต่อตานาง

เมื่อทุกคนเห็นความไม่พอใจฉายชัดบนใบหน้าของหลิงผิน ทุกคนจึงปิดปากทันที

เมื่อเห็นว่าบรรยากาศไม่ดีนัก อินชิงเสวียนจึงกล่าวขึ้นทันที “บ่าวต้องพาไป๋เสวี่ยกลับแล้ว ต้องขอตัวลา หากพระสนมหลิงผินมีการเปลี่ยนแปลง โปรดส่งคนมาแจ้งให้บ่าวทราบด้วยขอรับ”

ซูฉ่ายเวยขยิบตาให้เซียงหลานทันที

“เซียงหลาน เจ้าไปส่งเสี่ยวเสวียนจื่อกงกง”

“เจ้าค่ะ กงกงน้อยรอข้าสักครู่”

เมื่อเห็นเซียงหลานเข้าไปในห้องชั้นใน อินชิงเสวียนก็เดาได้ทันทีว่านางจะเข้าไปเอาเงิน

น่าเสียดายที่ซูฉ่ายเวยเห็นแก่ตัวเกินไป ไม่เช่นนั้นคงสามารถขายเครื่องประทินโฉมที่นำมาให้กับหญิงงามเหล่านี้ได้

“เช่นนั้นบ่าวขอตัวลา”

อินชิงเสวียนโค้งลาทุกคน ทันทีที่ออกจากประตูไป๋เสวี่ยก็รีบวิ่งเข้ามาหาอย่างยินดี

อินชิงเสวียนตบหัวโตๆ ของไป๋เสวี่ย

“รอแย่แล้วกระมัง พวกเราไปกันเถอะ”

ไป๋เสวี่ยกระดิกหางใหญ่อย่างมีความสุข ซึ่งหางใหญ่นั้นฟาดพื้นเสียงดัง

เซียงหลานออกมาจากด้านใน หยิบตั๋วเงินหนาๆ ออกมาจากแขนเสื้อของนาง

“พระสนมมอบสิ่งนี้ให้กับกงกงน้อย”

อินชิงเสวียนลูบดูความหนา แล้วยิ้มแฉ่งเหมือนดอกไม้บานทันที

“ขอบคุณพระสนมหลิงผินแทนข้าด้วย”

“ถ้ามีอะไรดีๆ อย่าลืมพระสนมของพวกเราก็พอ หากพระสนมได้รับความโปรดปราน กงกงน้อยก็จะมีความดีความชอบใหญ่หลวงกับหอฉงฮวาของพวกเรา”