สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 647

อินชิงเสวียนพยักหน้า

“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ข้ากลับก่อนนะ”

อินจ้งพยักหน้า พูดด้วยความรัก “อย่าลืมดูแลตัวเอง ออกไปข้างนอกต้องระวังตัวด้วยนะ”

เมื่อเห็นดวงตาของอินจ้งเปลี่ยนเป็นสีแดง อินชิงเสวียนก็รู้สึกไม่สบายใจ

แม้ว่านางจะไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือดโดยตรงกับพวกเขา แต่หลังจากที่อยู่ด้วยกันมานาน อินชิงเสวียนก็ถือว่าพวกเขาเป็นครอบครัวแล้ว

นางหายใจเข้าลึกๆ แล้วคลี่ยิ้ม

“ท่านพ่อไม่ต้องห่วงเจ้าค่ะ ข้าจะดูแลตัวเองให้ดี”

ถ้านางร้องไห้ ตระกูลอินจะรู้สึกลำบากใจ และเป็นกังวลมากยิ่งขึ้นอย่างแน่นอน

นางเป็นเพียงแขกที่ผ่านเข้ามาในยุคนี้ จะไปรบกวนชีวิตพวกเขาทำไม

ซูหมิงหลานจับมือนางแล้วพูดว่า “เมื่อไปถึงที่นั่นแล้ว ต้องเขียนจดหมายกลับมา แจ้งสักคำว่าปลอดภัย”

เมื่อพูดคำสุดท้าย ดวงตาก็เปียกชื้นจากหยาดน้ำตา

ตอนที่นางเพิ่งแต่งเข้าตระกูลอิน เด็กน้อยคนนี้ต่อต้านตัวเองมาโดยตลอด ในที่สุดนางก็โตขึ้น รู้ความขึ้น ความสัมพันธ์แม่ลูกยังไม่อบอุ่นพอ อินชิงเสวียนก็จะจากไปแล้ว

แม้รู้ว่านางไปไม่ไกล รู้ว่านางจะกลับมาเร็วๆ นี้ แต่ก็ยังรู้สึกเศร้าใจมาก

ถ้าเป็นอินสิงอวิ๋นหรืออินปู้อวี่ ซูหมิงหลานก็ไม่ได้เป็นกังวลมากนัก แต่แล้วจะทำอย่างไรได้ ในเมื่อเป็นราชโองการ ก็คือสิ่งที่กำหนดไว้แน่นอนแล้ว ใครก็ไม่สามารถทำอะไรได้

ซูหมิงหลานทำได้เพียงสวดภาวนาต่อมารดาผู้ให้กำเนิดของอินชิงเสวียน เพื่อคุ้มครองให้นางปลอดภัยและกลับมาโดยเร็ว

เมื่อเห็นน้ำตาของซูหมิงหลานไหลออกมา อินชิงเสวียนก็ทนไม่ไหวอีก สิ่งที่นางกลัวที่สุดในชีวิตคือการเห็นคนอื่นร้องไห้ นางมีอารมณ์ร่วมกับผู้อื่นมากเกินไป

จึงรีบพูดว่า “ท่านแม่รองไม่ต้องห่วงนะเจ้าคะ ข้าจะส่งข่าวกลับมาว่าปลอดภัยแน่นอน ชิงเสวียนยังมีเรื่องอื่นที่ต้องกลับไปจัดการในวัง ต้องไปแล้ว”

เพื่อไม่ให้พี่ใหญ่กับน้องน้องเล็กมาร่วมวงด้วย อินชิงเสวียนรีบกระโดดขึ้นไปบนหลังหนิงซวง หันหัวม้าแล้ววิ่งุม่งหน้าไปยังวังหลวง

ลมหนาวพัดมา กระทบใบหน้าจนเย็นเฉียบ

อินจ้งยืนอยู่ไกลๆ มองส่งอินชิงเสวียนไปจนไม่เห็นตัวนาง แล้วสองคนผัวเมียก็เดินประคับประคองกันไปที่จวน

สามพี่น้องตระกูลอินเดินตามอยู่ข้างหลัง ต่างก็ไม่พูดอะไรสักคำ

โดยเฉพาะอินสิงอวิ๋น ที่มีสีหน้าเป็นกังวล

เมื่อเห็นว่าเขามีสีหน้าดูไม่ดี เป่าเล่อเอ่อร์ก็กลับห้องอย่างรู้ความ

อินจ้งและภรรยามาถึงหน้าประตูแล้วเช่นกัน ขณะที่พวกเขากำลังจะเข้าไป ก็เห็นสาวใช้ที่เพิ่งซื้อเข้าจวนวิ่งเข้ามาแต่ไกล

พูดด้วยสีหน้าตื่นตระหนก “นายท่านเจ้าคะ คุณหนูอวี้เหยียนออกไปแล้ว จนป่านนี้ยังไม่กลับมาเลย”

อินจ้งขมวดคิ้ว

“นางออกไปคนเดียวหรือ”

สาวใช้ตัวน้อยก้มศีรษะลงแล้วพูดว่า “ไม่ใช่เจ้าค่ะ ไปกับคนขายน้ำมัน”

“คนขายน้ำมันอะไร”

อินจ้งไม่เข้าใจอยู่ครู่หนึ่ง

แล้วสาวใช้ตัวน้อยก็เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นตลอดสองวันนี้ให้เขารู้ อินจ้งได้ยินสิ่งนี้ก็โกรธจัด

“นางไปเรือนจุ้ยหงจริงหรือ”

สาวใช้ตัวน้อยตกใจ รีบคุกเข่าลงกับพื้นอย่างลนลาน

“เจ้าค่ะ บ่าวก็ไม่กล้าเตือน วันนี้คุณหนูก็ไปอีก พอถึงบ้านก็ให้ไปตามคนขายน้ำมันเข้ามา บ่าวไม่รู้ว่าพูดอะไรกัน แต่สักพักคนขายน้ำมันแบกคุณหนูขึ้นหลังแล้ววิ่งหนีหายไป”

ใบหน้าของอินจ้งเปลี่ยนเป็นเขียวขุ่นด้วยความโกรธ

“ไร้สาระ ไร้สาระ สิงอวิ๋น ปู้อวี่ พวกเจ้าออกไปตามหานางทันที หากเห็นตัวจูอวี้เหยียนให้พานางกลับมาหาข้าทันที”

ลูกชายทั้งสองคนยืนขึ้นทันที ประกบมือตอบรับคำสั่ง แล้วรีบออกไป

ซูหมิงหลานรีบเกลี้ยกล่อม “นายท่านอย่าเพิ่งโมโห ไม่แน่ว่าอีกประเดี๋ยวก็คงกลับมา เด็กคนนี้ไม่มีที่ไปในเมืองหลวง อาจจะเบื่อ อยากออกไปเดินเล่น”

“ถึงจะไป ก็ไม่เห็นต้องไปกับคนขายน้ำมัน แถมยังขึ้นขี่หลังกันอีก ยังขายหน้าตระกูลอินของเราไม่มากพออีกหรือ”