สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 67

เย่จิ่งอวี้กดข้อมือของอินชิงเสวียนด้วยเข่าข้างหนึ่ง ใช้มือขวารัดคอของนาง ดวงตาของเขามืดมนและคมกริบ คมราวกับใบมีด

เมื่อมองเห็นเงาดำใหญ่เหนือศีรษะ หัวใจของอินชิงเสวียนก็เต้นรัวราวกับเสียงกลอง

“ฝ่าบาท กระหม่อมเอง...”

อินชิงเสวียนพยายามอย่างเต็มที่ที่ส่งเสียงแหบแห้งเหมือนเป็ดที่ตายแล้ว

ในความมืด ริมฝีปากสีชมพูของอินชิงเสวียนเผยอออกเล็กน้อย ออกแรงคว้ามือที่เหมือนเหล็กขนาดใหญ่ของเย่จิ่งอวี้ด้วยเรี่ยวแรงทั้งหมดของนาง

ดวงตาของเย่จิ่งอวี้เยียบเย็น แล้วจึงค่อยๆ ปล่อยมือออก

เขาถามด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ “เหตุใดเจ้าถึงมาอยู่ที่นี่”

“วันนี้กระหม่อมกับเสี่ยวอานจื่อมาเฝ้ารับใช้ฝ่าบาท พอได้ยินเสียงของพระองค์ จึงคิดว่าฝ่าบาทประชวร จึงเข้ามาดู”

อินชิงเสวียนลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว และไอหลายครั้งติดๆ กัน

ดวงตาของเย่จิ่งอวี้หรี่ลงเล็กน้อย แววตาไหวระริก

อินชิงเสวียนคุกเข่าลงบนพื้นอย่างรวดเร็ว

“ฝ่าบาท กระหม่อมได้ยินเสียงจึงเข้ามาจริงๆ กระหม่อมไม่มีวันกล้ามีเจตนาชั่วร้ายต่อฝ่าบาท กระหม่อมไม่มีอาวุธติดตัวมาด้วยซ้ำ”

อินชิงเสวียนตบหน้าอกตัวเอง เกิดเสียงแสกสาก

เย่จิ่งอวี้เลิกคิ้วขึ้น “แล้วเจ้ามีอะไรติดตัวรึ”

“เอ่อ...”

อินชิงเสวียนปิดหน้าอก

“เอาออกมา”

เย่จิ่งอวี้ลุกขึ้นนั่งจากเตียงมังกร โน้มตัวไปข้างหน้าเล็กน้อย เส้นผมดำสนิทลู่ตกลงมาที่ไหล่ ดวงตาหงส์หรี่ลงเล็กน้อย ดูน่าครั่นคร้าม

เมื่อถูกเขาจ้องมองเช่นนี้ อินชิงเสวียนรู้สึกว่าหนังศีรษะชาดิก เหมาะแล้วกับอำนาจของฮ่องเต้ ทำเอานางแทบหายใจไม่ออก

เพื่อไม่ให้เย่จิ่งอวี้เข้าใจผิดว่าตัวเองเป็นนักฆ่า อินชิงเสวียนจึงทำได้เพียงหยิบตั๋วเงินที่อยู่ในอ้อมแขนออกมาเท่านั้น

คุกเข่าลงกับพื้นและพูดว่า “ครั้งล่าสุดที่กระหม่อมออกจากวัง ได้นำของเล็กๆ น้อยๆ มาจากบ้าน บังเอิญพบกับพระสนมหลิงผิน จึงขายให้กับพระนางไปบ้าง จากนั้นระหว่างที่พบพระสนมหลิงผินก็บังเอิญพบกับเจ้านายหลายคนที่มาหาพระสนมหลิงผินพอดี จึงได้ทำการค้า...”

เย่จิ่งอวี้เดินเท้าเปล่ามาจากเก้าอี้ยาว แล้วจุดเทียน

เสื้อคลุมสีขาวราวหิมะแขวนอยู่บนร่างอย่างหลวมๆ ต้องบอกว่า เย่จิ่งอวี้มีรูปร่างที่งดงามจริงๆ เขามีไหล่กว้าง เอวแคบ ขาเรียว และทุกอิริยาบถของเขาแสดงให้เห็นถึงความงามสง่า

อินชิงเสวียนไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะชื่นชมเรื่องนี้ และไม่รู้ว่าเย่จิ่งอวี้จะทำอะไรกับนาง

เย่จิ่งอวี้ถือวัตถุนั้นไว้ในมือจุดเทียนแล้ว เมื่อเห็นตั๋วเงินปึกใหญ่ ก็อดโกรธปนขำเสียมิได้

“บ่าวอย่างเจ้านี่นะ มาอยู่กับข้าแล้วยังไม่ลืมทำการค้าอีก”

อินชิงเสวียนพูดอย่างกระดากอาย “พวกพระสนมต้องการของเหล่านี้ กระหม่อมก็ต้องการเงิน นับว่าพวกเราต่างก็ได้ในสิ่งที่ต้องการทั้งสองฝ่าย”

เย่จิ่งอวี้บ่นพึมพำ “ได้รับในสิ่งที่เจ้าต้องการมากกว่ากระมัง”

ตอนแรกอินชิงเสวียนไม่แน่ใจว่าเย่จิ่งอวี้หมายถึงอะไร จึงพูดอย่างตัดใจ “ที่กระหม่อมต้องทำการค้าก็เพื่อช่วยแบ่งเบาความกังวลพระทัยของฝ่าบาท”

“อ้อ? เช่นนั้น เงินทั้งหมดนี้ก็มอบให้กับข้างั้นหรือ”

เย่จิ่งอวี้นั่งบนเก้าอี้ด้วยสีหน้าครึ่งยิ้มครึ่งบึ้ง ซึ่งเสื้อคลุมนั้นไม่ได้ปกปิดอะไรไว้เลย เผยให้เห็นลำขาอันยาวเหยียดของเขา

“พ่ะย่ะค่ะ”

อินชิงเสวียนไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมอง

เย่จิ่งอวี้วางตั๋วเงินลงบนโต๊ะแล้วพูดอย่างสบายๆ “ไม่นึกว่าเจ้าจะใส่ใจประชาชนในแผ่นดินถึงเพียงนี้ เช่นนั้นเราก็จะยอมรับไว้แทนพวกเขาเอง”

จู่ๆ อินชิงเสวียนก็รู้สึกหน้ามืด นั่นคือเงินห้าพันตำลึงเชียวนะ จะถูกพรากไปเช่นนี้หรือ!

ในขณะนี้เอง นางถึงกับมีความความคิดที่จะฆ่าคนแล้วด้วยซ้ำ

อดไม่ได้ที่จะกำหมัดแน่นด้วยความโกรธ และสาปแช่งในใจ

ไร้ยางอาย ไร้ยางอายเกินไปแล้ว!

เป็นถึงเจ้าผู้ครองแคว้นแต่กลับสนใจเงินของนาง แคว้นต้าโจวขาดเงินไม่กี่พันตำลึงหรือ สารเลวเย่จิ่งอวี้ผู้นี้จงใจแกล้งนางชัดๆ

เย่จิ่งอวี้เหลือบมอง รอยยิ้มในดวงตาของเขาก็เข้มขึ้นเล็กน้อย