สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 673

เย่จิ่งอวี้ประกบมือคำนับแล้วพูดว่า “ขอบคุณมาก เจ้ารู้จักคนที่ชื่อฮวาเชียนหรือไม่”

ต่งจื่ออวี๋กล่าวว่า “ข้าพอจะรู้จักแม่นางฮวาอยู่ นางเป็นคนของหอแห่งเสียงศักดิ์สิทธิ์ แต่ไม่ถือว่าคุ้นเคยกันนัก แค่ได้พบหน้าไม่กี่ครั้งเท่านั้น”

เย่จิ่งอวี้ตกใจมาก ฮวาเชียนยังไม่ตายจริงๆ ดูเหมือนว่าไทเฮาไม่ได้โกหกเขา

เขาระงับความสับสนในดวงตา แล้วถามอีกครั้ง “เจ้ากับฮวาเชียนได้พบปะพูดคุยกันบ้างหรือไม่”

ต่งจื่ออวี๋ส่ายศีรษะแล้วพูดว่า “เรื่องนั้นไม่เคยเลย แม้ว่าอาจารย์จะมีความสัมพันธ์ที่ดีกับเจ้าสำนักเซี่ยว แต่ปกติเรามักจะฝึกฝนวรยุทธ์ในสำนักของใครของมัน ไม่มีการไปมาหาสู่กันเป็นประจำ หากคราวนี้ไม่ได้มาที่เป่ยไห่นี้ เกรงว่าเราอาจจะไม่มีโอกาสได้เจอหน้ากันด้วยซ้ำ”

ต่งจื่ออวี๋เหลือบมองเย่จิ่งอวี้และถามด้วยความพิศวง “ท่านรู้จักแม่นางฮวาผู้นั้นหรือ”

เย่จิ่งอวี้พูดเบาๆ “นับว่ารู้จักกันอยู่ ที่ข้ามาเป่ยไห่ครั้งนี้ เพราะมีเรื่องบางอย่างอยากถามนาง ไม่ทราบว่าน้องชายต่งพอจะช่วยตามนางมาพบข้าได้หรือไม่”

ต่งจื่ออวี๋ไม่รู้ว่าฮวาเชียนออกจากเป่ยไห่แล้ว จึงตอบตกลงทันที

“เรื่องนี้ไม่น่าจะยาก ประเดี๋ยวข้าจะหาข้ออ้าง เข้าไปในหอ แล้วตามแม่นางฮวาออกมาให้ท่าน”

เย่จิ่งอวี้ประกบมือคารวะอีกครั้ง

“ขอบคุณมาก”

ต่งจื่ออวี๋หัวเราะอย่างซื่อๆ และพูดว่า “ไม่ต้องเกรงใจ ไม่ทราบว่าช่วงนี้ผู้อาวุโสชิงเสวียนเป็นอย่างไรบ้าง”

ทันใดนั้นดวงตาของเย่จิ่งอวี้ก็เปล่งประกายด้วยความอ่อนโยน

“ทุกอย่างเรียบร้อยดี เมื่อใดที่เจ้ามีเวลาว่าง ก็ไปเล่นที่เมืองหลวงได้ ข้ากับผู้อาวุโสชิงเสวียนจะต้อนรับเจ้าอย่างดี”

“ต้องได้ไปอยู่แล้ว”

หลังจากที่ต่งจื่ออวี๋พูดจบก็แตะเอวตัวเอง จากนั้นจึงนึกขึ้นได้ว่าวันนี้เขาไม่ได้นำกระพรวนทองมา เขาหัวเราะแห้งๆ และพูดว่า “ข้าได้ถามอาจารย์แล้ว สามารถให้กระพรวนทองแก่ผู้อาวุโสชิงเสวียนได้ แต่ของสิ่งนี้ได้สลักค่ายกลไว้ ซึ่งสามารถควบคุมคนตงหลิวได้ หากมีความจำเป็น ผู้อาวุโสก็สามารถนำของสิ่งนี้กลับไปได้”

หลังจากที่ต่งจื่ออวี๋พูดจบ เขาก็พูดอย่างรวดเร็วว่า “จริงสิ เรื่องที่สามีของผู้อาวุโสรู้สึกปวดหัวเพราะของสิ่งนี้ ข้าได้ถามอาจารย์ดูแล้ว”

“อาจารย์ของเจ้าบอกว่าอย่างไร”

“ข้าจะอยู่ที่สำนักอวิ๋นซานชั่วคราว เจ้าไปหาคนที่ชื่อหลิวจิ่งได้”

ต่งจื่ออวี๋ประกบมือคารวะแล้วพูดว่า “ถ้างั้นต้องขอลาตรงนี้ ข้าต้องกลับไปหาอาจารย์”

“ได้”

ต่งจื่ออวี๋กล่าวลาเย่จิ่งอวี้ และลงจากเขาไป

เย่จิ่งอวี้ก็เดินลงภูเขาอย่างรวดเร็วเช่นกัน ทันทีที่ไปถึงมุมเลี้ยวของภูเขา ก็เห็นสตรีคนหนึ่งนั่งอยู่บนเก้าอี้ล้อเลื่อนไม้ ข้างๆ ยังคิดตามมาด้วยสาวใช้อีกสองคน

ดวงตาของเย่จิ่งอวี้หรี่ลง

จูอวี้เหยียน?

ทำไมนางถึงอยู่ที่นี่