สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 70

ณ ตำหนักฉือหนิง

ไทเฮานั่งอยู่บนเก้าอี้นวมนุ่มๆ และข้างๆ นางก็มีลู่จิ้งเสียนที่กำลังร้องไห้อยู่

“เสด็จแม่เพคะ ฝ่าบาทให้ท่านพ่อของหม่อมฉันไปทำไร่ทำนา เช่นนี้แล้วตระกูลลู่ของพวกเราจะเงยหน้ามองผู้คนได้อย่างไร”

เวลาหนึ่งก้านธูปก่อนหน้านี้ เมื่อลู่จิ้งเสียนทราบข่าวก็รีบมาฟ้องไทเฮาทันที

สีพระพักตร์ของไทเฮาก็ดูไม่ดีเช่นกัน

นางรู้ข่าวแล้วว่าเย่จิ่งเย่าถูกกักบริเวณในจวน และตอนนี้ฮ่องเต้เริ่มหันเหความสนใจไปที่ตระกูลลู่ ซึ่งเป็นเรื่องที่ทนไม่ได้จริงๆ

หากรู้เช่นนี้แต่แรก วันนั้นนางไม่ควรจะมีความเมตตา ถ้ากำจัดเด็กเวรผู้นี้ไปด้วย บัลลังก์ก็จะเป็นของเย่าเอ๋อร์

ครั้นนึกถึงตอนที่ฮ่องเต้องค์ก่อนยังอยู่ พระองค์เคยตรัสว่าเย่จิ่งอวี้ที่ถูกแต่งตั้งเป็นองค์รัชทายาท ก็แค่ทำให้เหล่าขุนนางดูเท่านั้น เขาจะส่งต่อบัลลังก์ให้กับเย่าเอ๋อร์ที่เป็นโอรสสายตรง

โดยไม่คาดคิดว่าก่อนตายตาเฒ่านั่นจะกลับคำ ส่งต่อบัลลังก์ให้กับเย่จิ่งอวี้โดยไม่มีเหตุผล เมื่อถึงเวลาที่พวกเขาสองแม่ลูกรู้ตัว เย่จิ่งอวี้ก็ได้ขึ้นครองบัลลังก์ในฐานะฮ่องเต้แล้ว

ก่อนหน้านี้ฮ่องเต้น้อยนี่ส่งเย่าเอ๋อร์ไปเฝ้าสุสานหลวง บัดนี้ก็เริ่มที่จะลงมือกับตระกูลลู่แล้ว ดูเผินๆ เหมือนว่าเขาจะยอมรับลู่จิ้งเสียนเนื่องจากเสาวนีย์ของนางเอง แต่นี่ไม่ใช่วิธีควบคุมตระกูลลู่วิธีหนึ่งหรือไร

ในเวลานั้นตัวเองไม่ควรสับสนจริงๆ ที่ให้เสียนเอ๋อร์เข้าวัง เมื่อผิดพลาดไปก้าวหนึ่ง ก้าวต่อมาก็ผิดพลาดไปตามๆ กัน

เมื่อเห็นว่าไทเฮาทรงนิ่งเงียบ ลู่จิ้งเสียนก็เริ่มกังวล ดึงแขนเสื้อของนางแล้วพูดว่า “เสด็จแม่ ท่านกล่าวอะไรบ้างสิเพคะ”

ไทเฮาตรัสอย่างขมขื่นว่า “เจ้าอยากให้ข้าพูดอะไร แค่ให้พ่อเจ้าทำนาสักสองสามวัน ไม่มีอะไรต้องกังวล ชาวบ้านทำนาภายใต้แสงแดดที่แผดเผาได้ ตระกูลลู่ของพวกเราก็ต้องทำได้”

ลู่จิ้งเสียนกระทืบเท้าพลางสะอื้น “ฝ่าบาททำเกินไปแล้ว ถึงกับให้ขุนนางฝ่ายเลขาธิการทำนา นางแพศยาซูฉ่ายเวยนั่นก็อาศัยที่ตัวเองเป็นสนมขั้นผิน รังแกหม่อมฉันซ้ำแล้วซ้ำเล่า ถ้าเสด็จแม่ไม่ให้ความเป็นธรรมกับหม่อมฉัน หม่อมฉันคงมีชีวิตอยู่ไม่ได้แล้ว”

ไทเฮาตะคอกอย่างเย็นชา “ดูตัวเจ้าสิ วันๆ เอาแต่ร้องไห้ เย่จิ่งอวี้ชอบเจ้าก็แปลกแล้ว แม้แต่ขันทีข้างกายเขาเจ้าก็ทำอะไรไม่ได้ หรือว่ากับซูฉ่ายเวย เจ้าก็ทำไม่ได้งั้นหรือ”

ลู่จิ้งเสียนพูดด้วยดวงตาแดงก่ำ “ตอนนี้นางได้รับความโปรดปรานจากฮ่องเต้ หม่อมฉันจะกล้าจัดการกับนางได้อย่างไร”

ไทเฮาตรัสกับหมัวมัวชราที่อยู่ข้างๆ ทันทีว่า “ไปเรียกซูฉ่ายเวยมาหาข้า เมื่อนางมีฐานะเป็นเพียงเจ้านายจะไม่มาเข้าเฝ้าก็ไม่เป็นไร บัดนี้นางได้เป็นสนมขั้นผินแล้ว แต่กลับไม่รู้จักมาน้อมทักข้า คิดว่าวังหลังเป็นของนางจริงๆ งั้นหรือ”

“เพคะ หม่อมฉันจะไปเดี๋ยวนี้”

ลู่จิ้งเสียนอดไม่ได้ที่จะยกมุมปากขึ้น

เมื่ออารมณ์ไม่ดี ก็ต้องหาที่ระบาย และซูฉ่ายเวยคือผู้ที่เหมาะสม

จากนั้นก็คุกเข่าลงกับพื้นแล้วพูดว่า “หม่อมฉันขอบพระทัยเสด็จแม่ เพียงแต่เรื่องของท่านพ่อ...”

ไทเฮาขมวดคิ้ว จับหน้าผากแล้วพูดว่า “ให้ข้าใคร่ครวญดูอีกที”

ไม่เพียงแต่ลู่ถงเท่านั้น แต่ยังรวมถึงเย่าเอ๋อร์ด้วย

หากเขาไม่สามารถกลับมาในราชสำนักได้ เหล่าขุนนางย่อมไม่กล้าเข้าใกล้เขาเป็นธรรมดา ดังนั้นจำเป็นต้องคิดหาวิธีให้เย่าเอ๋อร์กลับเข้ามาหารือในราชสำนักได้โดยเร็ว

หลังจากครุ่นคิดอยู่นาน ไทเฮาก็พบว่ามีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่สามารถโน้มน้าวเย่จิ่งอวี้ได้ และนั่นคือน้องชายของฮ่องเต้องค์ก่อน องค์ชายสิบสาม ลู่จ้าน

เพียงแต่คนผู้นี้ได้รับคำสั่งให้รักษาการณ์ในเมืองซุ่ยหานมานานหลายสิบปีแล้ว เว้นแต่จะมีเรื่องใหญ่เกิดขึ้น ไม่เช่นนั้นเขาก็จะไม่กลับมา

นอกเหนือจากนี้แล้ว เหลือเพียงโหวเจียงผิงทางตอนเหนือเท่านั้น

คนผู้นี้เป็นพ่อตาของเย่าเอ๋อร์ จะรุ่งเรืองหรือหายนะล้วนเกี่ยวข้องกับอันผิงอ๋อง

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ ไทเฮาจึงกล่าวกับสาวใช้ที่อยู่ข้างๆ ทันทีว่า “ไปเตรียมหมึกกับพู่กันมา ข้าจะเขียนหนังสือหย่าให้ท่านโหวเมืองเหนือ…”

ในเวลาเดียวกัน อินชิงเสวียนก็ไปที่ห้องเครื่องพร้อมกับเสี่ยวอานจื่อ

ระหว่างทางได้พบกับซูฉ่ายเวยที่กำลังออกมาพร้อมกับหลิวหมัวมัว

เสี่ยวอานจื่อและอินชิงเสวียนรีบแสดงความเคารพ ซูฉ่ายเวยโบกผ้าเช็ดหน้า แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “ลุกขึ้นเถอะ”

เมื่อซูฉ่ายเวยรู้ว่าไทเฮาเรียตัวเองไปเข้าเฝ้า นางรู้สึกตื่นเต้นมาก คิดว่าตัวเองจะได้รับรางวัลอะไรอีก