สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 735

เด็กน้อยตกใจเล็กน้อย

คณะก้งฉิงแห่งฮว๋าเซี่ย?

นี่มันสำนักอะไรกัน

มีหลายคำด้วย ฟังดูท่าทางร้ายกาจจริงๆ

เมื่อเห็นเย่จิ่งหลานการแต่งกายดูดี โมริตะคาวาสึบาเมะก็อดสนใจไม่ได้

เขาเดินทางออกจากเกาะทั้งคืน สิ้นเปลืองกำลังคนไปมาก ในที่สุดก็มาถึงเมืองเติงหลง เพื่อหลีกเลี่ยงการถูกไล่ล่า เขาได้ปีนลงจากภูเขา ล้มลุกคลุกคลานมาตลอดทาง ก็เพื่อปะปนเข้ามาในเป่ยไห่

ดูเหมือนว่าเด็กคนนี้จะอายุไล่เลี่ยกับเข้า ดังนั้นจึงเหมาะที่จะตีสนิท

เมื่อนึกถึงตรงนี้ โมริตะคาวาสึบาเมะก็กระตุกมุมปากขึ้น ประกบมือคารวะตามแบบฉบับคนจงหยวนและพูดว่า “ที่แท้ก็คือศิษย์ของคณะก้งฉิงแห่งฮว๋าเซี่ย ขออภัยที่เสียมารยาท”

เย่จิ่งหลานหัวเราะ ก่นด่าในใจว่าเสียมารยาทโคตรพ่อเจ้าน่ะสิ เมื่อเห็นว่าเด็กคนนี้แสร้งทำเป็นเข้าใจ เย่จิ่งหลานก็รู้สึกอารมณ์เสีย

ต้องเป็นคุณชายจากตระกูลใดสักตระกูลมาที่นี่เพื่อฝึกฝน เมื่อกลับสำนัก บันทึกการมีส่วนร่วมในการต่อสู้สักสนาม ก็เท่ากับเคลือบชั้นทองคำให้ตัวเองแล้ว

ถุย ไม่ว่าจะในยุคสมัยใด ก็ขาดทายาทรุ่นสองแบบนี้ไม่ได้

เย่จิ่งหลานมาจากครอบครัวที่ยากจน ทนกับคนประเภทนี้ไม่ได้มากที่สุด จึงอดไม่ได้ที่จะอยากแกล้งเจ้าเด็กเปรตนี่

เขาเอามือไพล่หลัง พูดด้วยรอยยิ้มจางๆ “ไม่มีปัญหา ไม่มีปัญหา”

เมื่อเห็นท่าทางที่เย่อหยิ่งของเย่จิ่งหลาน โมริตะคาวาสึบาเมะยิ่งคิดว่าเย่จิ่งหลานต้องมาจากสำนักใหญ่ที่มีชื่อเสียง

เขาประจบทันทีว่า “คุณชายน้อยเป็นผู้มีความสามารถจริงๆ เจ้าและข้าก็นับว่าเจอกันครั้งแรกแต่เหมือนรู้จักกันมานาน มิสู้กินข้าวด้วยกันสักมื้อดีหรือไม่”

เย่จิ่งหลานฟังดูแล้วก็พิจารณาอยู่ครู่หนึ่ง

คนผู้นี้ดูเหมือนเด็กอยู่แท้ๆ ทำไมถึงพูดจาดูเป็นผู้ใหญ่เช่นนี้ หรือว่าก็เป็นเหมือนตัวเอง...

อดไม่ได้ที่จะรู้สึกสนใจเจ้าเด็กเปรตนี่

ยิ้มอย่างยินดีปรีดาและพูดว่า “เชื้อเชิญมิสู้พบกันโดยบังเอิญ ดียิ่ง”