สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 740

ในเวลาเดียวกัน อินชิงเสวียนและเย่จิ่งอวี้ก็เข้าไปในภูเขา

นางรู้สึกมาโดยตลอดว่าลูกตาสีแดงของเย่จิ่งอวี้นั้นไม่ใช่สิ่งดีเลย ตลอดสองวันนี้อยากเห็นป่าศพที่เขาพูด ว่าเป็นอย่างไรกันแน่

ทั้งสองขึ้นไปบนภูเขา เย่จิ่งอวี้ก็พบเส้นทางในวันนั้นอย่างรวดเร็ว หลังจากเดินได้ไม่ถึงครึ่งชั่วยาม พวกเขาก็มองเห็นหุบเขา

“ที่นี่ไง”

เย่จิ่งอวี้ยืนนิ่งและพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “วันนั้นข้าพยายามเต็มที่ แต่ยังตามชายคนนั้นไม่ทัน แสดงให้เห็นว่าเขามีวรยุทธ์สูงมาก หากได้พบเขาอีก ห้ามลงมือเด็ดขาด รีบเข้าไปในมิติทันที”

อินชิงเสวียนพยักหน้า

“ข้ารู้แล้ว”

อินชิงเสวียนไม่ใช่คนบ้าบิ่น นางไม่เคยต่อสู้ในศึกที่ไม่มั่นใจ ยิ่งไปกว่านั้น ในมิติยังมีข้อห้ามมากมาย ถ้าถูกคนจับตัวไว้ ก็ไม่สามารถเข้าไปในมิติได้

ทั้งสองเข้าไปในหุบเขาอย่างระมัดระวัง กลับพบว่าพืชพรรณภายในเป็นสีเขียวขจี มีลำธารเล็กๆ ล้อมรอบ ไม่มีป่าศพเหมือนที่เย่จิ่งอวี้พูด

เย่จิ่งอวี้ก็ประหลาดใจเช่นกัน

สิ่งที่เกิดขึ้นในวันนั้น เป็นภาพลวงตาทั้งหมด หรือว่า...ถูกวิญญาณชั่วร้ายเข้าสิง

เย่จิ่งอวี้ส่ายหัว เขาไม่เชื่อเรื่องวิญญาณชั่วร้ายเลย ต้องมีคนเก็บซากศพเหล่านั้นไปแล้วแน่ๆ

แต่จุดประสงค์ของเขาในการทำเช่นนี้คืออะไร หรือว่าเพื่อทำให้เขาตกใจกลัวเท่านั้น?

อินชิงเสวียนก็มองไปที่เย่จิ่งอวี้ด้วยความประหลาดใจ

“อาอวี้ ที่ท่านบอกคือที่นี่หรือ”

“ใช่ ที่นี่แน่นอน”

เย่จิ่งอวี้มองไปที่ต้นไม้กิ่งคดเคี้ยวตรงหน้า พูดอย่างมั่นใจมาก

“แต่...ที่นี่สะอาดสะอ้าน ไม่มีแม้แต่รอยเลือดเลย”

อินชิงเสวียนก้าวไปข้างหน้าสองก้าว แต่ก็ไม่เห็นอะไรเลย

เย่จิ่งอวี้เดินตามนางอย่างใกล้ชิด ด้วยสายตาเคลือบแคลงสงสัย